Calaveras Literarias

Για τους περισσότερους από εμάς, η δεύτερη μέρα του Νοέμβρη αποτελεί ανάμεσα σε άλλες μια συνηθισμένη μέρα του χρόνου. Για τους Μεξικανούς όμως κάθε άλλο παρά συνηθισμένη είναι. Είναι η περίφημη Dia de los Muertos, η αλλιώς η Ημέρα των Νεκρών. Όπως αναμένεται, από το όνομά της και μόνο, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς οτι πρόκειται για κάτι θλιβερό και μακάβριο, μιας  που ενέχει την έννοια του τέλους της ζωής. Η πραγματικότητα όμως απέχει κατά πολύ…
 
Εκείνη τη μέρα όλο το Μεξικό γιορτάζει. Απ’ άκρη σ’ άκρη στήνονται ιδιωτικοί βωμοί, οι λεγόμενοι ofrenda, στους οποίους οι φωτογραφίες των αποθανόντων συγγενών στολίζονται με πορτοκαλί λουλούδια και φωτίζονται όλο το βράδυ από το ημίφως κεριών. Οι Μεξικανοί φορούν ευφάνταστες στολές, ανάλογες  με το θέμα, τρώνε, πίνουν, χορεύουν και συνθέτουν ακόμη και ποιήματα δίκην επικηδείου. Τα ποιήματα αυτά που ονομάζονται στα ισπανικά calaveras literarias(σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει η λογοτεχνία των κρανίων), αν και έχουν ως θεματολογία το θάνατο, επιλέγουν να τον παρουσιάσουν με ειρωνεία και χιούμορ, περιγελώντας και αψηφώντας τον. Κι έτσι οδηγούνται στην κορύφωση της γιορτής, που με τόση μεγάλη ανυπομονησία και χαρά όλοι τους προσμένουν.  Την επιστροφή των νεκρών συγγενών τους για εκείνο μόνο το βράδυ, ώστε να σμίξει και πάλι όλη η οικογένεια, υποδεικνύοντας πως η αγάπη τους υπερνικά ακόμη και το θάνατο.  
 
Όλα τα παραπάνω αποτελούν από μόνα τους μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πηγή πολιτισμού και θρησκείας, κρύβοντας όμως ένα βαθύτερο νόημα. Μέσω αυτής της γιορτής, οι Μεξικανοί επιλέγουν να αντιμετωπίσουν εναλλακτικά το τέλος της ανθρώπινης ζωής. Αντί από φόβο να αγνοήσουν το θάνατο και να προσποιηθούν πως δεν υπάρχει, αυτοί συνειδητά τον κοιτούν κατάματα, τον περιπαίζουν και το γιορτάζουν. Δε φοβούνται πως η ζωή τους έχει ημερομηνία λήξης και γι΄ αυτό δε φοβούνται να τη ζήσουν, όποια μικρά τέλη κι αν εμφανιστούν κατά τη διάρκειά της.
 
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν… Πόσες φορές έχουμε αφήσει το φόβο ενός πιθανού τέλους να επισκιάσει το φως της στιγμής που ζούμε; Πόσες φορές έχουμε παγιδευτεί στην απαισιοδοξία του, ενώ στην πραγματικότητα ένας καινούργιος ολοζώντανος κόσμος περίμενε να ξεδιπλωθεί μπροστά μας;  Όμως, πόσο διαφορετικά θα ζούσαμε την κάθε μας μέρα, αν ανακαλούσαμε την αρνητική και πικρή χροιά που με απολυτισμό κυριαρχεί στην έννοια του τέλους; Αν παύαμε να το αντιλαμβανόμαστε ως ένα αμετάκλητο τελεσίγραφο που σταματά την όποια διαδρομή μας και αρχίζαμε να το αντιμετωπίζουμε ως μια πυξίδα που μας ανακατευθύνει προς μια άλλη πορεία; 
 
Ίσως τελικά, ένας πιο αντικειμενικός χαρακτηρισμός του να ήταν αυτός του γλυκόπικρου. Ενίοτε μπορεί να ενσαρκώνει μια πολυπόθητη λύτρωση, ενώ άλλοτε μια πιο θλιβερή ιστορία. Σχεδόν πάντοτε όμως, κρύβει μέσα του την αλλαγή και τη μετάβαση σε μια καλύτερη τάξη πραγμάτων. Αν οι Μεξικανοί, λοιπόν, μπορούν να αντιμετωπίζουν το μεγαλύτερο τέλος, αυτό της ζωής, με περίσσεια ευθυμία και θάρρος, έτσι κι ο καθένας από εμάς είναι αρκετά δυνατός να υπερνικήσει τα όποια μικρότερα τέλη προκύψουν στο διάβα του. Όσο πικρά μπορεί και να είναι, ας μην τα φοβηθούμε. Αλλά αντίθετα ας τα αντιμετωπίσουμε με θάρρος και αισιοδοξία. Και τότε το φως της νέας αρχής θα αρχίσει να ξεπροβάλλει, φωτίζοντας τα βήματα της καινούργιας μας διαδρομής. Αυτή τη φορά ας υποσχεθούμε στους ευατούς μας να μην τη φοβηθούμε αλλά να την απολαύσουμε όποιο κι αν είναι το τέλος της.

Παρόμοια Άρθρα

Osmosis - TEDx AUTH
Περισσότερα
The Cleaningans - TEDx AUTH
Περισσότερα
lets-talk-about-comedy
Περισσότερα