Δημιουργήσαμε την κοινωνία της πληροφορίας -ή, ακριβέστερα, την κοινωνία των αναρίθμητων πληροφοριών- για την προσωπική μας διευκόλυνση. Για να ξέρουμε ποιες είναι οι πινακίδες του ταξί που περιμένουμε, να ενημερωνόμαστε για τις παγκόσμιες εξελίξεις, να ελέγχουμε την διαθεσιμότητα των κινηματογραφικών αιθουσών ή την ύπαρξη του επαγγέλματος του νεροκόπου, που κάποιος από το άγχος του έγραψε στο «όνομα–ζώο-φυτό». Δημιουργήσαμε την κοινωνία της πληροφορίας, για να μην χάνουμε το χρόνο μας στην εύρεση της απάντησης του εκάστοτε προβληματισμού μας, και καταλήξαμε να χάνουμε τις στιγμές μας.
Θεωρήσαμε τη γνώση δύναμη και την αφήσαμε να μας απορροφήσει και αυτό συνιστά το μεγαλύτερο πλήγμα για κάθε ρομαντική ψυχή αυτής της γενιάς. Εξομοιώσαμε την τεχνολογία με τον Θεό που απαρνηθήκαμε. Η ευκολία της επικοινωνίας την κατέστησε, συχνά, άνευ αιτίας: κρατάμε το τηλέφωνο στο αυτί μας στη διάρκεια σιωπηλών παύσεων, γιατί μας γλιτώνει από τη μοναξιά που ο τερματισμός κλήσης συνεπάγεται, λησμονούμε τα γράμματα, γιατί μας στερούν την αμεσότητα που η ταχύτητα της σύγχρονης κοινωνίας απαιτεί, δίχως να μας απασχολεί η ποιότητα της επικοινωνίας που χάνουμε.
Ίσως οι απεριόριστες δυνατότητες που η τεχνολογική ανάπτυξη μας εξασφάλισε να μας κατέστησαν άπληστους. Κάποτε αναλογίστηκα πόσες φορές βαρέθηκα να ανατρέξω στο λινκ που μου επεσύναπταν προς πληροφόρηση ή πόσες φορές, στην προσπάθεια μου να μην χάσω τις εξελίξεις, έχανα το παρόν. Τις φορές που επανειλημμένα έλεγξα την εφαρμογή του ΟΑΣΘ, απλά για να μου επιβεβαιώσει πως ο χρόνος κυλάει και τα 4 λεπτά απόστασης του λεωφορείου άσκοπα φάνταζαν μια αιωνιότητα μοναξιάς.
Αποξενωθήκαμε, παράλληλα, από τους ανθρώπους μας. Δεν αναζητάμε τη φυσική τους παρουσία τόσο συχνά, όσο άλλοτε. Υπάρχουν εξάλλου οι κλήσεις, για να μην ξεχάσουμε τον ήχο της φωνής τους, και οι βιντεοκλήσεις, για να τους παρακολουθούμε να μεγαλώνουν, να εξελίσσονται, να σχολιάζουμε πόσο μάκρυναν τα μαλλιά τους ή πως φαίνονται με το ολοκαίνουργιο τους παλτό. Και χάνουμε τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Καθόμαστε στο ίδιο σπίτι με τις πόρτες κλειστές -στη χειρότερη περίπτωση, κλειδωμένες- ή στον ίδιο καναπέ, παρέα με τις μπλε οθόνες μας. Πόσες φορές έχεις βρεθεί στο τέλος της οικογενειακής εξόδου να παίζεις μόνος σου στο κινητό με εκείνο το φιδάκι, που διαρκώς έτρωγε την ουρά του, γιατί τα υπόλοιπα ήταν κουβέντες των μεγάλων;
Σε μια έρευνα, κάποτε, διάβασα πως η σωματική αντίδραση στην απώλεια ενός κινητού εξομοιώνεται με εκείνη του ανθρώπου που βιώνει μια καρδιακή ανακοπή. Πιο εύστοχη και δυσοίωνη παρατήρηση από την προαναφερθείσα θα αδυνατούσα να διαμορφώσω, αφού ο ομφάλιος λώρος δεν κόπηκε ποτέ· αντικαταστάθηκε μονάχα από το καλώδιο των κινητών μας, εκείνο που εξασφαλίζει την 24ωρη μας σύνδεση στο internet.
Συλλογίζομαι πώς μας απορρόφησαν τόσο οι ανθρώπινες κατασκευές, που καταλήξαμε αιχμάλωτοι. Αιχμάλωτοι έτοιμων σκέψεων, έτοιμων σχέσεων, εξόδων, αιχμάλωτοι της μόδας των ρούχων και των προβληματισμών. Καταναλωτές της πεπατημένης. Σαν άλλοι Sims, αυτόματα κατευθυνόμενα ανθρωπάκια, αναρωτιέμαι μήπως θα κληθούμε να προγραμματίσουμε κάποια μέρα σε μία πολύχρωμη ατζέντα τη ζωή μας, προκειμένου να ικανοποιήσουμε τις τόσο τέλεια σχηματοποιημένες σε πράσινες ράβδους ανάγκες μας. Σαφείς και απόλυτες, χωρίς να αφήνουν περιθώριο να παρεκκλίνουμε της τέλεια προγραμματισμένης μας ρουτίνας. Έτσι που κάθε fast forward θα ήταν αναπόφευκτα περιζήτητο, αφού ούτε οι ίδιοι δεν θα ενδιαφερόμασταν να βιώσουμε μια τέτοια καθημερινότητα.
Και σκέφτομαι πως, όσο ελκυστική και αν ακούγεται η ιδέα, δεν θα σταθώ ποτέ στην ουρά του περιπτέρου για να τηλεφωνήσω σε κάποιο ανεκτίμητο πρόσωπο.
Ίσως κάτι χάσαμε στην πορεία.
Ίσως κάθε εξέλιξη να συνεπάγεται μια θυσία, αρκεί να φροντίσεις αυτή τη φορά να μην είναι η ποιότητα της ύπαρξης σου.
Είναι καιρός να μάθεις να ισορροπείς.
Είναι καιρός να κόψεις τον ομφάλιο λώρο της τεχνολογίας.
