Αγαπημένε νεότερε εαυτέ μου,
Πάει καιρός από τότε που προσπάθησα να σου μιλήσω. Τόσος καιρός που δε θυμάμαι πια πόσος. Μετρούσα τις μέρες, όμως κάποια στιγμή τα δάχτυλά μου έπαψαν να αρκούν. Σταμάτησα. Δεν ξέρω σε ποιον αριθμό. Το μέτρημα έγινε βαρύ… Απλά σταμάτησα.
Μεγάλωσες. Σε παρακολουθώ, ωστόσο, σιωπηλά μέσα από τις σκέψεις μου κι ας μη σου μιλάω τόσο συχνά. Εκείνες τις φορές που σε φέρνω στο μυαλό μου, νιώθω σαν να στέκομαι μπροστά σε ένα γυάλινο τζάμι, από την πίσω πλευρά του οποίου εκτυλίσσονται εικόνες. Δεν σε έχω ξεχάσει. Κάθε φορά που βλέπω αυτές τις εικόνες, βλέπω και εσένα μέσα τους και έτσι νιώθω σαν να έρχομαι κοντά σου.
Μεγάλωσες. Πέτυχες αυτό που επιθυμούσες περισσότερο: μία θέση στον κόσμο των ενηλίκων. «Δεν είμαι μικρό παιδί», συνήθιζες να λες και τώρα πια αυτό είναι αλήθεια. Δεν είσαι εκείνο το μικρό παιδί που εξερευνά με βλέμμα γεμάτο απορία τον κόσμο γύρω του. Τώρα πια, μοιάζεις να μην απορείς καθόλου για αυτόν. Είναι σαν να έχεις μάθει πλέον τα «κουμπιά» του, τις παραξενιές του, τις ιδιαιτερότητές του, τα κουσούρια του. «Περίμενε να μεγαλώσω, θα δεις τότε τι θα μπορώ να κάνω!» έλεγες. Μπόρεσες άραγε; Έχεις αποκτήσει όλες τις ελευθερίες και τα δικαιώματα που η παιδική ψυχή σου δε χόρταινε να ονειρεύεται για τη ζωή σου ως «μεγάλος»;
Μεγάλωσες. Σε βλέπω μέσα από εκείνο το γυαλί. Κάποιες φορές δείχνεις ευτυχισμένος και άλλες όχι. Κάποιες φορές αναγνωρίζω στα μάτια σου αυτή τη λάμψη που είχαν παλιά και άλλες είναι σαν αυτή να έχει κρυφτεί πίσω από τα σύννεφα της καθημερινότητας. Κάποιες φορές φαίνεται να έχεις πετύχει όσα θες και άλλες να αγωνιάς κρυφά τα βράδια για το αν θα γίνουν τελικά δικά σου.
Μεγάλωσες. Περίμενες, όμως, αυτά τα «μεγάλα» και δεν κοιτούσες να απολαύσεις την διαδρομή. Λαχταρούσες να γευτείς τον κόσμο των ενηλίκων, χωρίς να αντιλαμβάνεσαι ότι το εκάστοτε «τώρα» σου θα σε έφτανε σε αυτόν. Ίσως στο δρόμο σου να άφησες στιγμές να σου φύγουν, χωρίς να δώσεις πολλή σημασία. Ίσως να κατάλαβες την αξία τους τώρα που έχουν γίνει αναμνήσεις. Πόσες φορές σου έφτιαξε η γιαγιά τα αγαπημένα σου κουλουράκια; Πόσες φορές στολίσατε με τη μαμά το χριστουγεννιάτικο δέντρο; Κάνατε διακοπές στο εξοχικό στη θάλασσα, έπεσες μαθαίνοντας ποδήλατο, γύρισες γεμάτος λάσπες από τα παιχνίδια στη γειτονιά, πήγες εκδρομή με το σχολείο, μαγείρεψες με τη θεία στο σπίτι στο χωριό;
Αν ρωτήσεις τους φίλους σου, θα σου πουν κι αυτοί άλλες τόσες στιγμές τους που ίσως εκτίμησαν τώρα που έγιναν αναμνήσεις.
Η Γ. θα σου πει «κάτι που μπορώ να σκεφτώ είναι μία στιγμή με τις ξαδέρφες μου στο εξοχικό μας. Εκεί είχαμε φοίνικες και ένα πρωί -που μάλλον πλήτταμε και απορούσαμε γιατί δεν μπορούμε να πάμε νωρίτερα στη θάλασσα- είχα μία ιδέα που αποτυπώνει όλη την παιδική μου φαντασία: να κόψουμε τα φύλλα από τους φοίνικες και να πετάξουμε. Τα κορίτσια ενθουσιάστηκαν όπως άλλωστε κάθε παιδί που αγαπά τις νεράιδες, τους δράκους και λίγο λιγότερο τα πετούμενα έντομα. Αυτή σίγουρα δεν είναι η καλύτερη παιδική ανάμνηση της ζωής μου, αλλά είναι μία από αυτές που υποδεικνύουν την παιδική αθωότητα στο μεγαλείο της. Αυτή την αφέλεια που θα ήταν όμορφο να διατηρούμε όσο μεγαλώνουμε.»
Η Ζ. θα σου αναφέρει «Χριστούγεννα -εποχή του χρόνου που η μαγεία μας κατακλύζει- στην κουζίνα φτιάχνοντας λαχταριστές “αμαρτίες”, με το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο· την γιαγιά μου. Ένας άνθρωπο που έδωσε ζωή σε πτυχές του εαυτού μου που ούτε εγώ η ίδια ήξερα πως υπάρχουν. Ένας από τους ανθρώπους που πάντα θα είναι στη καρδιά μου και πάντα θα έρχεται στη μνήμη μου με τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις, τις πιο όμορφες αγκαλιές, τα πιο μεγάλα χαμόγελα.»
Μεγάλωσες. Κέρδισες τη θέση που θεωρούσες ότι σου άξιζε στον κόσμο των μεγάλων. Αυτό που δεν ήξερες είναι ότι αυτή τη θέση θα την κέρδιζες ούτως ή άλλως. Κανένας δεν ξέφυγε από αυτή.
Μεγάλωσες. Έχεις καταφέρει όλα όσα ήθελες στην ενήλικη ζωή σου; Έχεις κάνει τα όνειρά σου πραγματικότητα; Έχεις αγαπήσει; Έχεις ερωτευτεί; Έχεις σπουδάσει; Έχεις πετύχει; Όλα όσα είσαι και όλα όσα έκανες οφείλονται σε αυτές τις αναμνήσεις. Σε αυτές τις στιγμές που πλέον αναπολείς. Έγινες ο άνθρωπος που είσαι σήμερα επειδή -άθελά σου μερικές φορές- έπαψες να νοιάζεσαι για το «μετά» και άφησες τον εαυτό σου να χαρεί το «τώρα». Εκείνες τις νύχτες με τα παιδιά από το διπλανό σπίτι στις αυλές που επικοινωνούσαν μεταξύ τους. Εκείνα τα ατελείωτα παραμύθια που σου διάβαζε η μαμά. Εκείνα τα κυνηγητά στην πλατεία με τους συμμαθητές σου.
Μεγάλωσες. Οι αναμνήσεις σου είναι ένα τεράστιο κομμάτι του ποιος είσαι σήμερα. Γι’ αυτό μην το αγνοείς. Μην το παραμερίζεις. Αγάπησέ το. Μην κυνηγάς το «θα» -θα κάνω αυτό, θα γίνω εκείνο. Σκέψου αυτό που κάνεις, αυτό που γίνεσαι, αυτό που ξετυλίγεται τώρα μπροστά σου. Ζήσε, κάνε λάθη, κάνε σωστά, ονειρέψου, κυνήγα όσα θες, χαμογέλα, κλάψε, φτιάξε αναμνήσεις…
Μεγάλωσες. Κι εγώ πίσω από το τζάμι βλέπω εκείνο το μικρό παιδί να ζει τις στιγμές του, να χτίζει αναμνήσεις και να προχωρά με θάρρος προς όλα αυτά που θέλει να καταφέρει.
Μεγάλωσες. Και είμαι περήφανη για εσένα!
Τα αρχικά των ονομάτων χρησιμοποιήθηκαν για τις ανάγκες του άρθρου και είναι φανταστικά. Δεν υπάρχει καμία συσχέτιση με την πραγματικότητα. Οι φόρμες, στις οποίες το κοινό δίνει τις απαντήσεις του, είναι και θα παραμείνουν ανώνυμες.
