«Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν». Άραγε έχεις χρησιμοποιήσει ποτέ αυτήν την φράση; Και αν ναι, μπορείς να θυμηθείς για ποιόν λόγο; Ίσως κάποιους από αυτούς μπορώ να προσπαθήσω να τους μαντέψω η ίδια. Μάλλον μια φορά όταν αποχαιρέτησες φίλους, θρανία και σχολεία, τότε που τελείωσες το λύκειο. Ύστερα, όταν αποχαιρέτησες τον φοιτητή μέσα σου φεύγοντας από την σχολή με το πτυχίο στο χέρι. Τότε που αποχαιρέτησες τον μεγάλο σου έρωτα, που ποιος ξέρει για πού έφευγε. Ακόμα και όταν αποχαιρετάς το καλοκαίρι κάθε Αύγουστο, όταν φτάνει ο Σεπτέμβρης.
Σε όποια ηλικία και αν είσαι, σίγουρα έχεις βιώσει αποχαιρετισμούς ή έχεις ολοκληρώσει έναν κύκλο στην ζωή σου. Αλλά το ερώτημα είναι: πως βιώνεις κάθε φορά το «τελευταίο επεισόδιο της σεζόν»; Με δάκρυα στα μάτια και ένα κουτί χαρτομάντιλα, επειδή τελείωσε η αγαπημένη σου σειρά; Ή μήπως γεμάτος ικανοποίηση και έτοιμος να αρχίσεις την επόμενη; Πρόκειται, λοιπόν, για αυτό το συχνό φαινόμενο: της λήξης μιας ευχάριστης περιόδου σε συνδυασμό με την λύπη που διακατέχει ορισμένες φορές τους ανθρώπους.
Η θλίψη στην οποία βυθίζονται μερικά άτομα όταν αναγκάζονται να έρθουν αντιμέτωπα με ένα οποιοδήποτε τέλος είναι πράγματι απίστευτη. Μπροστά στον φόβο του καινούργιου και την απώλεια μιας ήδη γνώριμης ασφάλειας υπάρχουν αυτοί που κατακλύζονται από αρνητικές και απαισιόδοξες σκέψεις. Άνθρωποι που δειλιάζουν και συχνά παραμένουν είτε στάσιμοι είτε άπρακτοι για κάποιο διάστημα, μέχρι ουσιαστικά να καταφέρουν να πάρουν την απόφαση για την οργάνωση μιας νέας αρχής. Ξαφνικά σαν να μπλοκάρει η γνωστική και συναισθηματική ικανότητα μιας εν δυνάμει διορατικότητας και να υψώνεται ένα τείχος, πέρα από το οποίο δεν μπορούν να δουν.
Βέβαια ανέκαθεν το καινούργιο είναι κάτι που φοβίζει. Αναλογιστείτε ότι από την πρώτη κιόλας στιγμή της γέννησης το κλάμα του μωρού υποδηλώνει τον φόβο λόγω αλλαγής του υπάρχοντος περιβάλλοντος. Επομένως, φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό και ανθρώπινο κάποιος να φοβάται, όταν αναγκάζεται να αλλάξει τα δεδομένα του, ειδικά όταν αυτά μοιάζουν ιδανικά. Η δύναμη της συνήθειας και η απαιτητικότητα ενός «επαναπρογραμματισμού» του εγκεφάλου είναι αδιαμφισβήτητα δύο στοιχεία που καθιστούν καθετί καινούργιο ως ενδεχόμενη απειλή.
Τι θα συμβεί όμως αν κατά την διάρκεια αυτού του προγραμματισμού, ενεργοποιήσετε τις μαγικές, κατά την γνώμη μου, ανθρώπινες «λειτουργίες» που λέγονται αισιοδοξία, θάρρος και τόλμη; Πρόκειται για στοιχεία που συναποτελούν μαζί με άλλα την «ψυχική ανθεκτικότητα», δηλαδή την ικανότητα των ατόμων να υπερβαίνουν και να διαχειρίζονται δύσκολες και αντίξοες καταστάσεις. Θα μπορούσατε να σημειώσετε, λοιπόν, την έννοια ορόσημο που μόλις σας παρέθεσα, γιατί αυτός είναι ένας τρόπος να οχυρωθείτε και να είστε πανέτοιμοι για κάθε νέα συνθήκη που έχετε να αντιμετωπίσετε.
Κάθε άνθρωπος ανεξαιρέτως αισθάνεται περίεργα και ίσως δυσάρεστα όταν χρειάζεται να «τελειώσει» οτιδήποτε ∙ όταν έρχεται η στιγμή να κλείσει ο κύκλος και να αλλάξει τις αγαπημένες του συνήθειες. Και είναι βεβαίως κατανοητό εκείνη την στιγμή να κυλήσουν μερικά δάκρυα. Αλλά θα ήταν καλό αυτό το «σκουπιδάκι που μπήκε στο μάτι» να μην παραμείνει εκεί αιώνια και αποτελέσει τροχοπέδη μπροστά σε μια νέα αρχή. Λες και υπάρχει μόνο ένας τρόπος στην ζωή να περνάς όμορφα και τώρα «πάει το πουλάκι, πέταξε».
Τα πράγματα φυσικά δεν είναι έτσι. Ναι, «όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν». Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα έρθουν καλύτερα. Γι’ αυτό σε κάθε τέλος εσείς να χαμογελάτε, να κλείνετε πονηρά το μάτι στα όμορφα που πέρασαν και να τολμήσετε να είστε έτοιμοι για ένα καλύτερο μέλλον. Άλλωστε και μόνοι σας το γνωρίζετε. Το καλοκαίρι μπορεί να φεύγει, μα κάθε χρόνο έρχεται άλλο. Έχετε περάσει εσείς κανέναν χρόνο δίχως καλοκαίρι; Αδύνατον το βρίσκω…
-«Η πιο τρομακτική στιγμή είναι πάντα πριν αρχίσεις.»
ΣΤΙΒΕΝ ΚΙΝΓΚ, ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ & ΤΡΟΜΟΥ
Φωτογραφία: Ελένη Σάντολη