Οι δείκτες του ρολογιού στον απέναντι τοίχο συνεχίζουν το ταξίδι τους και τα λεπτά μοιάζουν να τρέχουν ασταμάτητα. Όταν στρέφεις το βλέμμα σου προς τα εκεί, σαν να αντιλαμβάνονται την παρουσία σου, τρέχουν ακόμη πιο γρήγορα. Μουσική στα ακουστικά και κινητό στο χέρι για να σταματήσουν αυτές οι σκέψεις. Το διάβασμα πάει πίσω και δε βοηθά να το σκέφτεσαι, αλλά ταυτόχρονα νιώθεις καλά να το αγνοείς και δε θέλεις να σε κυριεύει πάλι το άγχος.
Το παραπάνω είναι ένα μόνο παράδειγμα αναβλητικότητας. Πρόκειται για μια κατάσταση στην οποία οι προγραμματισμένες υποχρεώσεις προκαλούν στο άτομο ένα αίσθημα ότι αδυνατεί να τις διαχειριστεί είτε επειδή δεν του κινούν το ενδιαφέρον είτε επειδή προσδοκά το τέλειο αποτέλεσμα. Έτσι, αναβάλλει να τις πραγματοποιήσει και αναλώνεται σε δραστηριότητες που το κάνουν να ξεχαστεί προσωρινά, ώστε να αφαιρέσει ένα μέρος του βάρους που νιώθει. Πείθει τον εαυτό του πως υπάρχει αρκετός χρόνος και πως θα φέρει σε πέρας ευκολότερα την υποχρέωσή του μόλις επιστρέψει σε αυτή. Η υποχρέωση αυτή όμως μπορεί να απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο από όσο εκτιμούσε με αποτέλεσμα να τον κατατρύχει το άγχος και η σκέψη του χαμένου χρόνου στο πίσω μέρος του μυαλού του.
Το άτομο μπαίνει πλέον σε μια λειτουργία επιβίωσης, μια κατάσταση πάλης ή φυγής με αντίπαλο το χρόνο. Πρέπει να βιαστεί να προλάβει γιατί έχει χάσει χρόνο. Αλλά ταυτόχρονα νιώθει χαμένος στο λαβύρινθο των σκέψεων σχετικά με αυτά που έχει να κάνει. Τα μεγαλοποιεί στο μυαλό του και αυτό τον παγώνει και θέλει να φύγει αλλά δεν πρέπει∙ πρέπει να τα αντιμετωπίσει. Αν δεν έχει τα απαραίτητα εργαλεία να τα αντιμετωπίσει, δε θα μπορέσει να βγει από εκεί. Και αυτό είναι κρίμα, διότι υπάρχει η πιθανότητα να έχει δουλέψει σκληρά για κάποιο στόχο σημαντικό για τον ίδιο. Η πέτρα που σπρώχνει προς την κορυφή φαίνεται πως δεν θα αντέξει το βάρος του και θα πέσει θυμίζοντας το Σίσυφο.
Σε αντίθεση με το Σίσυφο, όμως, δε χρειάζεται η όλη προσπάθεια να ξεκινήσει από την αρχή και δε χάνεται όλος ο κόπος του. Σε στιγμές, λοιπόν, που φαινομενικά όλα είναι εναντίον μας και δεν προλαβαίνουμε, μπορούμε να δοκιμάσουμε μια άλλη προσέγγιση. Για μια στιγμή, να αποστασιοποιηθούμε από αυτά που συμβαίνουν και να πάρουμε μια βαθιά ανάσα. Μια ανάσα ηρεμίας αρχικά, μια ανάσα δύναμης και ανασυγκρότησης. Έτσι, όντας αναζωογονημένοι πλέον, θα φέρουμε σε πέρας τις υποχρεώσεις μας και θα νιώθουμε πιο πλήρεις και ήρεμοι με την πραγματοποίησή τους.
Είναι απαραίτητο, επίσης, να υπάρχει μέτρο, με συνδυασμό παραγωγικότητας και ενδιάμεσων διαλειμμάτων. Είναι σαφές πως δεν είναι δυνατό να είμαστε συνεχώς παραγωγικοί αλλά ούτε και να αγνοούμε τις υποχρεώσεις μας. Μια πρακτική λύση θα ήταν η δημιουργία λιστών με τις υποχρεώσεις και τους στόχους μας και η ταξινόμησή τους από τους περισσότερο στους λιγότερο σημαντικούς. Η επίτευξη κάθε υποχρέωσης -η κάθε μικρή «νίκη»- θα μπορούσε να συνοδεύεται από κάποιο μικρό «έπαθλο», όπως λίγα λεπτά μουσικής ή έναν μικρό περίπατο.
Στη σημερινή εποχή, το άτομο μπορεί να έχει πολλές υποχρεώσεις και να χρειάζεται να έχει διαρκώς τεταμένη την προσοχή του ώστε να ανταπεξέλθει. Αυτό μπορεί να του δημιουργεί την αίσθηση πως είναι ανήμπορος να τα καταφέρει. Η παροδική αποστασιοποίηση- με μέτρο- και η καλύτερη οργάνωση μπορούν να ελαφρύνουν ένα μέρος του συναισθηματικού βάρους από τους ώμους και να εντείνουν θετικά συναισθήματα που θα δώσουν κίνητρο και ώθηση για μεγαλύτερη παραγωγικότητα. Μπορούμε να τα καταφέρουμε!
Φωτογραφία: Στέλιος Φλώρος