Έχει καιρό που βρέθηκα ανάμεσα σε άτομα προερχόμενα από τουλάχιστον 20 διαφορετικές χώρες και αμέσως σκέφτηκα ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο που μάς χώριζε ήταν η γλώσσα. Ήμασταν όμως όλοι πρόθυμοι να ξεπεράσουμε αυτό το εμπόδιο και να έρθουμε κοντά, να γνωριστούμε, να ανταλλάξουμε ιδέες και να συνεργαστούμε. Εκείνο ωστόσο που κατέρριψε την οπτική μου σχετικά με το εμπόδιο της γλώσσας ήταν ένα ιδιαίτερο είδος καραντίνας και οι 11 ξεχωριστοί άνθρωποι που με συνόδευσαν σε ένα από τα πιο όμορφα ταξίδια που μας προσέφερε ξαφνικά ο COVID-19.
Μεγαλώνοντας, ίσως εξαιτίας ορισμένων κοινωνικών στερεοτύπων, πολλοί άνθρωποι κατηγοριοποιούν τους άλλους βασιζόμενοι στο κριτήριο της διαφορετικότητας, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Ή, ακόμα χειρότερα, έχουμε τόσο συνηθίσει να νιώθουμε διαφορετικοί που καταλήγουμε να φοβόμαστε την κοινωνικοποίηση, με αποτέλεσμα την απομόνωσή μας, την έλλειψη εμπιστοσύνης στις δυνατότητές μας, και έτσι «υπερπροσπαθούμε» ώστε να αποδείξουμε την αξία μας. Έτσι κι αλλιώς, όλοι γνωρίζουν ότι, όταν νιώθεις διαφορετικός ή ακόμη όταν σε ορίζουν οι άλλοι ως διαφορετικό, οφείλεις να αναζητήσεις την αίσθηση του ανήκειν και να γίνεις πολύ εξυπηρετικός, πολύ αστείος, «κουλ», ανάλογα με τα ενδιαφέροντα του κύκλου που συναναστρέφεσαι και φυσικά έξυπνος (αλλά ας παραδεχτούμε ότι όλοι φαινόμαστε εξυπνότεροι στη μητρική μας γλώσσα). Το πρόβλημα που προκύπτει είναι ότι όταν βάζουμε ταμπέλες σε ανθρώπους και τους ορίζουμε διαφορετικούς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αφαιρούμε την ανθρώπινη μοναδικότητά τους. Μετατρέπονται σε κάτι «διαφορετικό» και είτε δεν προσπαθούμε να τους γνωρίσουμε είτε δυσκολευόμαστε να ταυτιστούμε μαζί τους.
Το παράδοξο με εμάς τους ανθρώπους είναι ότι όταν λαμβάνουν χώρα δυσάρεστα και ατυχή γεγονότα, ξεχνάμε όλες τις διαφορές που μας χωρίζουν και ενωνόμαστε. Αυτό ακριβώς συνέβη και στην ιδιαίτερη επταήμερη καραντίνα μου. Όταν μάθαμε ότι είχαμε covid και ότι έπρεπε να μείνουμε σε υποχρεωτική καραντίνα σε ξενοδοχείο της κυβέρνησης, στην αρχή ήμασταν τουλάχιστον σοκαρισμένοι, παραλυμένοι, ενοχλημένοι. Όταν όμως έφτασε η στιγμή της αποδοχής, είχα μια επιφοίτηση. Το εμπόδιο της γλώσσας πλέον δεν είχε καμία σημασία, είχε διαλυθεί σε χίλια κομμάτια, διότι είχαμε ένα ξεχωριστό κοινό: το ότι είμαστε όλοι άνθρωποι και κάθε άνθρωπος διψάει για αγάπη, παρηγοριά, φιλία, υποστήριξη, αποδοχή, επαφή και μάθηση. Έτσι, χωρίς περισπασμούς, ανακάλυψα πως όλοι μοιραζόμασταν την ίδια δυνατή και πιο σημαντική γλώσσα από όλες, την γλώσσα του να είσαι άνθρωπος, τη γλώσσα του να είσαι άνθρωπος σε ανάγκη, τη γλώσσα που ο καθένας μπορεί να μιλήσει.
Η εμπιστοσύνη, το ένστικτο, η πίστη είναι καθολικές έννοιες που μας καθοδηγούν στη ζωή μας και τις περισσότερες φορές μας οδηγούν προς το σωστό προορισμό. Η ελευθερία όμως, η ειλικρίνεια, η προσαρμοστικότητα είναι χαρακτηριστικά που πρέπει να κατακτήσουμε, ώστε οι υποθετικές διαφορές μας να μη μας κάνουν διαφορετικούς, αλλά ξεχωριστούς. Το να είσαι ξεχωριστός έχει δύναμη, καθώς μπορείς να εκφράζεις τη μοναδικότητα σου και ολόκληρο το φάσμα του εσωτερικού σου κόσμου. Όταν πολλοί μοναδικοί άνθρωποι συναθροίζονται και έρχονται κοντά, γεννιέται κάτι όμορφο και βαθύ, το οποίο σχετίζεται με την τέχνη του να μοιράζεσαι, τη μαγεία της πολυφωνίας, τη χαρά του να μαθαίνεις για διάφορες κουλτούρες, την ομορφιά της ενότητας, τη δύναμη μιας νέας φιλίας, τη δυνατότητα να πλάθεις χαρά και φως τις πιο σκοτεινές στιγμές. Έτσι κι αλλιώς, οι συνηθισμένοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν αναπάντεχα πράγματα.
Συμπερασματικά, αυτό που θέλω να μοιραστώ εξαιτίας της εμπειρίας μου, είναι ότι οι άνθρωποι έχουν την πιο εντυπωσιακή και επαναστατική υπερδύναμη από όλες και αυτή είναι η υπερδύναμη της επιλογής. Μπορούμε να επιλέξουμε να είμαστε ευγενείς, τρυφεροί και στοργικοί. Μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τη δυνατότητά μας να επηρεάζουμε θετικά ο ένας τον άλλον. Μπορούμε να επιλέξουμε να είμαστε αληθινοί, ανοιχτοί και καλοπροαίρετοι. Είμαστε αρκετά δυνατοί και «τρελοί», ώστε να ανατρέπουμε δυστοπικές καταστάσεις, δημιουργώντας ευχάριστα και πολυπόθητα παράδοξα, όπως εκείνο της «όμορφης, ευχάριστης και διασκεδαστικής καραντίνας». Και αυτή ακριβώς είναι η απόδειξη, ότι το να είσαι άνθρωπος έχει τη δική του μαγεία. Εν τέλει, όλοι θα έπρεπε να συνειδητοποιήσουν και να θυμηθούν ότι οι άνθρωποι είναι η πιο πλούσια, πολύτιμη, και παντοτινή πηγή έμπνευσης και αυτό ήταν οι Dawid, Ela, Julie, Johann, Deia, Enni, Borna, Emil, Eliz, Gizem and Jesse για μένα.