Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης, ορίστηκε στις 21 Μαρτίου, μία μέρα μετά την έναρξη της εαρινής ισημερίας και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Μία εποχή που θεωρείται αναγεννησιακή, που εμπνέει τους ανθρώπους και ιδίως αυτούς με καλλιτεχνικές ανησυχίες διεκδίκησε μία μέρα αφιερωμένη στην ποίηση.
Το γεγονός αυτό έφερε την ιδιαίτερη αυτή τέχνη, σε ισοδύναμη θέση με όλες τις υπολοιπές, πράγμα που ήταν αξιόλογο και σημαντικό, αν σκεφτεί κανείς το πόσο μεγάλα έργα μας έχει προσφέρει.
Η ποίηση, θα έλεγε κανείς πως είναι μία υποκειμενική και αφηρημένη τέχνη. Μπορεί να υπάρχουν κάποιοι κανόνες για να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα είδη, μα κυρίως θα λέγαμε πως εισάγει την αμεσότητα και το απροσχεδίαστο του προφορικού λόγου στον γραπτό. Η αλήθεια είναι όμως πως δύσκολα θα επέλεγε κανείς να διαβάσει ποίηση. Οι μεγάλες προσωπικότητες που αναδείχθηκαν ποιητές στο πέρασμα των χρόνων, μας έδωσαν πλήθος συλλογών να μελετήσουμε, να αναλύσουμε, να απολαύσουμε, μα ειλικρινά πόσοι σημερινοί αναγνώστες είναι και αναγνώστες ποίησης;
Κατά τη γνώμη μου αυτό ήρθε να αλλάξει η θέσπιση της Παγκόσμιας Ημέρας. Κατά κάποιο τρόπο να αποτελεί μία υπενθύμιση πως ως είδος δεν θα έπρεπε να υποτιμάται, επειδή δεν έχει ξεκάθαρο νόημα και δεν είναι ελαφρύ ανάγνωσμα. Ο δημιουργός γράφει αυτά που θέλει να εκφράσει η ψυχή του, αλλά πρέπει να γίνει κατανοητό από τον αναγνώστη πως εν τέλει, ο ίδιος θα το ερμηνεύσει όπως αυτός επιθυμεί και τον κάνει να νιώθει πιο ολοκληρωμένο.
Και αυτό διότι, η ποίηση δημιουργήθηκε από κάποιον για την τέρψη και με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο, μόρφωση του αναγνώστη, έτσι όπως το εκλαμβάνει αυτός. Όχι για να μάθει μία ακόμα φανταστική ιστορία, ένα αληθινό γεγονός, μία θεωρία αυτοβοήθειας. Μα για να πάρει ένα μικρό ερέθισμα, να αυτοδιδαχθεί και εν τέλει να ερμηνεύσει και να ψυχαγωγηθεί με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Αυτή είναι άλλωστε και η λειτουργία της ποίησης ως τέχνης και αυτό ήρθε να ενισχύσει η Παγκόσμια Ημέρα.