Είμαι σπίτι, ξυπνάω γεμάτη ενέργεια που έχει επιτέλους μια πανέμορφη μέρα έξω, κάνω ενθουσιασμένη τον πρώτο κρύο καφέ, μιας που είμαι από εκείνους που συνδυάζουν τον καφέ τους με τον καιρό, παίρνω το ποδήλατο για να κάνω την καθιερωμένη βόλτα μέχρι το σούπερ μάρκετ. Ωστόσο, έχω μια όρεξη σήμερα να γεμίσω το καλάθι του ποδηλάτου με λουλούδια. Στο δρόμο σταματάω κοντά σε δέντρα και σε τριανταφυλλιές, που προεξέχουν από τις αυλές των σπιτιών, και σαν τον κλέφτη κόβω στα γρήγορα κατιφέδες και τριαντάφυλλα. Το καλάθι μου γεμίζει λουλούδια και η ψυχή μου αρώματα.
Ένας αμερικανός συγγραφέας, ο Stanley Horowitz, παραλλήλισε την άνοιξη με ακουαρέλα και αναρωτιέμαι﮲ βλέπει κανείς την ακουαρέλα που ζωγραφίζεται έξω από το σπίτι μας; Με όσα συμβαίνουν αυτή την εποχή στις ζωές μας η άνοιξη είναι το λιγότερο που σκεφτόμαστε. Σπρώχνουμε τις μέρες να περάσουν, σπρώχνουμε τους μήνες έναν έναν, σπρώχνουμε και την άνοιξη. Δεν είναι η πρώτη φορά θα μου πεις, μιας και παλαιότερα έσπρωχναν μία μία τις εποχές και τα χρόνια. Εμείς θυσιάζουμε έστω μία άνοιξη.
Η άνοιξη, όμως, είναι εδώ. Είναι η εποχή που μυρίζει το χώμα, που μοσχοβολάνε οι αυλές γιασεμί, που ακούς τη μπάλα και τις φωνές των παιδιών μέχρι να νυχτώσει. Είναι αυτή η εποχή που θα βγεις και δεν θα πάρεις το βαρύ πανωφόρι αλλά μία λεπτή μόνο ζακέτα, «την ανοιξιάτικη», γιατί έξω θα έχει εκείνο το αεράκι, εκείνη τη δροσιά που σου δημιουργεί ένα ρίγος αλλά συνάμα και μια ανεξήγητη ευφορία ταιριαστή με την ανθοφορία της εποχής. Και αυτά δεν σταματούν ούτε τώρα. Ίσως έχουν μειωθεί, αλλά δεν έχουν χαθεί και ούτε θα χαθούν. Η Άνοιξη είναι η εποχή της αυλής, της βεράντας και των αρωμάτων. Ο κόσμος βγαίνει στις αυλές του, συζητάει λίγο πιο πολύ, απολαμβάνει τον ήλιο δίπλα στα μοσχομυριστά μπουμπούκια. Κάθε άνοιξη κάθομαι στη βεράντα μας δίπλα σε μια γλάστρα με νυχτολούλουδο. Έχετε μυρίσει ανθισμένο νυχτολούλουδο το βράδυ; Πλημμυρίζουν οι πνεύμονές σου το μεθυστικό του άρωμα.
Σύμφωνα με τον Pablo Neruda «μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την άνοιξη να ΄ρθει» και θα συμφωνήσω γιατί άνοιξη δεν είναι μόνο τα λουλούδια. Αποτελεί τη μεταβατική εποχή, αυτή που απομακρύνει την τραχύτητα του χειμώνα, την εποχή της αλλαγής, της εξωστρέφειας, της ανάστασης φύσης και ψυχής. Όσο κι αν θέλουμε να καταργήσουμε τις εποχές, η άνοιξη θα είναι πάντα εδώ, θα αποτελεί το εναρκτήριο λάκτισμα για δημιουργία και αναζωογόνηση.
«Ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη» μας έμαθαν οι παππούδες μας. Μα φυσικά! Η άνοιξη πρέπει να καρποφορήσει πρώτα μέσα μας. Κι αν δεν την ένιωσες ακόμη εξαιτίας των τρεχουσών συνθηκών, είναι στο χέρι σου να τη φέρεις στο σπίτι σου και στην ψυχή σου. Μην περιμένεις τις κατάλληλες συνθήκες για να τη βιώσεις, δεν υπάρχουν. «Την άνοιξη αν δεν την βρεις, τη φτιάχνεις» είπε ο Ελύτης. Η άνοιξη θα υπάρξει όταν εσύ της δώσεις την σημασία που της αξίζει. Φτιάξε, λοιπόν, τις κατάλληλες συνθήκες για να την υποδεχτείς. Η άνοιξη είναι η ζωή, η γέννηση, η γιορτή της φύσης. Όλα αυτά που διαδραματίζονται εκεί έξω εμείς τα προσπερνάμε. Μήπως τώρα είναι η κατάλληλη εποχή να τους δώσουμε την σημασία που πρέπει; Μήπως τώρα να αφήσουμε την άνοιξη να πλημμυρίσει την ψυχή μας φως και αισιοδοξία; Μήπως, τελικά, εμείς θα ορίσουμε με ποια χρώματα θα ζωγραφίσουμε την δική μας άνοιξη;
«Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα» Τι περιμένεις, λοιπόν;