Προειδοποίηση ευαίσθητου περιεχομένου: αναφορά σε άγχος, ψυχικές ασθένειες
Νιώθω αγχωμένος. Είναι κάτι που αισθάνομαι συνέχεια και αυτός ο κόμπος στο στομάχι μου δεν λέει να φύγει. Δεν ξέρω από τι προκαλείται, ίσως από φόβο για την αποτυχία, ίσως από τη συνεχή προσπάθεια να μην απογοητεύσω το σύνολο. Δεν ξέρω… Λένε ότι είναι μία φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού του ανθρώπου, όταν αυτός βρίσκεται μπροστά σε απαιτητικές καταστάσεις, όμως δεν μου είναι εύκολο να το πιστέψω. Στο κάτω κάτω ποια κατάσταση στη ζωή μας δεν είναι απαιτητική;
Δεν θα κρύψω πως υπάρχουν στιγμές που το άγχος λειτουργεί ευνοϊκά, καθώς βοηθά κάποιον να επικεντρωθεί στον εκάστοτε στόχο που έχει κληθεί να φέρει εις πέρας. Συγχρόνως, συμβάλλει στην επαγρύπνηση – εγρήγορση του ατόμου και το οδηγεί να αναλάβει δράση. Ποια είναι, όμως, αυτή η διαχωριστική γραμμή που, αν κάποιος την υπερβεί, αρχίζουν να αναδύονται στην επιφάνεια οι αρνητικές επιπτώσεις μιας τέτοιας συναισθηματικής απόκρισης;
Η μονάδα μέτρησης του άγχους είναι άλλες φορές η ένταση, κάποιες άλλες η διάρκεια, ενώ άλλες και τα δύο μαζί. Ας τα πάρουμε ένα ένα. Σίγουρα, ένα συναίσθημα, όταν εντείνεται σε μεγάλο βαθμό μέσα μας, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να λειτουργήσει εις βάρος μας. Και τούτο διότι δεν μας επιτρέπει να δούμε “καθαρά” και ενδελεχώς τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Επιπλέον, όταν συνοδοιπόρος της σκέψης είναι το άγχος (όχι απαραίτητα έντονο) για μεγάλο χρονικό διάστημα, η εύρεση εσωτερικής ηρεμίας καθίσταται εξαιρετικά δυσχερής. Τέλος, η συνύπαρξη των δύο αυτών παραγόντων συντελεί στη δημιουργία ενός κλοιού γύρω από τον λαιμό του ανθρώπου, ο οποίος μέρα με τη μέρα όλο και στενεύει.
Οι επιπτώσεις του χρόνιου και έντονου stress γίνονται καθρέφτης της καθημερινότητας. Ειδικότερα, κάποιος που επιλέγει ως σύντροφό του το άγχος δυσκολεύεται να βρει την προσωπική του γαλήνη. Πάντα θα βρίσκει κάποια αφορμή, ώστε να «βασανίσει» το μυαλό του είτε αυτό λέγεται σχολείο ή δουλειά είτε αργότερα οικογένεια. Η συγκεκριμένη στάση ζωής πυροδοτεί τη γέννηση ανασφαλειών, η οποία προκαλεί έλλειψη αυτοπεποίθησης. Ακόμα, η συγκεκριμένη στάση θα τον κάνει να υπολειτουργεί, οδηγώντας τον σε μια κατάσταση στασιμότητας. Θα δυσκολεύεται να βρει ενδιαφέρον για όσα συμβαίνουν γύρω του, πείθοντας τον εαυτό του πως αδυνατεί να επηρεάσει την ροή των πραγμάτων. Ίσως, βρεθεί σε σημείο να είναι ο μοναδικός θεατής σε μια παράσταση που του προξενεί πόνο και θλίψη, ανυπομονώντας να φτάσει στο τέλος της, αλλά αυτό δεν φτάνει ποτέ. Απο το μυαλό του θα περνάνε διάφοροι τρόποι διαφυγής. Μερικούς θα τους απορρίψει λόγω φόβου, αλλά συγχρόνως μπορεί να επιλέξει κάποιον ως λύση ανάγκης χωρίς να σκέφτεται τον αντίκτυπο, τον οποίο ενδεχόμένως θα του προκαλέσει. Ισως, ένας απο αυτους να είναι η στροφή προς την κατάχρηση. Πιθανότατα, θα υπάρξουν στιγμές που θα τον κάνει να ξεφύγει, προσφέροντας του αυτή τη λύτρωση που ποθεί, αλλά αυτό στο τέλος πόσο θα διαρκέσει; Περίεργες σκέψεις θα γυρίζουν στο μυαλό του. Οι μέρες του θα περνάνε, αλλά μνήμες δεν θα μένουν. Από την άλλη, η αναζήτηση βοήθειας αποτελεί έναν από τους τρόπους που θα απορρίψει από φόβο,αν και ξέρει πως θα τον βοήθησει να βγει από το αδιέξοδο, καθώς είναι δύσκολο να μιλάει κάποιος για ένα τόσο λεπτό ζήτημα.
Φτάνει εκείνη η στιγμή στην οποία πρέπει να κάνει την υπέρβαση, σταματώντας να σκέφτεται παραπάνω από όσο του κάνει καλό, μόνο έτσι θα πάψει να καταλύεται σε δαύτη την τοξική ασθένεια. Είναι καιρός να σπάσει τη σιωπή του στρεφόμενος σε κάποιον ειδικό. Είναι ακόμα δυνατό να αντλήσει δύναμη, εξομολογούμενος στα αγαπημένα του πρόσωπα αυτά που τον κρατάνε πίσω. Δυστυχώς, σε μία κοινωνία που κυριαρχεί η επίκριση του διπλανού και η προκατάληψη δεν καθίσταται μία τέτοια ενέργεια εύκολα υλοποιήσιμη. Συνειδητοποιώντας επίσης, πως δεν είναι ο μοναδικός άνθρωπος που βιώνει μια τόσο άσχημη κατάσταση, είναι πιθανό να βρει την παρηγοριά που έχει τόσο ανάγκη. Σίγουρα, το συναίσθημα του άγχους είναι κάτι που αναπόφευκτα διακατέχει τον καθένα. Άλλους σε μεγάλο βαθμό και άλλους όχι σε τόσο. Η πρόκληση, όμως, που πρέπει να θέσουμε όλοι στους εαυτούς μας είναι να μάθουμε να το διαχειριζόμαστε, μετατρέποντάς το σε κάτι παραγωγικό, το οποίο θέτει τα θεμέλια για την προσωπική μας εξέλιξη. Στην τελική, οφείλουμε να μην επιτρέψουμε κάτι τέτοιο να αποτελέσει ζάλη για την ελευθερία μας.
Φωτογραφία: Γρηγόρης Λαζαρίδης
