Βρίσκεσαι στο σημείο μηδέν, στο σημείο της απόλυτης αδράνειας. Νιώθεις σα να βυθίζεσαι σε μια σκοτεινή ρωγμή, όπου οι ηλιαχτίδες του φωτός φαντάζουν πια ως μια άπιαστη ουτοπία. Εσύ όμως δεν παύεις να τις σκέφτεσαι. Δεν παύεις να σκέφτεσαι και να ποθείς το φως. Και τότε μέσα στην πιο απόλυτη σιωπή, στο πιο βαθύ σκοτάδι ξεπροβάλλει δειλά ένα ήχος. Είναι ο ήχος της σιωπής. Της δικιάς σου σιωπής. Της δικιάς σου καρδιάς. Είναι αυτή η φλόγα που ακόμα τρεμοσβήνει μέσα σου. Τι κι αν νόμιζες πως την έχεις χάσει. Τι κι αν την έχασες και για λίγο. Αυτή εκεί με πείσμα αναζωπυρώνεται ξανά. Είναι η φλόγα του δικού σου Momentum. Η ενστικτώδης δύναμή σου, η ορμητικότητα σου και η ατέρμονη κίνησή σου από την αδράνεια στο φως. Kι εσύ αναγεννάσαι από τις στάχτες σου. Όπως, σύμφωνα με τη μυθολογία, κάνει και ο Φοίνικας στον αέναο κύκλο της ζωής.
Είναι κατανοητό ότι στην αναγέννηση του φοίνικα, στην αναγέννηση κάθε ανθρώπου από τις στάχτες του χρειάζεται να μεσολαβήσουν κάποια στάδια. Έχοντας αναζητήσει τις βάσεις, το στερεό καλούπι στο οποίο επιλέγεις να ξαναχτίσεις από την αρχή τη ζωή σου, δε σου λείπει παρά ένα πράγμα για να ξεκινήσεις: το momentum σου. Η ορμή, δηλαδή η ταχύτητα που χρειάζεσαι αλλά και η δυναμική, οι ευνοϊκές αυτές συνθήκες που πρέπει να δημιουργήσεις ώστε να καταφέρεις το τελικό στάδιο της αναγέννησης. Η ανάλυση του momentum κάθε ανθρώπου δεν είναι η ίδια. Διαφορετικοί άνθρωποι διαφορετικής «μάζας», διαφορετικής δηλαδή υπόστασης, προσωπικότητας, εμπειριών και χαρακτηριστικών αποκτούν τη δική τους ταχύτητα. Τη δική τους ορμή. Αργή, γρήγορη, σταθερή ή μεταβαλλόμενη δεν έχει σημασία. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης όσο αφορά την αναγέννηση. Από μόνη της αποτελεί μια καθαρά προσωπική υπόθεση και θα επέλθει μόνο όταν η στασιμότητα μέσα στις στάχτες γίνει πλέον βαριά, ανιαρή ή οδυνηρή. Kάθε άνθρωπος χρειάζεται να φτάσει στις δικές του στάχτες και στα δικά του όρια ώστε να πάρει την ώθηση και την απόφαση να αλλάξει. Εξάλλου δεν είναι εφικτό να αναδημιουργηθούμε όλοι με τον ίδιο ρυθμό στον ίδιο καινούριο φοίνικα. Η αναγέννηση γίνεται αντιληπτή διαφορετικά, ως μια απλή αλλαγή στην καθημερινότητα ή ένα καθοριστικό βήμα ζωής. Σημασία έχει να δημιουργήσεις τις κατάλληλες αυτές συνθήκες, να ορίσεις την ταχύτητα που επιθυμείς και να κινηθείς προς μια μόνο κατεύθυνση: αυτή της αλλαγής.
Τι είναι αυτό όμως που σε ωθεί να αλλάξεις; Αυτό που σου δίνει την εσωτερική δύναμη να ξεφύγεις από τον παλιό σου εαυτό και να αναζητήσεις την καλύτερη εκδοχή του; Και το βασικό ερώτημα είναι πώς θα βρεις αυτή την ώθηση, πως θα τη ψάξεις εάν δεν σου φανερωθεί ποτέ;. Το πρώτο βήμα στο να λάβεις την ώθηση που επιθυμείς είναι να συνειδητοποιήσεις ότι ο εαυτός σου ή η κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι δεν σε εξελίσσει παρά σου προκαλεί στασιμότητα και πόνο, δημιουργώντας έναν αλλότριο εαυτό. Η συνειδητοποίηση μιας άσχημης κατάστασης και η θέληση για ανανέωση και αλλαγή αποτελεί από μόνη της την πιο ισχυρή ώθηση ώστε να βρεις τον τρόπο να πραγματοποιηθεί.
Στο ταξίδι σου προς την αλλαγή, ίσως να ηχήσουν πολλές Σειρήνες. Μην νιώθεις ένοχος που ίσως και να θέλησες να τους παραδοθείς. Κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί η διαδρομή θα είναι σύντομη και γεμάτη φως. Στο δρόμο, είναι πολύ πιθανό να συναντήσεις πολλά σκοτάδια και σιωπές. Μη φοβηθείς. Ακόμα και στο πιο ψυχρό σκοτάδι και στην πιο νεκρική σιγή, να θυμάσαι εκείνη την πεισματάρα τη φλόγα που θα καίει πάντα μέσα σου. Να εμπιστεύεσαι τη διαδρομή σου όποια κι αν είναι αυτή. Να εμπιστεύεσαι τη διαδικασία. Τα εμπόδια είναι εκεί για να σε κάνουν πιο δυνατό. Μην σκεφτείς πως γυρνάς πίσω στην αδράνεια, πίσω στην αφετηρία. Κάθε εμπόδιο που προσπερνάς, κάθε δυσκολία που νικάς σε φέρνει ολοένα και πιο κοντά στο φως του προορισμού σου. Όλα αποτελούν μέρος της εξέλιξης. Της δικιάς σου εξέλιξης. Αυτής που χρωστάς στον εαυτό σου. Και για αυτό μην αφήνεις άλλους να σβήσουν τη δικιά σου φλόγα. Εσύ είσαι υπεύθυνος για αυτήν. Να την αγαπάς και να την προσέχεις. Είναι η ορμή, η δυναμικότητά σου, η κινητήριος σου δύναμη. Είναι το δικό σου ξεχωριστό Momentum. Μην το συγκρίνεις με αυτό των άλλων. Δε χρειάζεται άγχος για την αλλαγή, δε χρειάζεται να συγκρίνεσαι με τα κατορθώματα και τους ρυθμούς προόδου των άλλων. Ο καθένας μας έχει διαφορετικές αποσκευές, διαφορετικό ταξίδι και διαφορετικό προορισμό.
Επομένως, οι στάχτες, ο πάτος, το τέλμα, δεν είναι πραγματικά το τέλος. Είναι απλώς το τέλος μια εποχής. Είναι το σημείο μηδέν. Εκεί, όπου το κοντέρ στο μαραθώνιο της ζωής μηδενίζεται και ξεκινάς ξανά από την αρχή. Είναι μια προειδοποίηση για αλλαγή, το πολυπόθητο έναυσμα για να ξυπνήσεις και να ξαναβγείς στην κορυφή. Οι στάχτες και οι αποτυχίες σου δεν είναι άχρηστες. Για να έπεσες σημαίνει ότι προσπάθησες. Έπεσες, πόνεσες, απέτυχες. Μα κέρδισες. Κέρδισες αυτό που είσαι τώρα. Κέρδισες τη θέληση να αλλάξεις, να ωριμάσεις, να αναγεννηθείς. Όπως είπε και ο Ν. Καζαντζάκης: « Σαν δεν φτάσει ο άνθρωπος στην άκρη του γκρεμού, δεν βγάζει στην πλάτη του φτερούγες να πετάξει». Έτσι, όταν φτάσεις στον πιο δύσκολο γκρεμό σου, μη δειλιάσεις και πέσεις. Βρες τότε το momentum σου , την ορμή και τη δύναμη που χρειάζεσαι, ώστε να βγάλεις φτερά και να πετάξεις.
