Ο μαέστρος, με μια του κίνηση, αρχίζει να διευθύνει την ορχήστρα. Όλοι οι μουσικοί, από κοινού, μεταφράζουν τις νότες σε μουσική και μια ονειρική μελωδία διαχέεται στο χώρο, φτάνοντας ακόμα και στο πιο απόμερο σημείο του. Έτσι, αγγίζει και το πιο απόμερο σημείο της ψυχοσύνθεσης και της κοινωνικής σου ύπαρξης. Μέχρι τώρα, είσαι και εσύ ένα από τα μέλη της ορχήστρας. Ήρθε αυτή η στιγμή όμως, που το σόλο σου τελειώνει και εσύ μένεις βουβός να αφουγκράζεσαι τη μελωδία που τώρα άλλοι παίζουν. Η θέση σου στην ορχήστρα αυτή είναι μοναχά σποραδική. Σταδιακά το ονειρικό στοιχείο της μουσικής φθίνει και στον άλλοτε πληρούμενο από την ορχηστρική μελωδία, εσωτερικό σου κόσμο, τώρα αντηχεί ακατάληπτα η σονάτα της μοναξιάς.
Στις παρτιτούρες της πλατιάς μελωδίας της ζωής, λοιπόν, ο κάθε άνθρωπος κάποιες φορές θα παίζει τις νότες, συμπράττοντας με την υπόλοιπη ορχήστρα-κοινωνία, ενώ άλλοτε απλώς θα τις αφουγκράζεται σιωπηλός, στεκούμενος μπροστά από τις λευκές σελίδες της μοναξιάς του. Όμως, το λευκό αυτό της παρτιτούρας τρομάζει τους περισσότερους από εμάς. Η μοναξιά είναι τρόπον τινά μια κοινωνική-υπαρξιακή πληγή. Μια πληγή που μας προκαλεί σύγχυση, θλίψη και πόνο. Αναζητούμε αδιάκοπα να σιγοτραγουδήσουμε τη μελωδία των άλλων, ώστε να καλύψουμε την εσωτερική μας σιωπή. Όμως οι μελωδίες των άλλων φαντάζουν ξένες, ενισχύοντας περαιτέρω το αίσθημα της μοναξιάς. Αυτό, ίσως, να είναι και το λάθος μας. Ψάχνουμε το νόημα σε εξωτερικούς παράγοντες. Όμως τα ουσιαστικά πράγματα δε βρίσκονται έξω. Τα ουσιαστικά πράγματα βρίσκονται μέσα μας.
Μέσα μας όμως, είναι σιωπηλά και φοβόμαστε να ψάξουμε. Δεν έχουμε μαέστρους να μας κατευθύνουν, παρά μόνο τη σιωπή μας. Γιατί άραγε τη φοβόμαστε τόσο; Γιατί φοβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό; Αν αποφασίσουμε να τον ακούσουμε, θα συνειδητοποιήσουμε πως έχει τόσα πολλά να μας πει. Και τότε δε θα είμαστε πια μόνοι αλλά μοναχικοί. Αυτό σημαίνει πως θα έχουμε απολέσει την ανασφάλεια μας για συνεχή κοινωνική επαφή και θα αρχίσουμε να εκτιμούμε και να απολαμβάνουμε τη συντροφιά του εαυτού μας. Εδώ έγκειται και η διαφορά της μοναξιάς από τη μοναχικότητα. Η τελευταία είναι μια προσωπική επιδίωξη, είναι μια τολμηρή επιλογή, μια δικαιωματική πολυτέλεια. Αναβλύζει μια παρθενική, εσωστρεφή δύναμη, που αδιάκοπα μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε το ταξίδι της ζωής.
Η μοναχικότητα, οπότε, είναι μια υπόθεση απολύτως εσωτερική. Είναι η αναγνώριση και η εκπλήρωση της ενδόμυχης ανάγκης του καθενός από εμάς για εσωτερική αναζήτηση και ανακάλυψη των κρυφών πτυχών του. Βήμα-βήμα, αυτός ο σιωπηλός εσωτερικός διάλογος, μονωμένος από εξωτερικές παρεμβολές, μπορεί να μας κατευθύνει προς την κατανόηση του αληθινού εαυτού μας. Αν εγώ κατανοήσω τον εαυτό μου, θα μπορέσω να τον συγχωρήσω από πιθανά λάθη που έχει διαπράξει, θα μπορέσω να τον αγκαλιάσω και να τον αγαπήσω ξανά. Είναι σαν να βρίσκω και πάλι έναν παλιό καλό μου φίλο. Αν και εσύ κάνεις το ίδιο, αν ο καθένας από εμάς κάνει το ίδιο, ίσως να μπορέσουμε να κατανοήσουμε, να συγχωρήσουμε, να αγκαλιάσουμε και να αγαπήσουμε λίγο παραπάνω και τον εξωτερικό μας κόσμο. Η αρμονική δηλαδή συμβίωση με τον εαυτό μας, θα μετουσιωθεί σε αρμονική κοινωνική συμβίωση. Αυτό ίσως είναι και το νόημα της μοναχικότητας. Ή ίσως να είναι το νόημα που εγώ προσωπικά της έδωσα.
Ο καθένας από εμάς θα δώσει στη μοναχικότητά του και ένα διαφορετικό νόημα. Την επόμενη φορά λοιπόν, που θα σου δοθεί λίγος χρόνος με τον εαυτό σου μη σε φοβηθείς. Μη νιώσεις μόνος. Έχεις εσένα. Μετάτρεψε τη μοναξιά σου σε μοναχικότητα και γέμισε τις λευκές σελίδες της παρτιτούρας σου με νότες της δικής σου μελωδίας.