Πολλοί λένε ότι οι άνθρωποι δεν έχουν πλέον χρόνο και διάθεση να δείξουν την ευγένεια και την καλοσύνη τους. Ισχυρίζονται πως στην πραγματικότητα η ευγενική καλοσύνη των ξένων δεν υφίσταται και πως πρόκειται για έναν αστικό μύθο.
Πράγματι, μπορεί ο διπλανός μας να βιώνει το μεγαλύτερο δράμα της ζωής του και εμείς να τον προσπερνάμε βιαστικά, χωρίς να ενδιαφερόμαστε για το τι μπορεί να του έχει συμβεί. Σα να κοιτάζουμε το συνάνθρωπό μας, αλλά στην πραγματικότητα να μην τον βλέπουμε. Αγνοούμε τη θλίψη και τα δακρυσμένα του μάτια και τρέχουμε να προλάβουμε την επόμενή μας υποχρέωση. Οι ιλιγγιώδεις ρυθμοί ζωής και τα καθημερινά προβλήματα δεν έχουν αφήσει πλέον χώρο ώστε να σκεφτόμαστε τους υπόλοιπους. Ο καθένας μας ασχολείται με τα θέματα τα δικά του και των οικείων του και αυτό μας είναι υπεραρκετό. Σα να έχουμε αποφασίσει πως θα προσφέρουμε τη βοήθειά μας μόνο σε όσους εντάσσονται στο οικείο περιβάλλον μας κι από εκεί και πέρα δε χωράνε άλλοι στην εξίσωση.
Παράλληλα, συχνά επικρατεί η λογική «αφού κανείς άγνωστος δεν βοηθά εμένα, εγώ γιατί να βοηθήσω;». Και ίσως θα μπορούσαμε να πούμε ότι δικαίως σκεφτόμαστε με αυτόν τον τρόπο. Όλοι έχουμε πληγωθεί, όλοι έχουμε βιώσει δυσάρεστες συμπεριφορές από άλλα άτομα και έτσι προσπαθούμε εγωιστικά και αγοραφοβικά να αποφεύγουμε τις πολλές συναναστροφές με τους άλλους. Η καλοσύνη γίνεται στις μέρες μας αντιληπτή ως αδυναμία και αφέλεια και φοβόμαστε να δείξουμε τον καλό μας εαυτό για να μην παρεξηγηθούμε. Κρυβόμαστε πίσω από προσωπεία και τυπικούς κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς, προσπαθώντας να πείσουμε τους εαυτούς μας πως δε χρειάζεται να κάνουμε κάτι παραπάνω από ό,τι θα έκαναν οι άλλοι για εμάς, δημιουργώντας έτσι ένα φαύλο κύκλο από τον οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.
Παρ΄όλα αυτά, ο κύκλος αυτός μπορεί να σπάσει. Η ευγενική καλοσύνη των ξένων είναι υπαρκτή και είναι όμορφο να βασιζόμαστε πάνω της. Μπορεί να είναι είδος εν ελλείψη, αλλά είναι και το είδος με την πιο εύκολη αναπαραγωγή. Κάθε μικρή πράξη ευγένειας μπορεί να σταθεί αφετηρία για ένα ντόμινο καλοσύνης. Ίσως και αυτή λειτουργεί σύμφωνα με το νόμο της δράσης- αντίδρασης και αρκεί απλά κάποιος να πράξει πρώτος, αρκεί απλά κάποιος να ξετυλίξει το κουβάρι των καλοσυνάτων συμπεριφορών.
Στην πραγματικότητα, δε χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια. Όλοι μπορούμε να ξεκινήσουμε από κάτι μικρό, κάτι που θα χαρίσει ένα χαμόγελο σε έναν άγνωστο. Σε έναν κόσμο που προωθείται το χάος, η πείνα, η φτώχεια, ο πόλεμος και το συμφέρον, η ευγενική καλοσύνη θεωρείται μια ομορφιά μέσα στη φρίκη, ένα άνθος ανάμεσα στα αγκάθια. Όχι, το να βοηθήσεις τον «ξένο» απέναντί σου δεν σε κάνει αδύναμο, σε κάνει άνθρωπο και μάλιστα άνθρωπο που τον χαρακτηρίζει η ενσυναίσθηση κι όχι ο εγωισμός. Το τι έχετε να κερδίσετε από αυτό δε χρειάζεται να σας το πω εγώ, μια δοκιμή θα σας πείσει. Γιατί, αν το σκεφτούμε καλύτερα, δεν υπάρχουν πραγματικά πράξεις ανιδιοτελείς. Η αλήθεια είναι ότι κι εσείς θα κερδίσετε κάτι τελικά, το τι θα το συνειδητοποιήσετε μόνοι σας…
