«Πέρα από τα όρια» το μετεωρολογικό φαινόμενο του ουράνιου τόξου μέσα από τα μάτια του TEDxAUTH

Ουράνιο τόξο. Φυσικό φαινόμενο. Τόσο φυσικό που δεν το βλέπουμε μονάχα μετά από βροχές και καταιγίδες, αλλά μπορούμε να το παρατηρήσουμε μέσα στην ίδια μας τη καθημερινότητα. Η καμπύλη της ίριδας με τα επτά της χρώματα σχετίζεται με την έννοια του να προβεί ο Άνθρωπος «Πέρα από τα Όρια» μέσα από την διαφορετικότητα του, την φαντασία του και την δύναμη των συναισθημάτων του.

Το ουράνιο τόξο αποτελεί ένα δαιδαλώδες σύμβολο στην ζωής μας και συνδέεται για τον καθένα από μας με κάτι διαφορετικό σε προσωπικό επίπεδο. Εμείς στο TEDxAUTH δώσαμε τη δική μας ερμηνεία για το μετεωρολογικό αυτό φαινόμενο, η οποία μάλιστα δε σχετίζεται διόλου με τη ρεαλιστική επιστημονική του εξήγηση, αλλά αποκτά μια πιο κοινωνική και ιδεατή μορφή:

«Θα έλεγε κανείς ότι η κοινωνία μας μοιάζει αρκετά με το ουράνιο τόξο. Οι άνθρωποί της μοιάζουν με χρώματα, με αποχρώσεις, σκιές, τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, μα στο σύνολο τρομερά εντυπωσιακές. Άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών, πεποιθήσεων, ιδεολογιών, φυλής, άτομα που σκέφτονται διαφορετικά, ίσως δεν ταιριάζουν μεταξύ τους, όπως κάποια χρώματα που σε συνδυασμό μας φαίνονται τελείως κακόγουστα, μα παρόλα αυτά συνυπάρχουν μέσα από όρια. Όρια που δεν τα αλλοιώνουν, αλλά πάνω σε έναν τεράστιο μπλε καμβά χαράσσονται και δείχνουν τη διαφορετικότητά τους με ομαλή μετάβαση από το ένα στο άλλο. Εάν δεν υπήρχαν αυτά, ίσως η εικόνα που θα βλέπαμε στον ουρανό να ήταν ένα ενιαίο χρώμα, ναι μεν κράμα όλων, αλλά εν τέλει κανένα δεν θα ξεχώριζε. Αυτές οι νοητές γραμμές φαντάζουν τελικά να είναι αντίστοιχες του σεβασμού, της αποδοχής και της ομαλής συνύπαρξης των μελών της κοινωνίας, ώστε να επιτυγχάνεται τελικά ένα όμορφο, πολύχρωμο αποτέλεσμα, μια ελπιδοφόρα και προοδευτική κοινωνία που αγκαλιάζει κάθε άνθρωπο, κάθε διαφορετική οντότητα, και την αφήνει να φωτίζει ανάμεσα στις άλλες να αναδεικνύει τον ξεχωριστό εαυτό της, αλλά ταυτοχρόνως να συνεισφέρει και στην ανάδειξη ολόκληρου του συνόλου.»

«Από πάντα μου άρεσε να κυνηγάω το ουράνιο τόξο. Φανταζόμουν πως επρόκειτο για μια μαγική γέφυρα, η οποία θα με μετέφερε δυνητικά σε έναν κόσμο πιο όμορφο και πιο χρωματιστό. Ωστόσο, μεγαλώνοντας αναρωτήθηκα τι αξία έχει να κυνηγάς κάτι τόσο άπιαστο, κάτι που θα σε οδηγήσει σε μια ουτοπία; Κι αν στην πραγματικότητα και οι δυο άκρες του ουράνιου τόξου κατέληγαν στο ίδιο μέρος; Μήπως τελικά επρόκειτο για μια πολύχρωμη τσουλήθρα, η οποία αρχίζει και τερματίζει στην ίδια παιδική χαρά και όχι για μια γέφυρα που ενώνει δύο κόσμους; Συνειδητοποίησα λοιπόν, πως οι άνθρωποι έχουμε αρκετές φορές την τάση να ονειρευόμαστε καινούργιους τόπους από αυτούς που ζούμε και διαφορετικές συνθήκες από αυτές που ήδη έχουμε. Δεν απολαμβάνουμε ότι έχουμε κατακτήσει ή ότι μας έχει δοθεί απλόχερα, παρά μόνο είμαστε σε ένα διαρκές και ατέρμονο κυνήγι μιας μαγικής ευτυχίας. Κοιτάζουμε πάντα το δάσος και χάνουμε το δέντρο. Περιμένουμε με ανυπομονησία να αγγίξουμε τη μαγική τελειότητα, χωρίς όμως να σκεφτούμε πως ίσως αυτή δεν είναι απτή. Μάλλον αυτό που χρειάζεται να αντιληφθούμε είναι πως η πραγματικότητα στην οποία τώρα βρισκόμαστε κρύβει μέσα της ένα ουράνιο τόξο∙ μια πολύχρωμη τσουλήθρα που θα μας προσφέρει τη χαρά και την αδρεναλίνη της στιγμής. Πράγματι, η τελειότητα εμφανίζεται μπροστά μας, ακριβώς όπως το ουράνιο τόξο, απλά είναι καιρός να αρχίσουμε να την αναγνωρίζουμε και να την απολαμβάνουμε έτσι όπως είναι.»

«Όταν ήμασταν μικροί συνεχώς αναζητούσαμε τη μαγεία σε παραμύθια με νεράιδες και ξωτικά που ζούσαν στο τέλος του ουράνιου τόξου. Eκείνο το τέλος πάντα έκρυβε κάτι, όλη η μαγεία σαν να συσσωρεύονταν εκεί και περιμέναμε, μετά από κάθε βροχή, να λάμψει. Καθόμασταν αμέτρητες ώρες μπροστά από το παράθυρο, αναμέναμε πως και πως να σταματήσει η μπόρα, «Μαμά, ουράνιο τόξο!» γεμάτοι χαρά, ενθουσιασμό, ελπίδα φωνάζαμε ξανά και ξανά. Κάθε χρώμα του ξυπνούσε και ένα μας συναίσθημα. Το κόκκινο, όντας συνδεδεμένο με το ρομαντισμό και τον ενθουσιασμό, μας γέμιζε δύναμη και φιλοδοξία. Το πορτοκαλί με την σειρά του ως ένα ενθουσιώδης και χαρούμενο χρώμα, παρόμοια με το κίτρινο, διέγειραν την φαντασία μας. Το πράσινο παρέπεμπε σε μια χαλαρωτική, άνετη στάση, ενώ το μπλε μας προκαλούσε συμπόνια, το θεωρούσαμε το χρώμα της αλήθειας, μας ήταν πολύ οικείο, το είχαμε άμεσα συνδεδεμένο με την θάλασσα και τον ουρανό, μεγάλη αγάπη! Το βιολετί συμβόλιζε την αρμονία και το σκούρο μωβ είχε κάτι μυστηριώδες στην όψη του. Τα συναισθήματα μας δυνητικά είναι ένα ουράνιο τόξο. Καλύπτουν όλο το φάσμα των χρωμάτων που συνθέτουν το ορατό φως στον ουρανό και καθώς η πολυμορφία τους συνδέεται με την πολυχρωμία του προκύπτει κάτι μαγικό… Γι’ αυτό και το ουράνιο τόξο θα μπορούσε συνειρμικά να θεωρηθεί το σύνολο της οπτικής μέσα από την οποία μπορούμε να καταλάβουμε τον άνθρωπο από το κατώτερο μέχρι το ανώτερο σημείο του.»

Όμως, όπως κι αν ερμηνεύει ο καθένας μας το ουράνιο τόξο, αναρωτιόμαστε αλήθεια, εσείς πότε το είδατε τελευταία φορά; Πόσοι από εμάς, όντας ενήλικες, έχουν συχνά την ευκαιρία να στρέψουν το βλέμμα τους στον ουρανό; Και αν μεγαλώνοντας ξεθωριάζουν στη μνήμη μας τα χρώμα του και τα λησμονούμε, μήπως αποχρωματίζονται συνάμα τα συναισθήματα και τα όνειρα μας; Μήπως αυτά κυμαίνονται πλέον μονάχα μεταξύ λευκού και μαύρου και καταλαγιάζουν στο ουδέτερο γκρι; Ή μήπως απλά υπάρχουν στιγμές που περνά από την ζωή η «δικιά μας μπόρα» και περιμένουμε καρτερικά την ώρα που θα εμφανιστεί το ουράνιο τόξο και θα έρθουν ξανά οι μέρες του φωτός, πιο χρωματιστές από ποτέ!

Παρόμοια Άρθρα

Osmosis - TEDx AUTH
Περισσότερα
The Cleaningans - TEDx AUTH
Περισσότερα
lets-talk-about-comedy
Περισσότερα