Πώς σου ήρθε η ιδέα για την εφαρμογή του μακιγιάζ σε γυναίκες με προβλήματα όρασης;
Αμαλία Κοσμίδου: Ήταν συνδυασμός δύο πραγμάτων. Το ένα ήταν αυτό το παράπονο που είχα για χρόνια, ότι η αισθητική είναι τόσο υποβαθμισμένη σαν επιστήμη και σαν τέχνη, γιατί θεωρώ ότι η αισθητική είναι ένας κλάδος που συνδυάζει και την επιστήμη και την τέχνη και τον ανθρωποκεντρισμό. Οπότε ήταν ένας τρόπος να το περάσω αυτό στον κόσμο. Τεχνικά μου ήρθε η ιδέα πάλι από δυο πράγματα. Το ένα είναι επειδή και εγώ είμαι ένα άτομο που έχει μειωμένη όραση, έχω 9 βαθμούς μυωπία και ανεβαίνει σταθερά, κι έτσι είναι δύσκολη η καθημερινότητα μου χωρίς τα γυαλιά μου. Ουσιαστικά εξαρτώμαι από αυτά και έτσι μπορώ να καταλάβω πως λειτουργούν αυτές οι γυναίκες. Η αφορμή ήταν αυτή και το επόμενο βήμα έγινε έπειτα από μια συζήτηση που είχα με τη μητέρα μου, όπου αυθόρμητα αναρωτηθήκαμε «οι γυναίκες που βλέπουν είναι εντάξει, οι γυναίκες που δεν βλέπουν;»
Είναι ένα πρωτότυπο εγχείρημα. Βρίσκεις ανταπόκριση σε αυτό, από το ελληνικό κοινό ώστε να συμμετέχουν;
Α.Κ.: Βρήκα πολύ μεγαλύτερη από όσο περίμενα. Όλοι αγκάλιασαν αυτό το εγχείρημα από την αρχή, από τον πρώτο άνθρωπο που ήταν η καθηγήτρια που με ανέλαβε, μέχρι τους τελευταίους που ήταν τα άτομα που το έμαθαν μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Με κάνει πολύ ευτυχισμένη αυτό γιατί δείχνει ότι ο κόσμος ευαισθητοποιείται, βλέπει τον κόσμο με άλλα μάτια και στρέφεται και προς τα άτομα με ειδικές ικανότητες. Είναι πολύ σημαντικό αυτό.
Πώς γίνεται η διαδικασία εκμάθησης μακιγιάζ στις γυναίκες με προβλήματα όρασης;
Α.Κ.: Γίνονται κυρίως με την αφή και τη μνήμη. Οι γυναίκες ακουμπούσαν πράγματα, τα ψηλαφούσαν με τα δάχτυλα τους και έτσι καταλάβαιναν τι θα πάρουν και τι έχουν δίπλα τους. Διαλέγανε το τι θα βάλουν πάνω τους με βάση τα μπουκαλάκια, κάποια είναι τετράγωνα, κάποια στρόγγυλα, κάποια μικρά και ήξεραν ακριβώς τι είχαν μέσα. Σε αυτό παίζει ρόλο και η μνήμη. Έτσι όπως είχαμε τις παλέτες ανοιχτές, πάλι ψηλαφίζαμε και βλέπαμε ότι πάνω έχουμε ένα χρώμα και έπρεπε κάποιος να τους πει ότι το πάνω είναι το κόκκινο, το κάτω το πορτοκαλί. Οπότε με τη μνήμη τους και ψηλαφίζοντας καταλάβαιναν ακριβώς τι είχαν μπροστά τους.
Ανάφερες στην ομιλία σου ότι «είναι ωφέλιμο για την κοινωνία να έχει μια καλή αισθητικό, παρά μια κακή παιδαγωγό». Μέσα από αυτή την ενασχόληση σου παρατηρείς κοινά στοιχεία της δουλειάς σου με αυτή ενός παιδαγωγού;
Α.Κ.: Το όνειρο μου από μικρή ήταν να διδάξω κάπου. Το θέμα είναι «τι θα διδάξεις». Εμένα δεν με τραβούσε ποτέ να διδάξω κάτι που ήταν «δασκαλίστικο», μέσα σε μια τάξη κεκλεισμένων των θυρών, που δεν ενδιαφέρεται σχεδόν κανένας και έπρεπε να είσαι εκεί γιατί «πρέπει να είσαι εκεί». Αυτό που ήθελα ήταν να αφυπνίσω αυτόν που με άκουγε, να ήθελε να μάθει. Θεωρώ ότι αν δεν υπήρχε η αισθητική να μου δώσει αυτή την ευκαιρία, δεν θα μπορούσα κι εγώ να διδάξω, που ήταν ένα μεγάλο μου όνειρο. Βρήκα λοιπόν τον τρόπο να εκπληρώσω το όνειρο μου, με τον δικό μου τρόπο. Θεωρώ ότι αυτά τα δύο συγκλίνουν απόλυτα.
Μίλησε μας για τα μελλοντικά σου σχέδια
Α.Κ.: Θέλω να συνεχίσω τον εθελοντισμό με κάθε τρόπο. Ήδη έχουμε ολοκληρώσει και ακόμη μια εθελοντική δράση που αφορά την περιποίηση γυναικών που ήταν σε στάδιο αποθεραπείας από τον καρκίνο. Σίγουρα θέλω να ασχοληθώ με τον εθελοντισμό παράλληλα με τη δουλειά που επέλεξα να κάνω και να παντρέψω αυτά τα δύο όσο μπορώ περισσότερο.
Σίγουρα θα έχεις να θυμάσαι έντονα βιώματα από την μέχρι τώρα εμπειρία σου. Έχεις κάποιο που ξεχωρίζεις περισσότερο;
Α.Κ.: Θυμάμαι τους ανθρώπους που μου έσφιγγαν το χέρι, κυρίως από το Τ.Ε.Ι. μου, μη γνωρίζοντας μέχρι πριν περί τίνος πρόκειται η πτυχιακή μου. Μάλιστα είχα τρεις καθηγητές και οι δύο δεν ήξεραν περί τίνος πρόκειται. Ήταν τρεις αυστηροί καθηγητές και τους είδα να μαλακώνουν στην παρουσίαση. Δεν μου έκαναν ερωτήσεις σαν μια φοιτήτρια του Τ.Ε.Ι. αλλά είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μεταξύ μας. Με ρωτούσαν πράγματα τα οποία δεν υπήρχαν στην πτυχιακή αλλά ήταν μέσα στη διαδικασία και αυτό ήταν κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Κατάλαβα ότι τους συγκίνησε και τους πέρασα τι ήθελα να πω.
Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκες όταν σου έγινε η πρόταση να είσαι ομιλήτρια στο TEDxAUTH και ποιος ήταν ο λόγος που δέχτηκες;
Α.Κ.: Δέχτηκα γιατί το TED είναι κάτι το οποίο παρακολουθώ από μικρή ηλικία. Έβλεπα συνέχεια ομιλίες και κάπως έτσι πήρα και το πτυχίο στα Αγγλικά (γέλια). Έβλεπα ομιλίες από τα TEDx του εξωτερικού, μετά είδα και ομιλίες από τα Ελληνικά TEDx και είδα ότι υπάρχει πολύ καλό υλικό και εδώ. Έτσι είπα το «ναι» γιατί ήταν κάτι που ήθελα να αποτελέσω μέρος του και να το ζήσω από ακόμη πιο κοντά.
Μετάφραση: Νίκη Σαριδάκη
