Από τη ενδομήτριά μας ζωή, ακούμε τη μητέρα και τον πατέρα μας να μας μιλούν, να μας εκμυστηρεύονται τα όνειρά τους για το μέλλον μας, τις ανησυχίες τους, την ανυπομονησία τους να μας γνωρίσουν και να μας κρατήσουν στην αγκαλιά τους. Μα, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, τους ακούμε να μας τραγουδούν σιγανά και μελωδικά. Αυτό συνεχίζεται και μετά τη γέννηση με το νανούρισμα, το παιχνίδι, ακόμα και με τα γενέθλια. Διάφορες στιγμές μας νοηματοδοτούνται με μια δημιουργία μουσικής και στίχων. Πόσες φορές σας έχει τύχει να βρίσκεστε με παρέα και, βάζοντας ένα τραγούδι, η στιγμή να γίνεται πιο όμορφη από ποτέ; Είμαι σίγουρη πως δεν είναι λίγες και πως συνεχίζουν να αυξάνονται.
Για τη μουσική αρκετοί έχουν μιλήσει διεξοδικά και επιστημονικά· λαμπρό παράδειγμα αυτό της μουσικοθεραπείας. Μέσα από αυτή, οι επιστήμονες προσπαθούν να βελτιώσουν την οργάνωση και την κατάσταση της σωματικής και συναισθηματικής υγείας. Σημαντικό είναι πως η θεραπεία αυτή δεν γνωρίζει κοινωνικά, πολιτισμικά και οικονομικά όρια! Εφαρμόζεται σε όλους. Γιατί άραγε δεν υπάρχουν αποκλίσεις κι ενδοιασμοί για το αν η μουσική θα βοηθήσει οποιονδήποτε άνθρωπο;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό βρίσκεται μπροστά μας. Η μουσική συμπορεύεται -ή καλύτερα ‘’συζεί’’- με το τραγούδι. Και το τραγούδι είναι αυτό με το οποίο εμείς αλληλεπιδρούμε από την αρχή έως το τέλος της ζωής μας. Και αυτό είναι κάτι που το αισθανόμαστε δικό μας, κι ας μην ξέρουμε γιατί ακριβώς συμβαίνει. Όλο αυτό είναι τόσο μαγικό, όσο μαγικά είναι και τα αποτελέσματα που επιφέρει. Ας δημιουργήσουμε ένα σενάριο. Ακούς έναν συγκεκριμένο τραγουδιστή ή τραγουδίστρια και τυχαίνει να διοργανώνει συναυλία στην πόλη σου. Με μεγάλη ανυπομονησία τρέχεις να κλείσεις εισιτήριο και όταν το βρίσκεις, η ανακούφιση είναι τόσο μεγάλη, όμως η χαρά υπερισχύει. Έρχεται η λαμπρή μέρα, η μέρα της συναυλίας. Είσαι στο δωμάτιο και ετοιμάζεσαι σιγοτραγουδώντας το αγαπημένο σου τραγούδι από τον καλλιτέχνη. Ξεκινάς για τη συναυλία και σκέφτεσαι πόσο όμορφα θα περάσεις. Φτάνεις κι έχει πολύ κόσμο. Με κάποιον τρόπο τυχαίνει και ξεκινάς μια συζήτηση με τον άγνωστο δίπλα σου: για το πως μάθατε για τη συναυλία ή τον καλλιτέχνη, για το ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι, για τις ζωές σας, για τα ενδιαφέροντα σας, για κοινούς γνωστούς που ίσως έχετε -αναφωνώντας «τι μικρός που είναι ο κόσμος;». Και μέσα σε αυτό το πλήθος, δύο άτομα άγνωστα μεταξύ τους γίνονται γνωστοί. Η ώρα περνά και η συναυλία αρχίζει. Κάθε τραγούδι το αισθάνεστε δικό σας, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Τραγουδάτε τόσο δυνατά, τόσο ζωντανά. Σας ακούει όλη η πόλη και δεν σας νοιάζει, διότι εκείνη τη στιγμή συμβαίνει κάτι ακαταμάχητα ανεξήγητο. Γίνεστε ένα κι αυτό το ένα τραγούδι γίνεται η στιγμή σας, η ένωση σας. Κι αυτή η ένωση δεν ξεχνιέται, αλλά χαράζεται ανεξίτηλα στη μνήμη σας και γίνεται κομμάτι σας.
Βλέπετε πόσα συναισθήματα πηγάζουν μαζί με το τραγούδι. Βλέπετε το πώς μας ενώνει, μας γαληνεύει, μας ξεσηκώνει. Με λίγα λόγια, μας δίνει την ευκαιρία να ζήσουμε την κάθε στιγμή με ένταση και πάθος. Η αλήθεια είναι, λοιπόν, ότι η μουσική διεισδύει στις στιγμές μας με ακατανόητο για εμάς τρόπο. Μήπως, όμως, αυτό ακριβώς είναι που την κάνει για μας τόσο ξεχωριστή;
Κείμενο: Ηλιάνα Ηλιάδου
