Ρομαντισμός – Η φλόγα μέσα μας

“Δε μας σώζει τίποτα”. “Αυτός ο κόσμος πάει από το κακό στο χειρότερο”. “ Και τι έκανες τώρα; Νομίζεις πέτυχες κάτι, νομίζεις θα αλλάξει κάτι;”.” Και τώρα εσύ νομίζεις με αυτό που έκανες θα σώσεις τον κόσμο ε;”. Πόσες φορές άραγε έχουμε ακούσει αυτές τις φράσεις. Πόσες φορές ίσως και να τις αρθρώσαμε εμείς οι ίδιοι. Πόσες φορές νιώσαμε την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον να μας εγκαταλείπει και η απελπισία πλημμύρισε τη σκέψη μας και τη ζωή μας; Δυστυχώς, η απάντηση μας θλίβει και η διαπίστωση είναι μία, πως ο άνθρωπος κινείται στη ζωή του, απογοητευμένος και πληγωμένος δίχως ελπίδα σωτηρίας.
 
Ο ρομαντισμός στέκει ως τελευταίο οχυρό απέναντι στην ισοπέδωση και την απαισιοδοξία της σύγχρονης πραγματικότητας. Η έννοια του γεννήθηκε στη μήτρα των περισσότερων επαναστατικών ιδεών, την Τέχνη. Ξεκίνησε ως μια καλλιτεχνική νόρμα, η οποία απορρίπτει το κλασικό και συνηθισμένο και σπάει τα καλούπια και τα μέχρι τότε πρότυπα, και έμελλε να μείνει γνωστή ως η άσβεστη αγάπη και αφοσίωση στον ιδεαλισμό και τα όνειρα. Για αυτό άλλωστε, ο ρομαντισμός έχει συνδεθεί τόσο στενά με μεγάλες ιστορίες αγάπης που πήγαν κόντρα στον κόσμο, για να μπορέσουν να υπάρξουν. Γιατί σε αυτές ο ρομαντισμός έλαβε τη μορφή της αυταπάρνησης, της αγάπης και της ελπίδας για μια ομορφότερη πραγματικότητα που υπάρχει μόνο σε ένα όνειρο, μα δεν ησυχάζουμε μέχρι να πραγματωθεί. Αυτός είναι κι ο πυρήνας του ρομαντισμού σε κάθε έκφανση της ζωή μας.
 
Μαζί του επιβιώνει μια μικρή ομάδα ανθρώπων, η οποία καταφέρνει να αντικρίσει μια μικρή αχτίδα φωτός να τρυπώνει παρά το σκοτάδι που επικρατεί. Αυτές οι ψυχές, ρομαντικές και ασυμβίβαστες, αρνούνται να πιστέψουν σε κάτι λιγότερο από τον ιδεατό κόσμο που έχουν όμορφα πλασμένο στο δικό τους νου. Δεν δύνανται να υποκύψουν στις επιταγές της σκληρής πραγματικότητας και να αποδεχθούν ότι το παρόν δεν γίνεται να αλλάξει. Αγαπούν τον αλτρουισμό, την ελευθερία, την δικαιοσύνη, την ισότητα, την αλληλεγγύη όπως όλοι οι άνθρωποι μα αυτοί δεν ξεχνούν ποτέ. Δεν ξεχνούν ότι η πορεία μπορεί να είναι μόνο ανοδική και ότι θα παλέψουν για αυτό και δεν θα πάψουν να παλεύουν. Καθώς δεν μπορούν να συμβιβαστούν με τίποτα λιγότερο από τα πάντα. Οι ιδέες και οι αξίες παραμένουν αθάνατες στην καρδιά τους και ξεχύνονται από τις πράξεις τους και τα λόγια τους. Όσο κι αν η λογική τους προστάσσει να συμβιβαστούν και η κοινωνία να προσαρμοστούν, αυτοί πιστοί στις ανώτερες ιδέες και τα ιδανικά τους δεν μπορούν να ησυχάσουν, αν δεν κάνουν ό,τι είναι δυνατό και ακόμη περισσότερα για ένα πιο ανθρώπινο αύριο. Και για αυτό ο κόσμος τους αποκαλεί τρελούς.
 
Και ποιος να τους κατηγορήσει, που τους αποκαλούν τρελούς; Άλλωστε, ο σύγχρονος κόσμος κάθε άλλο παρά ελπίδα μας προσφέρει. Η φτώχεια, η ανεργία, η προσφυγιά, ο πόνος λυμαίνουν το παρόν μας, το περιβάλλον καταρρέει, ο άνθρωπος γίνεται όλο και λιγότερο “άνθρωπος” και ο ρομαντισμός έχει χαθεί από το λεξιλόγιο μας. Η αλλαγή κι η αναγέννηση φαντάζουν κάτι μακρινό και άπιαστο. Ο πόνος έχει μετατραπεί σε φόβο, απελπισία και απογοήτευση, αλλά ποτέ δεν είναι αργά, για να αλλάξουν όλα αυτά.
 
Καθετί στη ζωή έχει δύο πλευρές, μια σκοτεινή και μια φωτεινή. Ο τρόπος με τον οποίο αντικρίζουμε την πραγματικότητα μετράει. Εμείς επιλέγουμε την πλεύρα, στην οποία θα σταθούμε. Εμείς επιλέγουμε αν θα κοιτάξουμε και τις δύο όψεις και τι θα πράξουμε, για να προσφέρουμε λίγο περισσότερο φως σε αυτόν τον κόσμο. Κάθε μέρα είναι μια πιθανή ευκαιρία για αναγέννηση. Κάθε μέρα καλείσαι να επιλέξεις αν θα αφήσεις τον φόβο για την αλλαγή να κερδίσει ή θα τολμήσεις να είσαι ένας “τρελός”. Θα επικαλεστώ ξανά την αλληγορία του φοίνικα και θα θυμίσω πως μέσα από τις στάχτες του αναγεννάται, ξανά νέος και γεμάτος ενέργεια ζωής και δημιουργικότητας. Έτσι, κι αυτός ο κόσμος μπορεί να ξαναγεννηθεί από τις “στάχτες” του, πιο ρομαντικός από ποτέ, αντάξιος των ονείρων μας.
 
Κλείνοντας το άρθρο αυτό θα σας πω ένα μικρό μυστικό: Δεν γνωρίζω σε τι βαθμό θα πετύχουμε αυτόν τον κόσμο που οραματιζόμαστε. Σε τι βαθμό ο φοίνικας θα είναι το ίδιο πορφυρός ή το ίδιο όμορφος.Κανείς δεν το γνωρίζει. Δεν είναι συμβόλαιο η αλλαγή αλλά δυναμική και νοοτροπία. Το κλειδί είναι όταν σε ρωτήσουν “Τι έκανες εσύ για αυτό;” να μπορείς να απαντήσεις: “ Έκανα ό,τι μπορούσα και ακόμη περισσότερα”.

Παρόμοια Άρθρα

Osmosis - TEDx AUTH
Περισσότερα
The Cleaningans - TEDx AUTH
Περισσότερα
lets-talk-about-comedy
Περισσότερα