Χιλιάδες κάθε χρόνο next top μοντέλα, μάγειρες και μουσικοί, χιλιάδες νόμπελ, όσκαρ και βραβεία, χιλιάδες τίτλοι του καλύτερου επαγγελματία, του καλύτερου αθλητή, του καλύτερου μαθητή, διθυραμβικές αναφορές στον προβαλλόμενο νικητή. Ποιος είναι τέλος πάντων αυτός ο νικητής; Τι τον έκανε τόσο καλό ώστε να φτάσει τόσο ψηλά, να γίνει μέτρο σύγκρισης για όλους τους άλλους. Τι γίνεται με αυτούς πίσω από τα μεγάλα φώτα, με αυτούς που παλεύουν να αγγίξουν το φλογερό βραβείο, μα ξεπέφτουν στην άβυσσο της «αποτυχίας»; Γιατί τα κατάφερε αυτός, γιατί αποτύχαμε όλοι οι άλλοι; Τι μερίδιο στην δόξα ελπίζουμε να έχουμε, αν δεν μπορούμε να συγκριθούμε με τους υπέρλαμπρους stars;
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει άραγε πιο καταβλητική και επίπονη διαδικασία από αυτή της σύγκρισης. Πόσο εξουθενωτικό είναι να μαζεύεις τα κομμάτια σου, κάθε μέρα, μετά από χιλιάδες απορρίψεις, μετά από δοκιμασίες στις οποίες δεν τα πήγες τόσο άψογα όσο οι άλλοι, τόσο σωστά όσο οι άλλοι απαιτούσαν από εσένα. Στην ανάγκη της επιβεβαίωσης «τσεκάρουμε» τις ζωές των άλλων, τις άψογες ζωές των άλλων, και αναρωτιόμαστε: το έκανα το ίδιο καλά; Φαίνομαι και εγώ τόσο πολύ, θα φανώ άραγε ποτέ; Και τότε, το ατέρμονο παιχνίδι ξεκινά. Ο αγώνας δρόμου για το ποιος θα το κάνει καλύτερα, ποιος θα πάρει το «έπαθλο» του νικητή γίνεται αιματηρός. Τα θύματα της αιματοχυσίας; Κανείς άλλος εκτός από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Που χάθηκε η μοναδικότητα μας, η προσωπικότητα και τα όνειρα; Μα που αλλού; Συγκρίθηκαν και μπλέχτηκαν με τα πρότυπα των άλλων, ξεχάστηκαν, εγκαταλείφθηκαν, “σκοτώθηκαν” άδοξα όταν αποφασίσαμε ότι δεν ήταν αρκετά και αρκούντως συγκρίσιμα.
Βεβαίως η κοινωνία μας πλάθει πρότυπα και αναδεικνύει επαγγέλματα και ενασχολήσεις ως τις πιο κερδοφόρες, πιο δυναμικές, με μεγαλύτερη απήχηση και αποδοχή από το σύνολο. Έτσι, από τα σχολικά κιόλας χρόνια όταν καλούμαστε να επιλέξουμε μια πορεία επαγγελματική, η οποία βέβαια επηρεάζει άμεσα όλη μας τη ζωή, μπλεκόμαστε στα στενά δεσμά αυτών των προτύπων. Η μοναδικότητα και οι προσωπικές επιλογές θυσιάζονται και υποβιβάζονται σε δεύτερη μοίρα καθώς μαχόμαστε να συμβαδίσουμε με μια ζωή η οποία ίσως κάποτε θα μπορέσει να συγκριθεί με αυτή των υπέρλαμπρων star. Σύγκριση και πάλι σύγκριση με πρότυπα τα οποία δεν είναι καν δικά μας, αλλά μας τα έχουν τοποθετήσει βίαια ως απώτερο σκοπό. Όλη μας η ζωή αποτελεί μια διαδικασία σύγκρισης με τους αντιπάλους και ανταγωνιστές μας, μια επίπονη προσπάθεια να τους φτάσουμε και να ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας για προβολή και αναγνώριση.
Οι ανταγωνιστές δεν είναι λίγοι. Στην οικογένεια μας, στον κλειστό κύκλο της κοινωνίας, στα σχολεία, στις παρέες των φίλων, ακόμα και στις απόμακρες κοινότητες των social media, υπάρχουν αμέτρητα ερεθίσματα, πολλά μέτρα σύγκρισης με όλους αυτούς που προβάλλουν και δημοσιοποιούν τις “αξιοζήλευτες” ζωές τους. Και εμείς, μέσα σε αυτόν τον γολγοθά, προσπαθούμε να ανταπεξέλθουμε σε αυτήν την δοκιμασία σύγκρισης, χωρίς ωστόσο να γνωρίζουμε αν είναι πράγματι όλα αυτά αληθινά, αλλά που τα αφήνουμε να μας επηρεάσουν και να σκεπάσουν τις δικές μας πραγματικές ανάγκες που είναι όμως εν πολλοίς διαφορετικές από αυτές που επιτάσσει η μόδα και το περιβάλλον.
Ξεχνάμε όμως, ότι η πιο δύσκολη δοκιμασία από όλες, είναι αυτή του φινάλε. Τότε ο αντίπαλος είναι μόνο ένας και ταυτόχρονα χιλιάδες μαζί. Η τελευταία σύγκριση, θα γίνει, αναπόφευκτα, μόνο με τον ίδιο μας τον εαυτό. Τις χιλιάδες του εκδοχές, του χιλιάδες φόβους, τις ανασφάλειες, τα ψέματα, τις στιγμές δειλίας, παραίτησης, οπισθοχώρησης. Κανένας αντίπαλος δεν είναι πιο ισχυρός από τον ίδιο μας τον εαυτό, ικανός να μας «κλέψει» τη λάμψη, τη δόξα και τη στιγμή. Η σύγκριση δεν υφίσταται, όταν δεν αφήνουμε κανένα περιθώριο σύγκρισης με τους άλλους, παρά μόνο με τον ίδιο μας τον παλιό εαυτό, στην προσάθεια μας να γίνουμε κάθε μέρα καλύτεροι από ότι ήμασταν εχθές. Όταν ξέρουμε ποιοι είμαστε και για τι είμαστε ικανοί, τόσο καλά, που οι χιλιάδες εχθροί του εαυτού μας, γίνονται σύμμαχοι μας. Ο φόβος σύμμαχος στην τόλμη, η ανασφάλεια σύμμαχος στην αυτοπεποίθηση, το ψέμα στην αλήθεια και η δειλία στη ζωή. Κανείς, πιο όμορφος, πιο πλούσιος, πιο ικανός από εμάς δεν είναι ικανός να μας κλέψει τη λάμψη και τη δόξα, αν καταλάβουμε πόσο μοναδικά δικιά μας είναι.
Στην τελική δοκιμασία του φινάλε, θα κερδίσουμε αναμφισβήτητα μόνο και εφόσον έχουμε συμμαχήσει με τον ίδιο μας τον εαυτό. Αρκεί απλά να αφεθούμε, να θελήσουμε, να παλέψουμε και να πιστέψουμε πραγματικά, πως οι νικητές θα είμαστε εμείς και μόνο εμείς. Νικητές σε αυτά που ονειρευτήκαμε, σε αυτά που θελήσαμε και έχουμε ανάγκη, νικητές απέναντι στον πιο σκληρό μας αντίπαλο: το φάντασμα του παλιού μας εαυτού. Τότε και μόνο τότε, αξίζει να κάνουμε την πιο μεγάλη σύγκριση. Στο απόγειο της ζωής μας, αξίζει να κοιτάξουμε σε όλα αυτά που μας κρατούσαν πίσω και με το υπεροπτικό βλέμμα του νικητή, να πούμε με σιγουριά ότι τα καταφέραμε. Εξάλλου, « αν όχι εσύ, ποιος; Αν όχι τώρα, πότε;».