Ονομάζομαι Κατερίνα και, στη μέχρι τώρα πορεία μου ως άνθρωπος, έχω καταλάβει μερικά πράγματα. Βρίσκομαι, λοιπόν, μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή μου και πληκτρολογώ αυτές τις λέξεις για να κάνω τη δική μου προσπάθεια να σας μιλήσω για δύο από αυτά: για στιγμές και για ανθρώπους. Ή μάλλον καλύτερα, να σας μιλήσω για δύο που ενώνονται σε ένα· για μια στιγμή και για έναν άνθρωπο. Για να το κάνουμε αυτό, θέλω να σημειώσετε νοερά δύο πράγματα: 1) υπάρχουν στιγμές που, ενώ διήρκησαν λίγο, εύχεσαι να είχαν κρατήσει περισσότερο και 2) όλοι οι άνθρωποι που γνωρίζουμε δεν έχουν τον ίδιο αντίκτυπο στη ζωή μας.
Αρχικά, ως προς το πρώτο στοιχείο, έχω αντιληφθεί -και θα το κάνετε και εσείς αν δώσετε την απαραίτητη σημασία- ότι τα πάντα γύρω μας, στον πυρήνα τους, είναι στιγμές. Η αγκαλιά ενός αγαπημένου προσώπου, η στάση για να δέσεις τα κορδόνια σου, το γύρισμα της σελίδας ενός βιβλίου. Τι ορίζουμε ως μια στιγμή θα μου πείτε. Στιγμή είναι ένα μικρό χρονικό διάστημα. Αυτό δε σημαίνει, φυσικά, πως στο χρόνο συναντάμε νοητές γραμμές που οριοθετούν με ακρίβεια την έννοιά της. Κάποιες στιγμές διαρκούν πραγματικά λίγο, ενώ άλλες μοιάζουν να διαρκούν πολύ. Αν ενώσεις πολλές στιγμές στη σειρά, φτιάχνεις ένα γεγονός. Και αν ενώσεις πολλά γεγονότα, φτιάχνεις τη ζωή.
Το άλλο πράγμα που έχω διαπιστώσει, όπως προανέφερα στο δεύτερο στοιχείο, είναι ότι τα άτομα που θα περάσουν από τη ζωή μας επιδρούν -ή δεν επιδρούν- διαφορετικά το καθένα σε αυτή. Καθημερινά συναντάμε, γνωρίζουμε, συστηνόμαστε, συναναστρεφόμαστε με διαφορετικούς ανθρώπους. Με κάποιους διατηρούμε σχέσεις, άλλους δεν τους ξαναβλέπουμε ποτέ, κάποιοι μας αγγίζουν μέσα μας, άλλοι μας περνούν αδιάφοροι, ενώ υπάρχουν και αυτοί που καταφέρνουν να κάνουν το κάτι παραπάνω.
Πώς ενώνονται αυτά τα δύο στοιχεία; Η απάντηση -αν και περίπλοκη για να αποδοθεί με λίγες λέξεις- μπορεί να συνοψιστεί σε μία φράση που μας οδηγεί στο σημερινό TedxTalk μας: ενώνονται στη «στιγμή της σύνδεσης».
Όσοι έχουν βιώσει τη σύνδεση αυτή, ίσως ξαναέζησαν το αίσθημα αυτό στην ανάγνωση της φράσης. Σε όσους είναι άγνωστη, ίσως θα εύχονταν να κατανοούσαν σε τι αναφέρομαι. Τι ακριβώς όμως είναι η σύνδεση αυτή; Αν ρωτήσεις διαφορετικούς ανθρώπους, θα πάρεις διαφορετικές απαντήσεις. Εγώ, πάντως, τους ρώτησα.
Για τον Θ. η στιγμή της σύνδεσης σημαίνει ένα πράγμα: «συνδέεσαι με τον άνθρωπο απέναντί σου πραγματικά, όταν οι ενέργειές σας ταυτίζονται τόσο σε ποιότητα, όσο και σε ποσότητα. Όταν ξέρεις ότι θα δώσεις ένα x ποσό ενέργειας και θα πάρεις πίσω την ίδια, αν όχι και περισσότερη».
Για την Μ. σημαίνει κάτι διαφορετικό: «είναι αυτή η στιγμή που κοιτάς τον άλλον και συνειδητοποιείς ότι αυτό ήταν. Κάτι -τόσο δύσκολο να το νιώσεις και ακόμη δυσκολότερο να το εξηγήσεις- συνέβη στιγμιαία μεταξύ σας και σας έδεσε. Και δε μπορείς να φανταστείς κανέναν λόγο για τον οποίο στο μέλλον αυτό το άτομο δε θα είναι στη ζωή σου. Και είσαι εκεί. Έτοιμος να του αφιερώσεις το κάθε σου δευτερόλεπτο, γιατί πολύ απλά ξέρεις ότι δε θα πάει χαμένο».
Για την Δ. η στιγμή αυτή είναι κάτι άλλο: «θυμάμαι κάποια στιγμή να συζητάμε με την φίλη μου την Ν. και, μετά από μία παύση, να γυρνάμε η μία στην άλλη και να λέμε το ίδιο ακριβώς πράγμα, με τις ίδιες λέξεις και τον ίδιο τόνο. Δεν ήταν κάτι σημαντικό -ίσως μάλιστα και το αντίθετο, ίσως απλά να είπαμε «ναι, αλλά σκέφτομαι…». Για κάποιον που έβλεπε τη σκηνή δε θα σήμαινε κάτι, όμως εμείς ξέραμε. Ήταν σαν να είχαμε μπει στην ίδια «συχνότητα». Είναι σχεδόν τρομακτικό, αλλά ταυτόχρονα πανέμορφο, το ότι μπορείς να «συγχρονιστείς» -ρομαντικά, φιλικά, παρ’ το όπως θέλεις- με κάποιον τόσο καλά».
Για τον Ρ. τα πράγματα είναι αλλιώς: «η στιγμή που θεωρώ ότι έχεις την απόλυτη σύνδεση με κάποιον είναι όταν το άτομο που έχεις αγκαλιά, απέναντι ή δίπλα σου, το νιώθεις σαν «σπίτι» σου. Και όταν πρέπει να φύγεις μακριά του, νιώθεις σαν να σε ξεριζώνουν από εκεί όπου ανήκεις».
Σας το είπα ότι θα ακούσετε διαφορετικές οπτικές, δε σας το είπα; Ακούστε τώρα και τη δική μου: για εμένα, λοιπόν, η στιγμή της σύνδεσης μπορεί να αποδοθεί με έναν μόνο ήχο· το «κλικ». Το «κλικ» που κάνει το κλειδί όταν ανοίγει το λουκέτο, το «κλικ» που κάνουν οι μαγνήτες όταν ενωθούν. Ο ήχος που σηματοδοτεί ότι κάτι ταιριάζει τέλεια με κάτι άλλο, ότι κουμπώνουν μεταξύ τους με έναν μοναδικό συνδυασμό. Και αυτό το «κλικ» είναι που συμβαίνει και στο κεφάλι σου, για να επεκταθεί σαν ηχώ σε ολόκληρο το σώμα σου, όταν κοιτάξεις το άτομο απέναντί σου και δεις κάτι. Όταν δεις τα μάτια και δε δεις απλά την αντανάκλασή σου μέσα σε αυτά, αλλά εσένα. Και νιώθεις τον χρόνο να σταματά, σαν να παγώνουν όλες οι άλλες στιγμές για να δώσουν χώρο σε αυτή να εκτυλιχθεί. Αισθάνεσαι να σε διαπερνά ηλεκτροσόκ, να σε λούζει κρύος ιδρώτας, να μουδιάζει η σκέψη σου. Μπορεί να μη το είχε σχεδιάσει κανείς από τους δυο σας, να μην είχατε ιδέα ότι αυτό μπορεί να συμβεί, όμως εκείνη τη στιγμή σας ενώνει κάτι. Συνδέεστε με έναν τρόπο που όμοιός του δεν υπάρχει, ούτε πρόκειται να υπάρξει. Τη μία στιγμή ο άνθρωπος αυτός ήταν κάποιος και την αμέσως επόμενη ήσουν εσύ. Τη στιγμή εκείνη της σύνδεσης, ο άνθρωπος αυτός είναι εσύ και εσύ είσαι αυτός. Και μέσα από τα μάτια του, βλέπεις τα δικά σου.
Η σύνδεση, λοιπόν, είναι όλα τα παραπάνω μαζί και, ταυτόχρονα, χωριστά. Είναι κάτι τόσο αφηρημένο για όσους τους είναι άγνωστη και τόσο συγκεκριμένο για όσους την έχουν βιώσει. Το σίγουρο είναι ένα· όσοι είχαν την τύχη να νιώσουν τον απόλυτο «συγχρονισμό» με κάποιον άλλον άνθρωπο έχουν βιώσει κάτι τόσο «δικό τους», που κανένας δε μπορεί να τους το στερήσει.
Μετάφραση: Βασιλική Λάμπρου
Φωτογραφία: TEDxAUTH 2023 photography team
