Ημέρα Κυριακή, ώρα 7:27 μ.μ, Κεντρική βιβλιοθήκη Α.Π.Θ, εν μέσω εξεταστικής. Σκηνικό αρκετά γνωστό: σκυμμένα κεφάλια πάνω από βιβλία, υπολογιστές και τετράδια, προσηλωμένα στο να πετύχουν τον στόχο τους που δεν είναι άλλος από το πέρας της εξεταστικής.
Μα, όταν κοιτάω αυτά τα πρόσωπα, ξέρετε τι βλέπω -ή, μάλλον, καλύτερα, τι αισθάνομαι; Αισθάνομαι σιγουριά, αλλά και αμφιβολία. Είναι σαν να μπορώ να την γευτώ, να την αγγίξω. Είναι σαν η σιωπή να μου μιλάει και να μου μεταφέρει κομμάτια από την ιστορία κάθε ατόμου που βρίσκεται εκεί. Μια ιστορία που, καλώς ή κακώς, είναι σε όλους μας γνώριμη: δώδεκα χρόνια εκπαίδευσης, μαθημάτων, διαγωνισμάτων, επιλογής κατεύθυνσης, πανελληνίων εξετάσεων. Και μπαμ! Κάπως έτσι αποφάσισες τι θα κάνεις στην ζωή σου. Κάπως έτσι χάραξες την πορεία σου για τα επόμενα 20, 3ο, 40 χρόνια…
Για κάποια άτομα η πορεία είναι όντως αυτή. Και τη χαράζουν περήφανα. Γιατί κάποια άτομα δεν νιώθουν αμφιβολία, αφού φοιτούν σε ένα τμήμα πανεπιστημίου που -ως έναν βαθμό- τους γεμίζει και τους παρέχει το κατάλληλο κίνητρο για να το ολοκληρώσουν και να ασχοληθούν με το επάγγελμα αυτό.
Υπάρχουν, όμως, και τα άτομα που τη νιώθουν. Άτομα που παλεύουν με τις σκέψεις και τα θέλω τους, που μετανιώνουν για την επιλογή τους. Άτομα που δεν μπόρεσαν να αποφασίσουν -όντας μόλις 18 χρονών- τι θέλουν να κάνουν για τα επόμενα χρόνια της ζωής τους. Αγόρια και κορίτσια που δεν μπόρεσαν να φανταστούν μέσα στις άχρωμες σελίδες ενός μηχανογραφικού το μέλλον τους, ούτε είχαν τους κατάλληλους μαρκαδόρους για το σχεδιάσουν εκείνη τη στιγμή.
Έτσι, λοιπόν, επιλέξαμε την εύκολη λύση· αυτό που πληρούσε κάποια από τα κουτάκια μας· αυτό που έκριναν οι άλλοι ως σωστό, ως ιδανικό, ως κατάλληλο. Επιλέξαμε το κοινωνικά πρέπον, αυτό που θα μας φέρει λεφτά, που έχει αποκατάσταση, που έχει μέλλον. Κι αυτό, γιατί ζούμε σε μια κοινωνία που δεν μας ξέρει, όμως έχει το θράσος να μας συμβουλεύει για το μονοπάτι που θα ακολουθήσουμε.
Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσα ίσως έχουμε πει; Πόσες φωνές έχουμε καταπιέσει; Πόσα δεν θέλω, πιέζομαι, τι κάνω έχουμε κρατήσει βουβά; Είναι ο φόβος που μας κρατά ή ένα συνονθύλευμα όλων αυτών των φωνών που μας είπαν πως είναι λάθος; Μα τι στα αλήθεια είναι το λάθος και τι το σωστό; Κι αν δεν φοβόμαστε στα αλήθεια, μήπως απλά τρέμουμε την αποτυχία;
Αποτυχία.
Η λέξη αυτή έχει συνδεθεί με πολύ αρνητικά συναισθήματα, όπως το άγχος, ο φόβος, η θλίψη, ο θυμός και η απογοήτευση. Ας μην ξεχνάμε, όμως, την ίδια την λέξη. Το ρήμα αποτυγχάνω προέρχεται από τα αρχαία ελληνικά -ἀπό+τυγχάνω. Σημαίνει δεν επιτυγχάνω ό,τι προσπαθώ ή επιθυμώ και κάποια από τα παράγωγά του είναι οι λέξεις αποτυχία, αποτυχημένος/η, αποτυχών. Αν δε βασιστούμε μόνο στην πρώτη μας ανάγνωση, θα δούμε ότι μέσα στην λέξη αποτυχία κρύβεται η λέξη τύχη.
Μια φίλη μου πρόσφατα μου είπε είναι όλα θέμα τάιμινγκ, καλή μου! Μήπως, λοιπόν, η αποτυχία μιας πρώτης επιλογής είναι ένα χαστούκι από τη ζωή, για να ξυπνήσουμε και να επιλέξουμε αυτό που έχουμε φανταστεί, αφήνοντας πίσω αυτό το γεμάτο αμφιβολία βλέμμα; Για να το καταλάβουμε, αρκεί να αναγνωρίσουμε την αποτυχία μας και να δώσουμε στον εαυτό μας μια δεύτερη επιλογή, μια δεύτερη ευκαιρία. Μια ευκαιρία να ανακαλύψει το μονοπάτι του, που, όσο σκοτεινό και ομιχλώδες κι αν είναι, σίγουρα θα οδηγεί κάπου…
Εσείς, λοιπόν, πιστεύετε στις δεύτερες ευκαιρίες;
Εγώ ναι!
