Πάντοτε αντιμετώπιζα την δημιουργικότητα με ένα ιδιαίτερο δέος, σε σχέση με τις υπόλοιπες δεξιότητες, που χαρακτηρίζουν έναν άνθρωπο. Αυτή η ξαφνική γένεση ιδεών, που μπορούσε να προκύψει από το πιο μικρό ερέθισμα έχει εξελιχθεί, από ένα απλό χάρισμα σε ένα εξαιρετικά σημαντικό προσόν, που γίνεται όλο και περισσότερο απαιτητό
στη σύγχρονη αγορά.
Στην ομιλία του από το TED2006, ο Sir Ken Robinson κάνει λόγο για το φόβο της αποτυχίας, του λάθους, τον οποίο καλλιεργεί συχνά ο κοινωνικός περίγυρος και το εκπαιδευτικό σύστημα, στο οποίο μεγαλώνει κάποιος. Αυτός ο φόβος, κατά τον ομιλητή , δρα ως ανασταλτικός παράγοντας στην ανάπτυξη πρωτότυπων ιδεών, εκ μέρους του ατόμου και στην εξέλιξη της δημιουργικότητάς του. Είναι ένα φαινόμενο, το οποίο παρατηρείται έντονα τα τελευταία χρόνια. Οι υψηλές απαιτήσεις, η επίτευξη της τελειότητας ως αυτοσκοπός, μας κάνουν να ξεχνάμε ότι είναι, χάρη σε αυτό το ανθρώπινο γνώρισμα, που έχουμε προχωρήσει τόσα βήματα σε κάθε επιστημονικό,
καλλιτεχνικό και επιχειρηματικό επίπεδο.
Ο ρόλος της εκπαίδευσης είναι καταλυτικός σε αυτές τις περιπτώσεις. Όπως αναφέρει ο ομιλητής, η ιεραρχία των μαθημάτων στα εκπαιδευτικά συστήματα ανά τον κόσμο παρουσιάζει τα εξής κοινά στοιχεία: συνήθως, δίνεται προτεραιότητα στα μαθήματα, που καλλιεργούν εκείνες τις δεξιότητες, που αποβαίνουν, κατά γενική ομολογία, χρήσιμες για την επιχειρηματικότητα όπως τα Μαθηματικά. Αντίθετα, οι Καλές Τέχνες και το Θέατρο, που προσφέρουν καταιγισμό ερεθισμάτων για τη φαντασία του ατόμου, βρίσκονται συχνά στη βάση της πυραμίδας.
Έτσι, το άτομο χάνει την επαφή με το εσωτερικό στοιχείο της δημιουργικότητάς του και δίνει έμφαση στην επίλυση ζητημάτων με τον συμβατικό τρόπο, χωρίς να έχει συχνά την ευκαιρία να επιχειρήσει νέες μεθόδους. Το πρόβλημα γίνεται πλέον απτό κατά την δραστηριοποίηση του στον εργασιακό χώρο. Όταν η αποστήθιση ενός κανόνα δίνει τη θέση της στην αντιμετώπιση ενός πραγματικού προβλήματος, που απαιτεί, πολλές φορές, την ανάληψη ρίσκου και την εφαρμογή νέων πρακτικών, τότε το άτομο, υπό το φόβο της αποτυχίας, δεν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει.
Η κακή εκτίμηση μιας κατάστασης, το άγχος της κριτικής ως προς το αποτέλεσμα ενός πειράματος δεν είναι ικανά να μας αποτρέψουν από το να τολμήσουμε να προσφέρουμε κάτι καινοτόμο στο αντικείμενο της εργασίας μας. Κι ούτε αποτελεί ένδειξη ανεπάρκειας εκ μέρους μας η μη επίτευξη ενός στόχου. Όταν εξασκήσουμε τον εαυτό μας να αντιμετωπίζει την αποτυχημένη προσπάθεια ως μια απλή ‘’δοκιμή’’, ένα στάδιο, δύσκολο αλλά εξαιρετικά διδακτικό, ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε, όταν σταματήσουμε να αμφισβητούμε τις ικανότητες μας, κάθε φορά, που το πλάνο δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, ίσως, βρούμε τα σωστά μέσα και, εντέλει το δρόμο προς την προσωπική και επαγγελματική εξέλιξή μας.
