Συνέντευξη με τον Δήμαρχο Τρικκαίων, Δημήτρη Παπαστεργίου

«Νομίζω πως με τη δύναμη και την τρέλα της ομάδας βρίσκεις πάντα τη δύναμη να συνεχίζεις.»

Ο Δημήτρης Παπαστεργίου γεννήθηκε το 1973, σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Η/Υ στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, ασχολήθηκε με το ραδιόφωνο, τα προγράμματα Η/Υ και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Το 2002 και το 2006 εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος, ενώ εκλέχθηκε Δήμαρχος Τρικκαίων το 2014 και το 2019, διανύοντας τώρα τη δεύτερη θητεία του. Παράλληλα, από το 2019 εκλέχθηκε και πρόεδρος της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδας.

1. Κύριε Παπαστεργίου, ποιο είναι το όνειρο ενός παιδιού που μεγαλώνοντας έγινε δήμαρχος μιας πόλης και πρόεδρος της ΚΕΔΕ;

Δεν μπορώ να πω ότι ήταν το όνειρό μου να γίνω δήμαρχος. Μάλλον έκανα πιο ωραία όνειρα, αλλά, προφανώς, δεν ήταν κάτι το οποίο μου ήρθε στα 40 μου χρόνια. Ήταν κάτι το οποίο σκεφτόμουν, καθώς, μεγαλωμένος και σε ένα σπίτι, στο οποίο είχαμε σχέση με τα κοινά, δεν προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία η ενασχόλησή μου. Τα όνειρά μου πάντα ήταν να ασχοληθώ με τα ηλεκτρονικά, με τον προγραμματισμό, με το ραδιόφωνο. Αυτά ήταν – και παραμένουν – οι μεγάλες μου αγάπες. Θα ήταν μάλλον «άρρωστο» ένα μικρό παιδί να ονειρεύεται να γίνει δήμαρχος. Το να ονειρεύεσαι να κάνεις ωραία πράγματα και να είσαι δημιουργικός, νομίζω πως συνάδει πιο πολύ με αυτό που προσπαθώ να θυμηθώ ότι είχα στο μυαλό μου

2. Πώς ξεκίνησε η δική σας πορεία προς αυτό που είστε σήμερα;

Στα 17 μου περίπου φεύγω από τα Τρίκαλα για σπουδές στο Πολυτεχνείο της Αθήνας. Είχα τρέλα με το ραδιόφωνο, οπότε δήλωσα μόνο σχολές της Αθήνας, γιατί σχεδίαζα να συνδυάσω και μια άλλη σχολή με το ραδιόφωνο – κάτι που όντως έκανα. Στο Πολυτεχνείο ήμουν… χαλαρά, γιατί είχαμε ανοίξει τότε το ραδιόφωνο Hot Mix στα Τρίκαλα και ακολούθησα περίπου την πορεία που ακολουθούν όλοι. Τελείωσα μάλλον αργά το Πολυτεχνείο, αλλά δεν βιαζόμουν και ιδιαίτερα, γιατί έκανα άλλα πράγματα που ήθελα πολύ. Είχα ξεκινήσει ήδη να ασχολούμαι με τον προγραμματισμό, είχα βγάλει ένα δικό μου πρόγραμμα, ένα software για ραδιόφωνα, το οποίο πουλούσα. Ακολούθησε ο στρατός, η επιστροφή στα Τρίκαλα, ο ιδιωτικός τομέας. Ενδιάμεσα, το 2002 και το 2006 εκλέχθηκα δημοτικός σύμβουλος. Στη συνέχεια ίδρυσα εταιρεία με φωτοβολταϊκά και κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να κάνω αυτό που όντως είχα στο μυαλό μου από κάποια ηλικία και μετά. Δηλαδή, να βρω ανθρώπους, να δημιουργήσουμε μια μεγάλη ομάδα και να ασχοληθώ με τα κοινά. Θεωρώ πως ενδόμυχα έπαιξε μεγάλο ρόλο το γεγονός ότι δύο χρόνια, αφότου γεννήθηκα, ο πατέρας μου είχε εκλεγεί δήμαρχος. Δεν ντρέπομαι να το πω, παρότι ξέρω πως στην Ελλάδα υπάρχει οικογενειοκρατία, αλλά νομίζω πως είναι κάτι που με επηρέασε. Από την άλλη, ο καθένας μας καθημερινά αποδεικνύει αν είναι προϊόν οικογενειοκρατίας ή εάν πραγματικά αξίζει να είναι εκεί που είναι. Από μικρός ένιωθα ότι δεν μπορείς να γκρινιάζεις για πράγματα που δεν σου αρέσουν χωρίς εσύ ο ίδιος να ασχολείσαι. Εγώ ήμουν από τα κλασικά παιδιά που ασχολούνται με τα 15μελή, μου άρεσε να εμπλέκομαι.

3. Ποια είναι τα εμπόδια στον δρόμο αυτό; Περάσατε εμπειρίες και αδιέξοδα που σκεφτήκατε να τα αφήσετε όλα;

Δεν είναι εύκολη ιστορία τα κοινά. Χρειάζεται, πρώτον, να πατάς καλά στα πόδια σου οικονομικά. Κακά τα ψέματα, εάν δεν έχεις λύσει τουλάχιστον τα στοιχειώδη ως προς το ζην, πολλές φορές πιθανώς να σου μπαίνουν πειρασμοί. Δεν λέω ότι το κάνουν οι συνάδελφοι, αλλά θεωρώ πως δεν μπορείς να ζήσεις από τα κοινά, δεν είναι δουλειά.
Το δεύτερο, είναι ότι κάποιες φορές αρχίζεις να σκέφτεσαι, αν τελικά αυτό που κάνεις είναι αυτό που θέλει η κοινωνία, αυτό που θέλει η εποχή. Mήπως τελικά εσύ ο ίδιος είσαι σε άλλη συχνότητα σε σχέση με την κοινωνία την ίδια. Γιατί όταν τα σήματα δεν βρίσκονται στην ίδια συχνότητα, πιθανώς να μην συντονίζονται και να μην έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αλλά νομίζω πως με τη δύναμη και την τρέλα της ομάδας βρίσκεις πάντα τη δύναμη να συνεχίζεις. Τρέλα, βέβαια, ήταν στην αρχή, γιατί τώρα είναι ένα μείγμα εμπειρίας, τρέλας και διαίσθησης μαζί.

4. Ποιες είναι οι σημερινές δυσκολίες που πρέπει να αντιμετωπίσετε πρώτα στην πόλη των Τρικάλων και εν συνεχεία σε όλους τους Δήμους της χώρας;

Οι δυσκολίες είναι πολλές, αλλά δεν θέλω να τις χρησιμοποιώ ως δικαιολογία για να μην κάνω πράγματα. Είναι πολύ εύκολο, ειδικά σε αυτές τις περιόδους, να πεις ότι «μου έφταιγε η οικονομική κρίση», «μου φταίει σήμερα η πανδημία». Οι δυσκολίες είναι αστάθμητοι παράγοντες που, όταν ξεκινάς, δεν τους έχεις στο μυαλό σου. Δηλαδή, όταν πήρα την απόφαση να κατέβω στις εκλογές, ήξερα ότι η χώρα είναι σε κρίση. Από την άλλη, δεν θα πω «κάθε εμπόδιο για καλό». Κοιτάς ποιος είναι ο στόχος σου, το όραμά σου, πού θέλεις να φτάσεις τον Δήμο και κοιτάς με την ομάδα σου να βρεις τρόπους να ελίσσεσαι. Να ξέρεις πού βρίσκεσαι και ποιος είναι ο προορισμός σου. Το θέμα είναι να φτάσεις εκεί που θέλεις. Πιθανώς, ανάλογα με τις καταστάσεις και με τα εμπόδια, να κάνεις κάποιες παρακάμψεις, αλλά δεν πρέπει να χάνεις τον στόχο σου, τον προορισμό σου.

**5. Πείτε μου έναν προσωπικό και έναν επαγγελματικό – πολιτικό στόχο που έχετε καταφέρει και είστε περήφανος για αυτό; **

Ένας προσωπικός στόχος είναι ότι κατάφερα να κάνω επάγγελμα δύο πράγματα που αγαπούσα πολύ: αρχικά το ραδιόφωνο (με το οποίο συνεχίζω να ασχολούμαι, αλλά πολύ λιγότερο), και ύστερα την ηλεκτρονική και την ενέργεια, που ήταν και η μεγάλη ευκαιρία της ζωής μου.

Γιατί από τη δουλειά μου κατάφερα μέσα σε αυτά τα χρόνια που ασχολήθηκα με το επάγγελμα του μηχανικού, να μπορέσω να σταδιοδρομήσω και να σταθώ στα πόδια μου οικονομικά. Και πραγματικά νιώθω περήφανος, γιατί μπήκα στον χώρο της ενέργειας το 2006, ασχολήθηκα πολύ, έκανα σεμινάρια, δούλεψα και δεν φοβήθηκα τη δουλειά. Ό,τι χρειαζόταν να κάνω στη δουλειά μου το έκανα.

Από την άλλη, όσον αφορά στα κοινά, είμαι περήφανος γιατί καταφέραμε μέσα σε αυτά τα 7 χρόνια, να βοηθήσουμε τα Τρίκαλα, που πάντα ήταν γνωστά και μία ωραία πόλη, να βγουν από το καβούκι τους και να αναδείξουμε αυτή την ομορφιά που ακτινοβολεί η πόλη και η τοπική κοινωνία προς τα έξω. Καταφέραμε να λένε όλοι «ουαου», όταν τους λες ότι είσαι από τα Τρίκαλα. Νομίζω πως αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό, μία κατάκτηση της δικής μας ομάδας.

6. Τι έχετε αποκομίσει από την επαφή σας με τους νέους σήμερα και ποιες διαφορές θεωρείτε ότι υπάρχουν μεταξύ της δικής μας γενιάς και της δικής σας;

Φοβάμαι μην χάσω αυτό που έκανε τη διαφορά πριν από 7 χρόνια που πρωτοασχολήθηκα με την ομάδα μου με τα κοινά. Δηλαδή, το ότι μπήκαμε σε έναν χώρο, στον οποίο ασχολούνταν άνθρωποι κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας και διαφορετικής νοοτροπίας. Εκ των πραγμάτων, όμως, σήμερα η μόνη επαφή που έχω είναι με μία γενιά, για να σας ανταποδώσω τη μαχαιριά, μικρότερη και από τη δική σας, δηλαδή τα παιδιά μου, τα οποία είναι περίπου 10 χρονών. Εκείνη την ηλικία μπορώ να τη νιώσω, γιατί βλέπω πώς και τι σκέφτονται. Αυτή την επαφή προσπαθούμε να κρατήσουμε, γιατί, για να μπορέσεις να είσαι συνεπής σε αυτά τα οποία κάνεις, θα πρέπει να ικανοποιείς όλο το εύρος της κοινωνίας: από τους ηλικιωμένους έως και τα ανήλικα παιδιά.

7. Θεωρείτε πως οι νέοι μπορούν να συμμετέχουν ενεργά στα κοινά και πώς θεωρείτε ότι μπορεί να γίνει αυτό σε κάθε Δήμο;

Το πρόβλημα με τη δική σας γενιά είναι ότι γενικά δεν είστε στην πόλη. Δυστυχώς, οι πόλεις μας στερούνται από μία κρίσιμη ηλικία, που είναι η δική σας. Η ηλικία 18-24, που είναι μια ηλικία που ωριμάζει, έχει τρέλα, έχει ορμή, όρεξη, πάθος, έχει πάει να σπουδάσει. Θα ήθελα πολύ – και συνεχίζω και επιμένω – να έρθουν πανεπιστήμια στην πόλη. Η γενιά αυτή είναι πλούτος για μία κοινωνία, ακριβώς επειδή βλέπει τα πράγματα διαφορετικά και θέλει να συμμετέχει. Αν οι μεγάλες πόλεις έχουν άλλη κουλτούρα στον πολιτισμό και στις τέχνες, αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχουν φοιτητές, οι οποίοι ομαδοποιούνται, βγάζουν τον εσωτερικό τους κόσμο μέσω διαφόρων τρόπων. Μακάρι να γυρίσουν οι νέοι στην πόλη μετά από τις σπουδές τους και να ενταχθούν σε τέτοια σχήματα, να κατανοήσουν πώς είναι το παιχνίδι και να αναλάβουν ευθύνες. Θα ήθελα πάρα πολύ να βρω και νεότερα παιδιά να συνεχίσουν στα κοινά. Αυτό έχει ανάγκη η περιοχή και η κοινωνία σήμερα, το να βλέπεις τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Συνεπώς, πρέπει να συμμετέχετε!

8. Πείτε μου ένα θετικό που έφερε η πανδημία στη ζωή σας.

Νομίζω ότι επανοριοθετήσαμε κάποιες ανάγκες, το τι θεωρούμε σημαντικό και τι όχι, το τι θεωρούσαμε σημαντικό και δεν είναι, την ανθρώπινη υγεία και ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Εμείς τα θεωρούσαμε δεδομένα, αλλά μάλλον είχαμε υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες μας. Θεωρούσαμε ότι είμαστε άτρωτοι. Όλα αυτά τα καθημερινά είδαμε ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορούσαν να τεθούν εν αμφιβόλω. Από την άλλη, ξαναγυρίσαμε πίσω στον άνθρωπο, στην οικογένεια, στον εαυτό μας, ξαναζήσαμε λίγο διαφορετικά την πόλη και τον δημόσιο χώρο, τα πάρκα. Ελπίζω τα πάρκα να συνεχίσουμε να τα ζούμε και χαίρομαι που φτιάξαμε άλλα τρία νέα πάρκα στην πόλη. Να ξαναζήσουμε λίγο την πόλη όπως πρέπει.

9. Πείτε μου τι θετικό θα αφήσει τελικά η πανδημία στη χώρα.

Γίνεται τελικά να αλλάξεις συνήθειες και όλα αυτά που νομίζαμε πως δεν γίνονταν, τελικά μια χαρά γίνονται και μάλιστα πολύ γρήγορα. Το πιο προφανές της πανδημίας είναι η ψηφιοποίηση και νομίζω πως κάποια πράγματα πρέπει να τα κρατήσουμε. Να κρατήσουμε το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, που νομίζω το δείξαμε σε πολύ έντονο βαθμό στην αρχή της πανδημίας. Υπάρχουν θετικά στοιχεία – ίσως λίγα, σε σχέση με τη ζημιά που έχει προκαλέσει στην ψυχολογία μας ή στα οικονομικά πολλών ανθρώπων, αλλά υπάρχουν.

10. Είναι «έξυπνα» τελικά τα Τρίκαλα ή είναι οι άνθρωποι πίσω από αυτά που δουλεύουν για να τα αναδείξουν;

Θεωρώ ότι έξυπνη πόλη είναι αυτή που έχει έξυπνους πολίτες. Βέβαια, το έξυπνος δεν είναι ορθή μεταφορά στα ελληνικά του smart city. Θεωρώ πως μια πόλη πρέπει να είναι σύγχρονη και «έξυπνη» στο να ακούει τις ανάγκες των δημοτών και να τις ικανοποιεί, αλλά και οι δημότες θα πρέπει να λένε τις ανάγκες που έχουν, να συμμετέχουν.

Όταν αναλάβαμε, είχαμε να διαχειριστούμε πολλά χρέη. Νομίζω πως η πόλη φέρθηκε έξυπνα και αξιοποίησε καταστάσεις ή μάλλον αξιοποίησε αυτό το οποίο είχε, δηλαδή την κεντροβαρή της θέση στην Ελλάδα. Για παράδειγμα, ο Μύλος των Ξωτικών έγινε χωρίς χρήματα, απλά αξιοποιήσαμε το ότι είμαστε στο κέντρο της χώρας.

Η δουλειά που κάναμε στο κομμάτι των ευφυών συστημάτων έγινε πάλι χωρίς κόστος, με βάση την αναπτυξιακή μας εταιρεία, την e-trikala. Πήραμε πρωτοβουλίες που επίσης δεν ήθελαν χρήματα και αξιολογήσαμε ότι η κοινωνία μας είναι μία έξυπνη κοινωνία, η οποία ακούει και κρίνει.

Η εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου είχε μηδέν κόστος καμπάνιας, απλά αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη να πούμε κάτι αυτονόητο. Ότι, δηλαδή, δεν είναι δυνατόν να καπνίζουμε σε κλειστούς χώρους. Και αυτό πέρασε προς τα έξω με εξαιρετική επιτυχία. Το ίδιο και με τη διαχείριση του προσφυγικού. Κάναμε το αυτονόητο, το χειριστήκαμε με μεγάλη αξιοπρέπεια και θεωρώ ότι αποτελεί μετάλλιο του κάθε πολίτη της πόλης.

Αναδεικνύουμε, επιπλέον, μια συνήθεια που ούτως ή άλλως είχαμε, το ποδήλατο, το οποίο κάνει εντύπωση, αλλά αποτελεί κομμάτι του DNA των Τρικάλων. Η ιστορία του λεωφορείου χωρίς οδηγό μας έδωσε πάλι χρήματα χωρίς να πληρώσουμε κάτι. Και φυσικά, προσέφερε τεράστια διαφήμιση και μας έβαλε στο επίκεντρο των τεχνολογικών εξελίξεων.

Αυτά είναι πολύ σημαντικά, τα οποία έγιναν με ελάχιστα έως καθόλου χρήματα, όμως με πολλή δουλειά, όρεξη και βέβαια διάθεση να συγκρουστούμε κάποιες φορές με παλιές – δεν θα πω λανθασμένες – νοοτροπίες.

11. Ποιες είναι οι καινοτομίες που σκοπεύετε να υλοποιήσετε σύντομα στα Τρίκαλα, αλλά και σε όλους τους Δήμους της χώρας;

Με απασχολεί πάρα πολύ το γεγονός ότι εδώ στα Τρίκαλα συνεχίζουμε να μην έχουμε τόσες ευκαιρίες απασχόλησης για νέους ανθρώπους. Δεν το λέω για να σας πω κάτι που θα σας αρέσει, αλλά οι νέοι φεύγουν και πηγαίνουν στα μεγαλύτερα αστικά κέντρα ή στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά. Συνεπώς, θέλω οι δράσεις και οι πρωτοβουλίες που παίρνουμε να «κουμπώνουν» με οικονομικές και επιχειρηματικές πτυχές.

Παραδείγματος χάρη, η νέα λαϊκή αγορά που αναμορφώσαμε, μπορεί να είναι για κάποιον μια λαϊκή αγορά με ωραίες τέντες. Για εμένα είναι η υποχρέωση στους ανθρώπους της γης, στους αγρότες, ότι δεν θεωρούμε πως κάνουν κάτι ευτελές. Αντιθέτως, θέλουμε να τους βάλουμε στα «σαλόνια» της πόλης. Καταθέτουμε κι άλλες προτάσεις σε χρηματοδοτικά προγράμματα. Θέλουμε να γίνει ένα διαχρονικό μουσείο για τα Τρίκαλα, να δημιουργήσουμε ένα πάρκο τοπικής πανίδας και χλωρίδας, να μπορούμε να μιλάμε για την ενέργεια, να δούμε οικόσιτα ζώα και παράλληλα να αναδείξουμε τις τοπικές γεύσεις. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, η περιοχή μας φημίζεται για τα τυροκομικά της και τα κρεατοσκευάσματά της. Το ίδιο κάνουμε και με το Ψηφιακό Ασκληπιείο, προκειμένου να μπορούν τα παιδιά και όχι μόνο να μαθαίνουν για την καταγωγή του Ασκληπιού, να περπατούν στα μονοπάτια του Κόζιακα, εκεί που ο μύθος ή η ιστορία θέλει τον Ασκληπιό να μάζευε τα βότανά του. Όλα αυτά, λοιπόν, είναι έργα τα οποία ανοίγουν νέους ορίζοντες για την επαγγελματική σταδιοδρομία νέων ανθρώπων στα Τρίκαλα.

Όσον αφορά στους άλλους Δήμους, νομίζω ότι πρέπει να διαχειριστούμε τις προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχουν τώρα διαθέσιμα, τρία χρηματοδοτικά εργαλεία που πρέπει να αξιοποιήσουμε. Να μη δούμε τις αναπλάσεις ως μια ευκαιρία μόνο να αλλάξουμε πλακάκια και να ρίξουμε τσιμέντα. Να δούμε πολλαπλασιαστικά οφέλη από τις πρωτοβουλίες που θα πάρουμε, έτσι ώστε να κάνουμε μία ανάπλαση, αλλά παράλληλα αυτή η ανάπλαση να δώσει μια νέα διέξοδο σε κάποιους ανθρώπους. Σκοπός μας είναι να δώσουμε καλύτερες ευκαιρίες για τον άνθρωπο και το περιβάλλον, να σκεφτούμε λίγο διαφορετικά, να δούμε τα πράγματα από μία άλλη οπτική γωνία και να μη θεωρήσουμε τίποτα δεδομένο. Καλό είναι να κάνουμε ένα πεζοδρόμιο, αλλά προτιμώ να περπατάει ένας εργαζόμενος σε ένα πεζοδρόμιο που δεν θα είναι επικίνδυνο, αλλά δεν θα είναι και τέλειο, παρά να έχουμε στρατιές ανέργων που θα περπατάνε στα καλύτερα πεζοδρόμια. Συνεπώς, να βρούμε και πρωτοβουλίες που θα γυρίσουν πίσω σε εμάς.

12. Τι θα λέγατε στον μικρό εαυτό σας, εάν μπορούσατε να τον συμβουλεύσετε για κάτι;

Δεν ξέρω εάν θα άλλαζα πολλά πράγματα. Δε μετάνιωσα για τη σχολή στην οποία πήγα, γιατί ήξερα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Πιθανώς να έκανα πιο πολύ ραδιόφωνο, να έβγαινα σίγουρα δυο χρόνια στο εξωτερικό που κακώς δεν το έκανα, αλλά είχα την τρέλα μου με το ραδιόφωνο που δεν ήθελα να φύγω. Θα του έλεγα να συνεχίσει να κυνηγά τα όνειρά του και να μην συμβιβάζεται εύκολα με καταστάσεις, δυσκολίες ή με δεδομένα και στερεότυπα που δημιουργεί η ίδια η κοινωνία. Πάντα να έχουμε κριτική στάση στα πράγματα.

13. Πείτε μου ένα όνειρο που θέλετε να πετύχετε.

Δεν το έχω φιλοσοφήσει και πολύ. Το τελευταίο μου όνειρο είναι να ξεκινήσω από τον Αγιαμονιώτη, τον παραπόταμο, και να περπατήσω μέχρι τον Ληθαίο ποταμό των Τρικάλων. Να μπορώ, αφού καθαρίσουμε τα ποτάμια, να κάνω αυτή τη διαδρομή. Ένα άλλο όνειρο είναι να μπορέσουν νέοι άνθρωποι να γυρίσουν πίσω στην πόλη και να μπορούν να έχουν καλές και ποιοτικές δουλειές. Με αυτή την τρέλα και την αγάπη που έχουμε για την τεχνολογία και τη βιώσιμη ανάπτυξη. να δημιουργήσουμε μία πόλη και έναν Δήμο, στον οποίο θα θέλει κάποιος να γυρίσει για να ζήσει, θα περνάει ωραία και δεν θα του λείπει τίποτα. Να δημιουργήσουμε μια ασφαλή πόλη με επαγγελματικές διεξόδους.

Ευχαριστώ θερμά τον κύριο Παπαστεργίου για την άμεση παραχώρηση της συνέντευξης, καθώς επίσης και την Ελένη Αμπράζη για τη βοήθεια και την παρουσία της εκει

Παρόμοια Άρθρα

Osmosis - TEDx AUTH
Περισσότερα
The Cleaningans - TEDx AUTH
Περισσότερα
lets-talk-about-comedy
Περισσότερα