Έμπνευση! Τι είναι η έμπνευση; Το λεξικό την ορίζει ως «ιδέα για την πραγματοποίηση κάποιου στόχου ή τη δημιουργία έργου τέχνης, που εμφανίζεται ξαφνικά και χωρίς να το επιδιώκουμε συνειδητά». Πιο απλά, όμως, μήπως είναι αυτή η μικρή, φωτεινή λαμπίτσα πάνω από τα κεφάλια χαρακτήρων cartoon; Κι αν είναι λάμπα, τότε ποιος την ανάβει, ποιος τη σβήνει και τι γίνεται αν καεί;
Η ανάγκη για έμπνευση δεν είναι μόνο προνόμιο (ή πρόβλημα) των καλλιτεχνών. Μπορεί να μην το συνειδητοποιούμε πλήρως, αλλά όλοι είμαστε κατά μια έννοια «δημιουργοί» είτε στον εργασιακό μας τομέα, είτε στις σπουδές, είτε στον ελεύθερο χρόνο μας. Κατά συνέπεια, όλοι θέλουμε να είμαστε και δημιουργικοί, όχι επειδή ακούγεται καλό προσόν στις συνεντεύξεις για δουλειά, αλλά γιατί- αν ο Αριστοτέλης μου επιτρέπει να τον παραφράσω- ο άνθρωπος είναι ένα «ον επινοητικόν». Στην πράξη, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Σε μια κοινωνία που τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, που συχνά απαιτεί περισσότερα από αυτά που προσφέρει και που προτιμά να παράγει μαζικά παρά ποιοτικά, το άτομο μετατρέπεται σε αχυρόμπαλα που πηγαινοέρχεται από τον άνεμο στην «Άγρια Δύση της Καθημερινότητας». Και κάπως έτσι είμαστε πολύ κουρασμένοι, πολύ απορροφημένοι, πολύ ανασφαλείς για τις ικανότητές μας, χωρίς όρεξη ή χωρίς χρόνο για νέες ιδέες και προτιμάμε να τις ασφαλίσουμε σε ένα συρτάρι του μυαλού μας για μια άλλη φορά. Ώσπου, έρχεται η ώρα που χρειαζόμαστε ή θέλουμε την έμπνευση, αλλά δε θυμόμαστε πού βάλαμε το κλειδί…
*ήχος σειρήνας* «Missing Alert: Εξαφανίστηκε η Έμπνευση»! Τι θα κάνουμε τώρα;! Όπως φαίνεται, υπάρχουν δύο πιθανοί δρόμοι. Ο πρώτος (και μάλλον ο πιο εύκολος) είναι να το αναβάλουμε ξανά με την ελπίδα ότι η «λάμπα» δεν ανάβει, όχι επειδή κάηκε, αλλά επειδή έπεσε η ασφάλεια και, δεν μπορεί, θα ξαναέρθει το ρεύμα κάποια στιγμή. Είναι απολύτως αποδεκτό να διαλέξεις αυτό το μονοπάτι, το έχω κάνει κι εγώ, το έχεις κάνει κι εσύ, ενώ μερικές φορές μάλιστα είναι αναγκαίο (γιατί καλό είναι να πιέζουμε ως ένα βαθμό τα όρια μας, αλλά όχι να μας εξαντλούμε). Ο δεύτερος, από την άλλη, είναι να ανάψουμε ένα κερί… Με λίγα λόγια, να σταματήσουμε να περιμένουμε καρτερικά μια φαεινή ιδέα, αλλά να γίνουμε εμείς οι ίδιοι ο «από μηχανής Θεός» της ιστορίας μας. Να πιάσουμε στα χέρια μας τα μολύβια μας, τις κάμερες, τους υπολογιστές, τα πινέλα, τα σημειωματάρια, τις παρτιτούρες, τα κομπιουτεράκια, οτιδήποτε χρειάζεται ο καθένας και να αρχίσουμε να δημιουργούμε τώρα, όχι αύριο. Να μη βασιζόμαστε πλέον στην αναμονή μιας ιδανικής συνθήκης («αχ ,σε ένα μικρό καφέ σε έναν ήσυχο δρόμο του Λονδίνου θα έγραφα σίγουρα εκείνο το βιβλίο που έχω στο μυαλό μου»), αλλά να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε μόνοι μας το απαραίτητο κλίμα είτε αυτό σημαίνει να ψάξουμε συμβουλές στο internet, είτε να στραφούμε στον κύκλο μας για εμψύχωση, είτε ακόμα και να ανταμείψουμε τον εαυτό μας με μια κούπα ζεστής σοκολάτας για την όποια πρόοδο καταφέραμε. Το ξέρω ότι στη θεωρία τα πράγματα φαίνονται πάντα ευκολότερα από όσο είναι, αλλά ακόμα κι αν δεν πάνε όλα τέλεια, θα έχουμε κάνει τουλάχιστον μια αρχή. Baby steps που λένε οι αγγλομαθείς. Κι αν κάπου στην πορεία έρθει και η έμπνευση, καλοδεχούμενη!
Υψώστε λοιπόν τα ποτήρια σας και πιείτε μαζί μου στην υγειά όχι όλων αυτών που έρχονται, αλλά όλων αυτών που εμείς πρόκειται να φέρουμε!
Cheers!
Φωτογραφία: Συμεών Μανιάτης (@simos_maniatis)