Θυμάστε τότε, πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, το περίφημο παιχνίδι «Άντεξε!»; Το είχαμε τσιμπήσει από την αείμνηστη σειρά «Ευτυχισμένοι Μαζί» κι είχε κάνει πάταγο. Σαν παιδάκι θυμάμαι υπέροχα σκηνικά, τα περισσότερα ντροπιαστικά, αλλά γίνεται παιδική ηλικία χωρίς ντροπή για τα παράλογα που κάναμε; Ε, όχι.
Τότε παίζαμε αμέριμνα, πού να ξέραμε όμως ότι αυτο το «Άντεξε!» ήταν στην πραγματικότητα πρόβα για την ενηλικίωση, όπου η αντοχές μας δοκιμάζονται καθημερινά; Βέβαια, τώρα κανείς δε μας προκαλεί να μείνουμε ακίνητοι σε όποια στάση έχουμε την ατυχία να βρισκόμαστε, αλλά οι κανόνες του παιχνιδιού έχουν διευρυνθεί. «Άντεξε στη δουλειά», «Άντεξε στο αστικό (τραμ/προαστιακός/μετρό -που εδώ δεν έχουμε κιόλας-)», «Άντεξε στην έξοδο με φίλους και εχθρούς», «άντεξε, άντεξε, άντεξε!».
Σύμφωνα με το λεξικό, η αντοχή είναι ουσιαστικό, γένους θηλυκού και είναι το σθένος αντιμετώπισης αντίξοων καταστάσεων, η υπομονή, η αντίσταση στη φθορά, η αντίσταση ενός σώματος στις αντίθετες δυνάμεις και η τάση διατήρησης της υπάρχουσας κατάστασής του. Για συνώνυμο, θα βρείτε τη λέξη «ανθεκτικότητα».
Τι γίνεται όμως όταν δεν αντέχουμε άλλο; Όλ@ μας έχουμε όρια, κάποιες φορές τα πλησιάζουμε, άλλες τα αγγίζουμε κι άλλες τα ξεπερνάμε. Το να τα ξεπερνάς και να ανακαλύπτεις νέα όρια και να επεκτείνεις την αντοχή σου μπορεί να είναι χρήσιμο, καθώς συμβάλλει στην εξέλιξη, όμως μπορεί και να αποδειχθεί ψυχοφθόρο κι εκεί που δεν το περιμένεις, να σπάσεις, σαν αυτά τα πολύ λεπτά κι εύθραυστα κοχυλάκια που βρίσκουμε στην παραλία.
Ενώ το να βρίσκεις νέες πτυχές του εαυτού σου αποτελεί βασικό συστατικό της πορείας σου στη γη, το να αναγκάζεσαι να βρίσκεις συνεχώς νέες πτυχές χωρίς διάλειμμα είναι εξουθενωτικό. Όταν έχεις μια κοινωνία να σε προκαλεί να αντέξεις γιατι όλοι το κάνουν, να υπομένεις με καρτερία τις δυσκολίες που σου πετάει ο εργοδότης, η σχέση σου, η οικογένειά σου, οι περαστικοί (δυσκολίες που δεν είναι απαραίτητο να είναι ζητήματα ζωής και θανάτου, αλλά μπορεί και να είναι), κάποια στιγμή έρχεται μια μικρή σταγόνα που κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει και ξάφνου ένα σπίτι στην κορυφή του βουνού ακούγεται θελκτική ιδέα.
Τότε που παίζαμε, πάντοτε υπήρχαν παιδιά που έχαναν. Πολλές φορές, τα ίδια παιδιά θα νικούσαν, ίσως να έβγαιναν και πρωταθλητές στο αντεξε, αλλά πάντα θα έχαναν κάποιες φορές, μέχρι που στο τέλος όλα μας να έχουμε περάσει από το βάθρο της νίκης κι από τα έγκατα της ήττας. Βλέπετε την ανακύκλωση του παιχνιδιού και στην ενήλικη ζωή, ε; Με τη διαφορά ότι τότε επιλέγαμε να παίξουμε, τώρα απλώς μας έριξαν στο παιχνίδι, λες και είμαστε στο squid game.
Τώρα διακυβεύονται περισσότερα από μια κοτσίδα (μη με ρωτήσετε για την κοτσίδα) και ένα πέπλο άγχους μας καλύπτει καλύτερα κι από τον αόρατο μανδύα.
«Άντεξε!»
Πού σε βρίσκω; Στο σπίτι; Στο λεωφορείο; Στη δουλειά; Στη σχολή; Κάπου αλλού που θα έπρεπε να συγκεντρώνεσαι; Άντεξε λοιπόν. Γιατί όλοι πρέπει να παίζουν αυτό το παιχνίδι.
Παιχνίδι… Θυμάσαι που παραπάνω είπα ότι είναι η ανακύκλωση του παιχνιδιού της παιδικής μας ηλικίας; Αν μπορούσα να δώσω μια αυθαίρετη συμβουλή λοιπόν θα ήταν αυτή: η ζωή είναι σαν το άντεξε λόγω γρήγορων ταχυτήτων, προσδοκιών και υποχρεώσεων, τόσο που νιώθεις σαν τον Άτλαντα με τον κόσμο στις πλάτες σου. Όμως το «Άντεξε» δεν παύει να είναι ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι ζόρικό, με περίπλοκους κανόνες και ρίσκα. Όλ@ μας θα νικήσουμε και θα χάσουμε κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές. Αυτό που ξέρω είναι ότι κάθε πιθανότητα θα οδηγεί και σε κάποιο διαφορετικό μονοπάτι που ίσως είναι όμοιο με το προηγούμενο ή τελείως αντίθετο. Κι αυτό είναι οκ.
Δε θα μπορούμε πάντα να αντέχουμε, ας το πάρουμε απόφαση. Κι αυτό είναι οκ.
Δε θα μπορούμε πάντα να νικάμε. Κι αυτό είναι επίσης οκ.
Ας χάσουμε κάποιες φορες, ακόμα κι η πικρή γεύση της ήττας, θα κάνει τη γλύκα της νίκης ακόμη πιο έντονη (εκτός κι αν είστε των αλμυρών, τότε σορρυ).
Άντεξε μέχρι εκεί που μπορείς για όσο μπορείς, αν μπορείς και λίγο παραπάνω, τέλεια, χτίζεις νέα όρια, αυξάνεις την αντοχή σου.
Αν δε μπορείς τότε και πάλι τέλεια, αφουγκράζεσαι τις ανάγκες σου και προχωράς μπροστά. Κάθε άνθρωπος που θα ανταμώσεις βρίσκεται στο ίδιο παιχνίδι, απλά σε διαφορετική πίστα, οπότε, αντί να φαγώνεσαι με τον εαυτό σου και τα κομμάτια τα δικά σου και των άλλων, άντεξε με καλοσύνη. Κι αμα δεις κάποι@ που δεν αντέχει, πρόσφερε το δικό σου δίχτυ καλοσυνάτης αντοχής κι επίτρεψε του να ανασάνει την καλοσύνη σου για να δημιουργήσει νέα μελλοντικά όρια.
Κι όταν έρθει κι η σειρά σου σ’αυτό τον κύκλο, η αντοχή των γύρω σου θα αντικαταστήσει τον αόρατο μανδύα και θα αντέξεις κι εσύ.