Ας υποθέσουμε πως μια ακόμα ημέρα έχει φτάσει πια στο τέλος της και ας προσπαθήσουμε να αναπολήσουμε κάποιες από τις φιγούρες που αντικρίσαμε σήμερα. Στο νου μας, θα ανακαλέσουμε αδρά την εικόνα ανδρών που φορούσαν παντελόνια, αλλά και την εικόνα γυναικών που φορούσαν φουστάνια. Τίποτα αξιοσημείωτο ως εδώ. Ακόμα, θα θυμηθούμε γυναίκες που φορούσαν παντελόνια. Και πάλι, τίποτε το ιδιαίτερο, καθώς όσα αναφέρθηκαν αποτελούν καθημερινές εικόνες, καθ΄ όλα αποδεκτές. Τι θα γινόταν όμως, αν κάποια μέρα οι δρόμοι μας διασταυρώνονταν με ένα αγόρι που φορούσε φουστάνι; Τότε νομίζω, αυτό θα ήταν κάτι αξιοσημείωτο, κάτι ιδιαίτερο.
Όπως είναι αναμενόμενο, το μυαλό μας θα πλημμυριζόταν από ερωτήσεις. «Τι φοράει, φουστάνι;» «Φοράει σκουλαρίκια αλλά και make up;!» Ίσως κάποιοι κρυφά να λέγαμε στον εαυτό μας πως αυτό είναι περίεργο. Ίσως κάποιοι να το σχολιάζαμε και με τους φίλους μας. Οι ερωτήσεις όμως που θα ήθελα να θέσω εγώ είναι οι εξής: Γιατί αντιδράσαμε έτσι σε αυτήν την εικόνα; Γιατί μας προκλήθηκαν όλες αυτές οι σκέψεις και τα συναισθήματα;
Αναμφίβολα, η εικόνα ενός αγοριού που φοράει φουστάνι δεν είναι συνηθισμένη στην πραγματικότητά μας. Μόλις τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει δειλά να εμφανίζεται, εκπροσωπώντας το καινούργιο και το διαφορετικό. Είναι κάτι που δεν αναμιγνύεται με τον περίγυρό του, αλλά αντιθέτως ταράσσει θορυβωδώς τη σιωπηλή ομοιομορφία του. Και αυτό διότι, αντιτίθεται στα θεμελιωμένα στερεότυπα του φύλου και της εμφάνισης, που συνδέουν αλληλένδετα τον άνδρα με τα παντελόνια. Αν ανατρέξουμε όμως στον περασμένο αιώνα, θα συνειδητοποιήσουμε πως παρόμοιες αντιδράσεις προκαλούσαν και οι εικόνες γυναικών που φορούσαν παντελόνια, έως ότου έγιναν και αυτές, αποδεκτό και συνηθισμένο κομμάτι της κοινωνίας μας. Μήπως λοιπόν η αμφισβήτηση των εδραιωμένων στερεοτύπων και η αλλαγή της γνώριμης, συνηθισμένης και ασφαλούς πραγματικότητας μας, είναι οι αιτίες που μας ωθούν σε αυτή την αμυντική έως επιθετική συμπεριφορά, καθιστώντας κάποιες φορές το διαφορετικό μη φυσιολογικό, μη αποδεκτό και επεκτατικά κατακριτέο;
Ας προσπαθήσουμε όμως, έστω και για μία στιγμή, αυτήν εδώ την στιγμή, να ξεφύγουμε από αυτά τα στερεότυπα. Ας τολμήσουμε να απαγκιστρωθούμε από την εικόνα, να παραμερίσουμε τα πατρόν και τα υφάσματα, να ελαφρύνουμε λιγάκι την ψυχή από τα όποια «ρούχα» τη βαραίνουν. Αν καταφέρουμε, λοιπόν, έστω και στο παραμικρό τα παραπάνω, τότε θα κάνουμε ένα δώρο, τόσο στον εαυτό μας όσο και σε εκείνο το αγόρι, αλλά και σε κάθε άτομο που τόλμησε να εκφράσει τον εαυτό του με το δικό του μοναδικό και ανεπανάληπτο τρόπο. Θα μας δωρίσουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από την εικόνα. Να επικοινωνήσουμε τις σκέψεις μας, τις ιδέες, τα όνειρα και τα συναισθήματα μας, να αλληλεπιδράσουμε και να κοινωνικοποιηθούμε πραγματικά. Μακριά από την όποια παραπλάνηση της εικόνας αλλά εγγύτερα στην αλήθεια που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Και τότε ίσως να συνειδητοποιήσουμε πως το άτομο που κάποτε θεωρήσαμε διαφορετικό, στην πραγματικότητα μας μοιάζει λίγο περισσότερο απ’ όσο νομίζαμε.
Αντί για επίλογο, λοιπόν, θα ήθελα να επανατιτλοποιήσω αυτό το άρθρο. Ας το τιτλοφορήσουμε λοιπόν ως εξής: «Ο άνθρωπος που φόρεσε…». Fill the gap και τη συνέχεια την αφήνω σε εσάς…