Νοέμβριος 2021. Σε κάποια ξεχασμένα γραφεία ένα όνομα σπάει ξαφνικά τη σιωπή: «Ίριδα!» ακούγεται μια φωνή από κάπου στο βάθος. Κοιτάζονται για λίγο μεταξύ τους. Περιεργάζονται το χώρο με απορία. Το όνομα, από όσο ξέρουν, δεν ανήκει σε κάποιον από όσους βρίσκονται εκεί.
«Ίριδα!» ακούγεται να λέει κάποιος τρίτος.
«Ίριδα!», «Ίριδα!», «Ίριδα!». Σιγά σιγά το όνομα αρχίζει να βγαίνει από κάθε στόμα μέσα στη μικρή αίθουσα, όμως κανείς δεν απαντάει. Καμία Ίριδα δε φανερώνεται, ωστόσο εκείνοι συνεχίζουν να το επαναλαμβάνουν, χωρίς να ανησυχούν που κανείς δεν ανταποκρίνεται στο κάλεσμά τους.
«Ίριδα, λοιπόν!». Μία γυναικεία φωνή ακούγεται πάνω από τις άλλες και για μερικά δευτερόλεπτα το δωμάτιο ησυχάζει. Και ύστερα, χειροκροτήματα. Και μέσα στο κλίμα φρενίτιδας ενθουσιασμού που επικρατεί εκείνη τη στιγμή, κάπου στο βάθος, μία αυλαία ανοίγει.
Εκείνο το πρωινό του Νοεμβρίου, φωνάξαμε «Ίριδα!» ελπίζοντας να γίνει για εμάς κάτι παραπάνω από ένα απλό όνομα. Κι έτσι κι έγινε. Στις 10 Απριλίου του 2022, η Ίριδα πήρε μορφή και υπόσταση μέσα στην αίθουσα τελετών του ΑΠΘ. Έγινε όλα αυτά με τα οποία ήταν συνυφασμένη: θεότητα, αγγελιαφόρος, συνδετικός κρίκος μεταξύ θεών και θνητών, προσωποποίηση του ουράνιου τόξου, πορεία προς το φως, εξερεύνηση των πτυχών του εαυτού μας, ωδή προς τη διαφορετικότητα, ανθρώπινη ανάγκη για επικοινωνία και επαφή. Έγινε όλα αυτά και ακόμη περισσότερα. Και υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας να συμβεί το ίδιο και σε όσους θα την «άγγιζαν» μαζί μας.
Εκείνη τη μέρα, ένα κράμα διαφορετικών αχτίδων φωτός εμφάνισε τα πιο όμορφα χρώματα στον ουρανό. Ενώ ο κόσμος γύρω συνέχιζε την πορεία του, σε εκείνο το σημείο της πόλης γινόταν κάτι. Θέλεις να το αποκαλέσεις γιορτή; Θέλεις να το αποκαλέσεις εμπειρία; Αποκάλεσέ το όπως θέλεις, όμως η ουσία δεν αλλάζει. Εκείνη την ημέρα γινόταν κάτι που επρόκειτο να μας αλλάξει σαν ανθρώπους. Ή μήπως το είχε κάνει ήδη;
Γιατί η αλήθεια είναι ότι το TEDx μπορεί να σε μεταμορφώσει ως άνθρωπο. Ίσως, αν δεν είχα ζήσει ό,τι έζησα αυτούς τους μήνες προετοιμασίας και εκείνη τη μέρα του Απριλίου, να δυσπιστούσα σχετικά με αυτό. Πλέον, όμως, είμαι απόλυτα σίγουρη. Ναι, μπορεί να σε αλλάξει. Και αυτοί οι 11 άνθρωποι, που ανέβηκαν πάνω στη σκηνή και εκπροσώπησαν επάξια τη δική μας Ίριδα, μας ενέπνευσαν ο καθένας με το δικό του τρόπο. Μας άφησαν το στίγμα τους. Έγιναν κομμάτι μας. Μας έμαθαν ο καθένας κάτι διαφορετικό. Και ήταν τόσα πολλά αυτά που μάθαμε που, αν προσπαθούσα να τα χωρέσω σε σειρές, θα γέμιζαν σελίδες. Γι’ αυτό θα αναφέρω μονάχα μερικά από αυτά.
Η Ελεονώρα μας έμαθε ότι μπορεί να είμαστε λίγοι αυτοί που νιώθουμε τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας, που πληγωνόμαστε, που προβληματιζόμαστε από αυτά, η ευαισθησία μας όμως είναι πολύ δυνατή και ο συγκερασμός όλων μας μπορεί να δημιουργήσει έναν πυρήνα ατόμων που πραγματικά θα μπορέσουν να παρασύρουν και τους υπόλοιπους σε αυτό το ταξίδι, δηλαδή στην πορεία προς το φως.
Η Αλεξάνδρα μας είπε ότι η ζωή είναι τελείως ανεξήγητη. Είναι απρόβλεπτη, δε διέπεται στ’ αλήθεια από κανέναν κανόνα, δεν υπάρχει καν αντικειμενική πραγματικότητα. Η ζωή είναι ό,τι να ‘ναι. Κι αυτό υπαρξιακά μας πονάει.
Ο Κώστας μας έμαθε ότι αυθορμητισμός δεν σημαίνει να κάνει κανείς οτιδήποτε, οπωσδήποτε, οποτεδήποτε με οποιοδήποτε τρόπο ότι του κατεβαίνει στο κεφάλι. Αυθορμητισμός, όσο και να ακούγεται παράξενα, είναι να κάνεις το κατάλληλο πράγμα στην κατάλληλη στιγμή.
Δεν ήταν όμως μονάχα εκείνοι οι 11 που μας άλλαξαν. Γιατί, πίσω από αυτούς τους 11 ανθρώπους, υπήρχαν άλλοι περίπου 100. Άλλοι 100 που έγιναν υπεύθυνοι που αυτοί οι 11 ανέβηκαν πάνω στη σκηνή και μίλησαν με θάρρος για τις ιστορίες τους. Που όλα τα σχέδια, η φαντασία, τα meetings και οι συζητήσεις έπαψαν πια να είναι κλεισμένες πίσω από τους τέσσερις τοίχους κάποιας ψυχρής αίθουσας. Που μετατράπηκαν, από άυλες ιδέες πάνω σε χαρτιά, σε μια από τις δυνατότερες αναμνήσεις όσων υπήρξαν ακόμη και το πιο μικρό κομμάτι εκείνης της ημέρας. Ήταν αυτοί οι 100 που δούλεψαν μέρα-νύχτα για να «γεννήσουν» την Ίριδα. Που γελάσανε, που κλάψανε, που μάλωσαν και μετά συμφιλιώθηκαν, που δημιούργησαν φιλίες, που αγαπήθηκαν, που κουράστηκαν και ξενύχτησαν, που αγωνίστηκαν, που συγκινήθηκαν και που, τελικά, πέτυχαν.
Και, ως μία από αυτούς του 100, μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι χτίσαμε μια Ίριδα πιο όμορφη από οποιαδήποτε άλλη θα μπορούσε να είχε χτιστεί. Βάλαμε τα δικά μας χρώματα στο ουράνιο τόξο και τα χρώματα αυτά ήταν απίστευτα περισσότερα από αυτά που γνωρίζει το ανθρώπινο μάτι. Κάθε λογής τόνοι και αποχρώσεις, διαφορετικές για τον καθένα μας στα σημεία που ξεχωρίζαμε και ίδιες στα σημεία που ταυτιζόμασταν. Και, στο τέλος, αντικρύσαμε μια Ίριδα τόσο μοναδική, όσο ο καθένας από εμάς που υπήρξαμε κομμάτι της.
Απρίλιος 2022.
«Ίριδα!».
Ήταν το τελευταίο πράγμα που ακούστηκε πάνω στη σκηνή. Και αν σε εκείνη την αίθουσα επικρατούσε απόλυτη ησυχία, θα μπορούσε κάποιος να ακούσει μια φωνή να ψιθυρίζει «Ναι!».
Και η φωνή αυτή ήταν η πιο μαγική απάντηση που θα μπορούσε να είχε ακουστεί.
Και, κάπου στο βάθος, μια αυλαία έκλεισε.
