Είναι μια μέρα που ξυπνάμε το πρωί και αναρωτιόμαστε: «Πάλι η ίδια ρουτίνα; Πάλι οι ίδιες συναναστροφές που δε μας γεμίζουν πλέον; Πάλι στην ίδια δουλειά, που δε μας εξελίσσει πια;» Είναι αυτό το πρωινό που σου φαίνεται δύσκολο να σηκωθείς, που δεν έχεις κάτι ξεχωριστό να ανυπομονείς να έρθει. Αυτό το πρωινό είναι το «καμπανάκι» που χτυπάει μέσα σου και σου ζητάει την αλλαγή, το νέο ξεκίνημα.
Οι περισσότεροι από εμάς απολαμβάνουμε να ζούμε μέσα στη «ζώνη ασφάλειας», που με κόπο δημιουργήσαμε. Είναι αυτό το «comfort zone», όπου έχεις προγραμματίσει τα επόμενα βήματά σου επακριβώς, που βαδίζεις με ασφάλεια και οι όποιες αλλαγές αφορούν κυρίως σε μικροπράγματα της καθημερινότητας. Τι γίνεται όμως όταν αρχίσεις να ασφυκτιάς μέσα στη ζώνη αυτή και να γεννιέται το «ανικανοποίητο»; Όταν δεν αντέχεις «τα ίδια και τα ίδια»; Έχει η έρθει η ώρα να βγεις από το comfortzone σου και τότε είναι που αρχίζεις να ξαναζείς. Τι όμως χρειάζεται να αλλάξεις; Όλα! Όλα όσα δε σε ικανοποιούν, δε σε γεμίζουν και δε σου είναι ευχάριστα πλέον.
Υπάρχουν κάποια άτομα στη ζωή μας, τα οποία για συναισθηματικούς λόγους, δεν αντέχουμε να αλλάξουμε. Είναι αυτές οι φιλίες, ή πάσης φύσεως σχέσεις, που δεν μας γεμίζουν πια, δε μας ενθουσιάζουν και δεν έχουμε πολλά να πούμε. Όμως, είναι εκεί απλά για να υπάρχουν, ενώ οι σχέσεις μας είναι επιφανειακές και δε γελάμε πια και δεν περνάμε καλά, κι ας γίνονται πολλές φορές παρεμβατικές και τοξικές στη ζωή μας. Γιατί όμως είναι εκεί; Μάλλον γιατί φοβόμαστε να επενδύσουμε σε κάτι νέο. Ο φόβος να γνωρίσουμε καινούργια άτομα και να χτίσουμε κάτι από την αρχή είναι λογικός, η εμμονή σε τελειωμένες καταστάσεις όμως είναι τροχοπέδη στην ηρεμία, στη χαρά και στην ευτυχία. Οι καλοί φίλοι, η ηρεμία της συντροφικότητας, τα γέλια και οι ωραίες κουβέντες είναι αποτέλεσμα των επιλογών μας. Αν οι παλιές συναναστροφές έχουν βαλτώσει, αυτό σημαίνει ή ότι οφείλουμε να θέσουμε νέες βάσεις στις ήδη εδραιωμένες σχέσεις μας ή να τις αλλάξουμε εντελώς και να μην επιμένουμε στο παλιό επειδή αυτό μας γεμίζει ασφάλεια.
Η αλλαγή στις σχέσεις μοιάζει πιο εύκολη από την αλλαγή στη δουλειά. Στα 18 μας πρέπει να ξέρουμε τι θα κάνουμε στην υπόλοιπη ζωή μας, και αυτό βέβαια πρέπει να είναι μια δουλειά που θα αποφέρει στο μέλλον ασφάλεια και χρήματα. Αυτό το «πρέπει» και αυτή η «ασφάλεια» που έχουμε ως απώτερο στόχο στην επιλογή επαγγέλματος, μας κάνει να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας. Ήταν αυτό το όνειρο να γίνεις ηθοποιός ή συγγραφέας που κατέρρευσε μιας και στους χώρους αυτούς δεν θα είχες σταθερό εισόδημα. Και τώρα τι; Και τώρα κάνεις μια δουλειά που έγινε δουλεία, που σε φθείρει ψυχολογικά, που οι μέρες περνούν και εσύ ολοένα και θάβεις βαθιά τη δημιουργικότητά σου. Η αλλαγή στη δουλειά δεν είναι μια εύκολη υπόθεση είναι όμως μια σημαντική επένδυση γιατί όταν έχεις μεράκι για κάτι θα προσπαθείς με την ψυχή σου, θα δίνεις το «είναι» σου, θα είσαι η καλύτερη έκφανση του εαυτού σου. Δεν είμαστε ρομπότ να εκτελούμε αυτοματοποιημένες διαδικασίες έχουμε άποψη και μια ψυχή που θέλει να δημιουργήσει.
Αν αγαπάω πολύ μια φράση είναι τα λόγια της Σκάρλετ από το «Όσα παίρνει ο άνεμος»: «Αύριο είναι μια καινούργια μέρα». Ναι είναι. Είναι μια μέρα να αλλάξεις ότι δε σε χαροποιεί, ότι σε έχει κουράσει και ότι δε σου ταιριάζει πλέον. Επίλεξε την αλλαγή, ίσως στην αρχή ταράξει τα νερά όμως μετά θα σε γεμίσει χαρά και δύναμη.