Δεν έχω χρόνο…
Δεν προλαβαίνω…
Έπρεπε να το είχα κάνει, όταν μπορούσα…
Ήθελα να το είχα κάνει, αλλά δεν το έκανα ποτέ…
Τις φράσεις αυτές τις έχω πει ή τις έχω σκεφτεί χιλιάδες φορές στα 22 μου χρόνια και έχω την πεποίθηση πως δεν είμαι η μόνη. Υποψιάζομαι ότι όλοι μας κάποτε αφήσαμε το χρόνο να κυλήσει, χωρίς να συνειδητοποιήσουμε την προσωρινότητα των στιγμών, αλλά και της ίδιας μας της ζωής.
Πάντοτε υπήρχε αυτό το όνειρο, ο πολύ σημαντικός -ή ο όχι και τόσο σημαντικός- στόχος που θέλαμε να πετύχουμε με την πρώτη ευκαιρία που θα βρίσκαμε λίγο χρόνο. Μα, όταν ο χρόνος ερχόταν, εμείς τον αφήναμε να περάσει, χωρίς να κάνουμε αυτό που τόσο πολύ επιθυμούσαμε. Γιατί;
Οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουμε πόσο πρόσκαιροι είμαστε. Συχνά, συνειδητά ή μη, επιλέγουμε να αγνοήσουμε πόσο παροδική είναι η ζωή μας. Μας τρομάζει η σκέψη ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα, ότι όλες οι καταστάσεις έχουν ημερομηνία λήξης. Πιστεύουμε ότι θα μας δοθούν δεύτερες ή τρίτες ευκαιρίες για όσα θέλουμε να κάνουμε, γι’ αυτό, όταν έχουμε την πρώτη ευκαιρία, την αφήνουμε να περάσει από μπροστά μας ανέγγιχτη.
Πράγματι, κάποιες φορές ίσως έχουμε πολλαπλές ευκαιρίες, ίσως είμαστε αρκετά τυχεροί να ξαναπροσπαθήσουμε γι’ αυτό που θέλουμε μια άλλη στιγμή. Αυτό, φυσικά, είναι το αισιόδοξο σενάριο.
Δυστυχώς, δεν παίρνουμε δεύτερη ευκαιρία για όλα. Καταλήγουμε, λοιπόν, να ευχόμαστε να μπορούσαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω, για να πηγαίναμε εκείνο το ταξίδι που δεν πήγαμε, για να αρπάζαμε εκείνη την επαγγελματική ευκαιρία που τόσο φοβόμασταν, για να ρισκάραμε όπου μπορούσαμε. Αλλά και για πιο σημαντικά πράγματα. Ευχόμαστε να είχαμε περισσότερο χρόνο για να πούμε ξανά σ’ αγαπάω στα αγαπημένα μας πρόσωπα, να μην είχαμε αφήσει εκείνη την κουβέντα με τους φίλους μας στη μέση, πιστεύοντας ότι θα είχαμε περισσότερο χρόνο να τη συνεχίσουμε στο μέλλον, να είχαμε σφιχταγκαλιάσει άλλη μια φορά τη γιαγιά και τον παππού μας, που δεν ξέραμε ότι θα βλέπαμε για τελευταία φορά.
Όπως, μας είπε και η Ν. «γενικά είμαι άνθρωπος που ακολουθεί το μόττο μην μετανιώσεις για ό,τι και αν κάνεις. Παρόλα αυτά, όμως, αν μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο -έχοντας πάντα υπόψιν το μέλλον- ίσως να προλάβαινα να αποχαιρετήσω τη γιαγιά μου πριν πεθάνει. Τις τελευταίες ημέρες της με ζητούσε συνέχεια και εγώ δεν μπόρεσα να την επισκεφτώ εξαιτίας προγράμματος φροντιστηρίων. Υποθέτω ότι έκανα το σύνηθες λάθος των ανθρώπων να θεωρώ δεδομένο ό,τι υπάρχει στη ζωή μου.»
Αντίστοιχα, και ο Μ. μας είπε «θα έλεγα στους φίλους μου ότι τους αγαπώ πιο συχνά, γιατί πότε δεν ξέρεις ποια είναι η τελευταία σου στιγμή με έναν άνθρωπο.»
Η ζωή είναι στιγμές και αν κάτι πρέπει να θυμόμαστε συνέχεια, είναι ότι δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή από το τώρα. Αν αναλογιστούμε πόσο χρόνο αφήσαμε να φύγει, γιατί νομίζαμε ότι θα υπάρχει πάντα ένα μετά, αν καταλάβουμε πόσα πράγματα θεωρήσαμε δεδομένα, μόνο τότε θα πάρουμε τη δύναμη που χρειάζεται για να φτάσουμε ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό που ονειρευόμαστε να κάνουμε, σε αυτό που θέλουμε, σε αυτό που επιθυμούμε.
Σίγουρα, για κάποιες επιλογές, για κάποια ρίσκα θα μετανιώσουμε. Όμως, αν δεν δοκιμάσουμε, πώς θα ξέρουμε; Στην τελική, καλύτερα να μετανιώσεις επειδή έκανες κάτι, παρά γιατί άφησες τον καιρό να κυλήσει, χωρίς να τον εκμεταλλευτείς όπως ήθελες, γεμίζοντας το μυαλό σου με αναπάντητα αν και ερωτηματικά για το πώς θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί οι καταστάσεις σε ένα «παράλληλο σύμπαν».
Όπως είχε πει και ο Βιργίλιος fugit inreparabile tempus, δηλαδή ο χρόνος φεύγει ανεπιστρεπτί. Γι’ αυτό άδραξε την κάθε στιγμή, την κάθε ευκαιρία και προσπάθησε να κάνεις όσα περισσότερα μπορείς τώρα και όχι αργότερα.
Θα κλείσω, λοιπόν, με την απάντηση της Ρ., όταν ρωτήθηκε τι θα έκανε διαφορετικά, αν γυρνούσε το χρόνο πίσω. «Θα είχα μεγαλύτερη υπομονή. Κάποιες φορές νιώθουμε πως ο χρόνος τρέχει και μας αφήνει πίσω, ενώ έχοντας υπομονή δεν μειώνουμε την ποιότητα των στιγμών μας, δεν «χάνουμε» τον χρόνο μας σε σενάρια πλασματικά και απωθητικά.»
