Ντόπιοι «ξενιστές*» και ξένοι «εισβολείς»

Μιλάμε για μια κοινωνία, ελληνική και όχι μόνο, όπου το «ξένο» έχει εισχωρήσει παντού. Τόσο πολύ, ώστε πλέον μιλάμε για κάτι ενιαίο. Πολιτισμοί, γλώσσες, άνθρωποι και συνήθειες αρχίζουν να γίνονται ένα κάτω από την ίδια «στέγη», έχουν το ίδιο δικαίωμα να αναπτυχθούν και να διατηρηθούν στο κοινό τους περιβάλλον, ανεξάρτητα εάν για κάποιους είναι η πατρίδα τους και για κάποιους άλλους, ένας νέος τόπος, μια καινούρια αρχή. Η παγκόσμια κατάσταση μας έχει φέρει αντιμέτωπους με μία πρόκληση. Αυτή της συμβίωσης με ανεκτικότητα και αδελφοσύνη.
 
Η κινητοποίηση επί του θέματος είναι μεγάλη, χωρίς όμως να είναι ακόμα αρκετή. Αγώνες για την ομαλή διασφάλιση των δικαιωμάτων όλων, πράξεις παροχής βοήθειας, φωνές αντιρατσιστικές ακούγονται σε όλο τον κόσμο. Και έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει. Γιατί σε έναν κόσμο που αλλάζει με ταχύτητα, δεν γίνεται εμείς να μείνουμε στάσιμοι. Όμως, υπάρχουν ακόμα αυτοί που κλείνουν τα μάτια, που εθελοτυφλούν, που στρέφονται ενάντια στην παγκόσμια ειρήνη. Πάντως, ένα είναι σίγουρο: ανεξαρτήτως πολιτικών παρατάξεων και πεποιθήσεων, ανεξάρτητα του πόσο ισχυρό αντίκτυπο έχει ο καθένας μας στην κοινωνία, κανένα μέτρο και καμία αλλαγή δεν θα επέλθει για την διευθέτηση της νέας πραγματικότητας, αν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι.
 
Πόσο εύκολο όμως είναι, να αλλάξουμε εμείς; Πόσο εύκολα δεχόμαστε την νέα πραγματικότητα, συμβιώνουμε και ανοίγουμε το «σπίτι» μας; Είναι λογικό να φοβόμαστε; Θέλω να δεχτώ τους «ξένους» και τους «διαφορετικούς». Όχι επειδή ακούγεται παντού, επειδή δεν είναι σωστό να είμαστε ξενοφοβικοί. Αλλά επειδή ο άνθρωπος είναι άνθρωπος. Και βλέπω ότι το παιδί χωρίς στέγη με πληγές πολέμου, θα μπορούσε να είναι το δικό μου παιδί, η οικογένεια χωρίς μέλλον σε έναν τόπο άγνωστο, θα μπορούσε τυχαία να είναι η δικιά μου. Ωστόσο, ο φόβος δεν παύει να υπάρχει, η αποδοχή είναι αργή. Και αναρωτιέμαι,πρέπει να νιώθουμε ένοχοι για αυτό το συναίσθημα του φόβου;
 
Το ξένο είναι ένας «εισβολέας». Καλός ή κακός δεν έχει σημασία, καθώς πριν το μάθεις καλά, πριν γνωρίσεις τι είναι, του αμύνεσαι ενστικτωδώς. Μα αυτή η άμυνα είναι λογική. Εξάλλου, από εξελικτικής άποψης, η ανάπτυξη του ίδιου του ανθρώπου γίνεται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Ως ακέραια οντότητα, κάθε εισβολέας για το σώμα φαντάζει ξένος και αναπτύσσονται ισχυροί αμυντικοί μηχανισμοί για προστασία. Με τον καιρό όμως, η συνεχής συνύπαρξη διαφορετικών οργανισμών στο ίδιο σώμα ή περιβάλλον, φέρει κάτι συναρπαστικό. Ο ένας οργανισμός εγκολπώνεται μέσα στον άλλο, συμβιώνουν και τελικά γίνονται ενιαίοι, καλύτεροι και πιο εξελιγμένοι. Έτσι, ο φόβος, η αρχική αμυντική μας στάση, οι επιφυλάξεις και οι ανασφάλειες είναι απολύτως φυσιολογικά. Η διαφορά έγκειται στην έκφραση αυτού του φόβου. Ως όντα λογικά, έχουμε τη δύναμη είτε να υψώσουμε τοίχους και να «σκοτώσουμε» το ξένο, είτε σιγά σιγά αν και διστακτικά, ο φόβος να γίνει περιέργεια, ώστε το ξένο να γίνει τελικά γνωστό και να επέλθει η συμβίωση.
 
Σήμερα βιώνουμε μια κατάσταση εξέλιξης, συγχώνευσης πολιτισμών και ανθρώπων, όπως συνέβη και χιλιάδες φορές στην ιστορία. Για να το δεχτούμε αυτό, αρκεί να θυμηθούμε ότι σε άλλες συνθήκες, οι ξένοι ήμασταν κάποτε εμείς. Κι όμως, πολλά χρόνια μετά, συμβιώσαμε και γίναμε ένα. Αν η πορεία μας λοιπόν οδεύει προς αυτή τη νέα πραγματικότητα, δεν έχουμε παρά να την αποδεχτούμε και με φόβο ή όχι, να γίνουμε ένα. Γιατί όσο πιο γρήγορα και ανώδυνα γίνει αυτό, τόσο καλύτερα θα είναι για όλους.
 

*Ξενιστής: Από τον κλάδο της βιολογίας, ξενιστής νοείται κάθε οργανισμός που φέρει, περιέχει και συμβιώνει με έναν άλλον οργανισμό, τον οποίο υποστηρίζει και τρέφει.

 

Παρόμοια Άρθρα

Osmosis - TEDx AUTH
Περισσότερα
The Cleaningans - TEDx AUTH
Περισσότερα
lets-talk-about-comedy
Περισσότερα