Οι ζωές που ξεχνάμε

Αγαπάτε τη ζωή σας; Απολαμβάνετε τον τρόπο με τον οποίο ζείτε; Έχετεκοντά σας τους ανθρώπους που αγαπάτε; Τους εκτιμάτε; Εκτιμάτε ταυπόλοιπα αγαθά, υλικά και μη, που βρίσκονται στην κατοχή σας; Ζείτε ή απλάεπιβιώνετε; Την τελευταία ερώτηση την θέτουμε συχνά όταν θέλουμε ναθυμόμαστε να προκαλούμε τον εαυτό μας να δοκιμάζει καινούρια πράγματα,και να μην επαναπαύεται σε μία τακτοποιημένη καθημερινότητα. Ωστόσο ανπροσπεράσουμε το θετικό μήνυμα αυτής τη έκφρασης θα καταλάβουμε πωςκρύβεται μία ασυνάφεια. Η επιβίωση για πάρα πολλούς ανθρώπους σε αυτόντον κόσμο δεν είναι κάτι απλό.

Πώς θα νιώθατε αν ξυπνούσατε μια μέρα και αναγκαζόσασταν ναεγκαταλείψετε το σπίτι σας, την οικογένεια σας, τους φίλους σας, και γενικάολόκληρη την ζωή σας; Με ποιο συναίσθημα θα γέμιζε η ψυχή σας ανσυνειδητοποιούσατε ξαφνικά πως δεν είχατε την δύναμη να προστατεύσετετον ίδιο σας τον εαυτό, πόσο μάλλον τους αγαπημένους σας; Και μετά απόόλα αυτά, αν ήσασταν τυχεροί και αποφεύγατε τον κίνδυνο, πως θαξυπνούσατε κάθε πρωί για να συνεχίσετε την ζωή σας;

Όλα αυτά τα ερωτήματα που κατέκλισαν μέχρι τώρα αυτό το άρθρο έχουνσκοπό να μας κάνουν να σταματήσουμε να κρίνουμε και να βγάζουμεαυθαίρετα συμπεράσματα. Έχουν σκοπό για μια στιγμή να μας κάνουν νααναρωτηθούμε πως θα έμοιαζε η ζωή μας αν δεν κατοικούσαμε σε αυτή τηγωνιά του πλανήτη.

Εν έτει 2020 συναντάμε συχνά στις ειδήσεις ρεπορτάζ που αφορούν το θέματου προσφυγικού. Ενημερωνόμαστε για τα νούμερα και τα ποσοστάπροσέλευσης των προσφύγων εντός των συνόρων της Ελλάδας και τηςΕυρώπης. Ακούμε τις πολιτικές αποφάσεις των κυβερνήσεων και τα σχέδιαδιαχείρισης αυτής της κατάστασης. Γνωρίζοντας όλες αυτές τις πληροφορίεςεπαναπαυόμαστε και ταυτόχρονα αποστασιοποιούμαστε από το πρόβλημα.Όμως οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι νούμερα ή ποσοστά, δεν είναι στατιστικάστοιχεία στην τηλεόραση. Αξίζουν την προσοχή μας. Και εμείς οφείλουμε ναενημερωθούμε επαρκώς για την κατάσταση τους.

Υπάρχουν πολλές παγκόσμιες οργανώσεις, όπως η Ύπατη Αρμοστεία τουΟΗΕ για τους πρόσφυγες και η UNICEF, το έργο των οποίων είναι ηυποστήριξη των προσφύγων, των αναγκαστικά εκτοπισμένων και τωνανιθαγενών(1) . Τα ανθρώπινα δικαιώματά μας προστατεύονται συνήθως απότην χώρα από την οποία καταγόμαστε και κατοικούμε. Οι άνθρωποι όμως που εγκαταλείπουν την χώρα τους δια της βίας δεν διαθέτουν τέτοιαυποστήριξη. Οι οργανώσεις που προαναφέρθηκαν, λοιπόν, έρχονται νακαλύψουν αυτό το κενό και να βοηθήσουν στην ομαλή κοινωνική επανένταξητων ανθρώπων αυτών στην νέα χώρα που βρίσκονται. Από τη θεωρία στηνπράξη όμως εμφανίζονται πολλά εμπόδια. Η ασφαλή προσέλευση στις χώρεςπου δέχονται πρόσφυγες, η διατήρηση της σωματικής και ψυχικής τους υγείας, η πίεση που δέχονται από τους κατοίκους της χώρας προσέλευσης τους, είναι κάποια από τα πολύ συνηθισμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αυτοί οι άνθρωποι.

Εκτός όμως από τις μεγάλες παγκόσμιες οργανώσεις υπάρχουν και άλλεςμικρότερες, τοπικές οργανώσεις των οποίων η δράση είναι το ίδιο σημαντικήκαι καθοριστική. Οι εθελοντές των οργανώσεων αυτών προσφέρουν τιςυπηρεσίες τους ώστε να μπορέσουν και οι άνθρωποι οι οποίοι ζουν στακάμπινγκ προσφύγων να απολαύσουν κάποια βασικά αγαθά, όπως ηεκπαίδευση, η περίθαλψη, ακόμα και το παιχνίδι και η διασκέδαση, τα οποίαεδώ και καιρό έχουν στερηθεί.

Τα τελευταία δύο χρόνια είχα την ευκαιρία να βρεθώ δύο φορές μαζί με μίαεθελοντική ομάδα σε ένα από τα κάμπινγκ αυτά. Αιτία των επισκέψεων μαςήταν η δημιουργική απασχόληση των μικρότερων παιδιών για λίγες ώρεςμέσα στην ημέρα. Την δεύτερη φορά συναντήσαμε μία ακόμα εθελοντικήομάδα από το εξωτερικό η οποία ερχόταν τακτικά εδώ και κάτι μήνες κατά τηδιάρκεια της ημέρας και απασχολούσε τα μικρά παιδιά και τους ενήλικες μεεκπαιδευτικά εργαστήρια. Ήταν εμφανές όμως, και από τη σύντομη συζήτησηπου είχαμε μαζί τους, ότι η συνεισφορά τους δεν ήταν απλά τυπική. Είχαναναπτύξει ένα δυνατό δεσμό με τους ανθρώπους αυτής της κοινότητας, κάτιπου εμείς δεν θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε στο σύντομο διάστημα τηςπαραμονής μας. Ή μάλλον ακόμα και να καταφέρναμε να συνδεθούμε με ταπαιδιά, η σύνδεση θα χανόταν με την αποχώρησή μας.

Αυτή η εμπειρία με έκανε να κατανοήσω το βαθμό της δέσμευσης που έχουνόλοι αυτοί οι εθελοντές απέναντι στην προσπάθεια τους να αποκαταστήσουντην κανονικότητα στις ζωές των προσφύγων. Βέβαια είναι κατανοητό πως δενμπορούμε όλοι να ασχοληθούμε τόσο ενεργά για την επίλυση αυτού τουζητήματος. Όλοι όμως με έντονη την προσωπική ευθύνη πρέπει ναβοηθήσουμε στην βελτίωση αυτής της κατάστασης. Οι τρόποι είναι πολλοί.Ξεκινούν όμως από την αναγνώριση του δικαιώματος τους να ζουν και ναυπάρχουν σε μία ειρηνική κοινωνία η οποία δεν θα τους βλέπει ως εισβολείςαλλά ως ανθρώπους που αξίζουν την βοήθειά της.

Παρόμοια Άρθρα

Osmosis - TEDx AUTH
Περισσότερα
The Cleaningans - TEDx AUTH
Περισσότερα
lets-talk-about-comedy
Περισσότερα