Η Florence Welch, των Florence and the Machine, με το τραγούδι «The King», ανατρέπει στερεότυπα εστιάζοντας στο τι πραγματικά συνιστά την γυναικεία φύση, και αναδεικνύει την υπερδύναμη που την περιβάλλει. Σπάει την αλυσίδα των ρόλων, που οι γυναίκες οφείλουν να ενσαρκώσουν, θέτοντας καινούργια θεμέλια, που δεν βασίζονται στον βιολογικό τους προορισμό. Ένα μανιφέστο για την γυναικεία φύση, την οικογένεια και την θηλυκότητα, έννοιες που είναι βαθιά ριζωμένες στο στερεοτυπικό γίγνεσθαι της κοινωνίας.
Η πορεία των δικαιωμάτων των γυναικών είναι γεμάτη αγώνες, δυναμισμό και ριζοσπαστικές ανατροπές. Η 8η Μαρτίου του 1975 αποτέλεσε τον προάγγελο του φεμινιστικού κινήματος. Γυναίκες-εργάτριες ξεχύνονται στους δρόμους της Νέας Υόρκης, διεκδικώντας για πρώτη φορά ίδιες με τους άνδρες εργασιακές συνθήκες. Οι γυναίκες απαιτούν την επαγγελματική αναγνώριση τους και το επιτυγχάνουν με το δυναμικό «παρόν» τους. Οι αγώνες τους εξαπλώνονται, οι γυναίκες πατάνε στα πόδια τους και θεμελιώνουν την κυριαρχία τους πάνω στα σώματα και τις επιλογές τους και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Αποκτούν τον πρώτο λόγο στη διαμόρφωση της φύσης τους. Γιατί, όπως έλεγε και η Σιμόν ντε Μποβουάρ, γυναίκα δεν γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι.
Στις δικές μας πλάτες ανήκει το βάρος του να συνεχίσουμε τον δρόμο που χάραξαν αυτές οι γυναίκες, πριν από εμάς. Πιασμένες αγκαλιά, να κατανοήσουμε πως η δύναμη βρίσκεται μέσα και ανάμεσά μας και πως η ιστορία μας είναι ακριβώς η δυναμική εξέλιξη αυτών των γυναικών που μάχονταν για τα αυτονόητα. Η κληρονομιά μας βρίσκεται στα χέρια μας και είναι χρέος μας να συνεχίσουμε την κληρονομιά αυτή, ώστε οι γυναίκες που βρίσκονται μετά από εμάς να καταφέρουν να δουν μακρύτερα. Η προσπάθεια αυτή θα πρέπει να στηριχτεί στην αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια και την αγάπη, σε μια κοινωνία που καθιστά τις γυναίκες μαχόμενες όχι μόνο τους άντρες, αλλά και το ίδιο το φύλο τους.
Αν μου δινόταν η ευκαιρία να φανταστώ έναν κόσμο ιδανικό για μια γυναίκα, αυτός θα ήταν σίγουρα μια τεράστια αγκαλιά που θα έκλινε μέσα της όλη την δύναμη του να υπάρχεις και να μοιράζεσαι. Γυναίκες που δεν θα κρίνονταν για το σώμα, τα κιλά, την εμφάνιση τους. Γυναίκες που δεν θα σχολιάζονταν για τον αν επιθυμούν ή όχι να παντρευτούν, να γίνουν μαμάδες ή νοικοκυρές. Γυναίκες που θα μπορούσαν να υπάρξουν ισότιμα με έναν άνδρα σε κάθε εργασιακό κλάδο. Γυναίκες που δεν θα στοχοποιούνταν για την δύναμη ή την αδυναμία τους. Γυναίκες που θα μπορούσαν να υπάρξουν πραγματικά ελεύθερες, απαλλαγμένες από τις κοινωνικές νόρμες, αγκαλιάζοντας, όπως αυτές θα επιθυμούσαν, την γυναικεία τους φύση. Μα κυρίως γυναίκες που συμπαραστέκονται η μία στην άλλη, που βοηθούν την γυναίκα δίπλα τους να σταθεί στα πόδια της, γυναίκες που θαυμάζουν την γυναίκα και απεχθάνονται την εμπάθεια, την μισαλλοδοξία και τον φθόνο.
Η Florence -όπως και τόσες γυναίκες πριν από αυτήν- βρέθηκε αντιμέτωπη με επιλογές που συνδέονταν άρρηκτα με το ότι ήταν γυναίκα, μεταμορφώνοντας αυτό το «αδιέξοδο» σε δύναμη. Κατάφερε να μιλήσει μέσα από την τέχνη της και αν κάτι μπορούμε να συλλάβουμε από αυτό, είναι ότι η πραγματική αλλαγή έρχεται από μέσα μας και εγκαθίσταται πάνω στα κοινωνικά στερεότυπα και τα αποδυναμώνει. Και πράγματι, ενώ ο δρόμος που έχει χαραχτεί είναι ήδη αρκετά μακρύς, εντούτοις φτάνουμε στο να διεκδικούμε ακόμα τα αυτονόητα, να ερχόμαστε αντιμέτωπες με άνισες μάχες και με το «αδιέξοδο» των επιλογών μας. Ωστόσο, αν κάτι μας χαρακτηρίζει, είναι η δύναμή μας, το αίσθημα της επιβίωσης, που μας βοηθά να στεκόμαστε στα πόδια μας και να ανθίζουμε. Και, ενωμένες χέρι με χέρι, να δημιουργούμε τον δρόμο που εμείς επιθυμούμε να διανύσουμε.
