«Σε αγαπώ δεν μπορώ τίποτ’ άλλο να πω πιο βαθύ πιο απλό πιο μεγάλο», αυτό έγραψε η Μυρτιώτισσα και ύμνησε την αγάπη. «Σε αγαπώ» τραγουδούσε η Μάρω Κοντού, με θέα την ασπρόμαυρη Πλάκα, στον Αντωνάκη της. Αέναο το ταξίδι για την αγάπη για αυτό την υμνούν οι τέχνες. Πολλές και οι απογοητεύσεις στο δρόμο προς την αναζήτηση του «alter ego». Μα όταν πάρουμε μια απόσταση μάλλον αντιλαμβανόμαστε ότι ξεκινήσαμε από λάθος αφετηρία. Γιατί ο δρόμος της αναζήτησης αυτού του «μισού πορτοκαλιού»\* έχει ως αρχή να αγαπήσουμε πρώτα εμείς εμάς
Το γνωστό κλισέ «για να αγαπήσεις κάποιον άλλον, πρέπει πρώτα να αγαπήσεις τον εαυτό σου» έχει κάποια υπόσταση. Αναρωτιέμαι, πως γίνεται να αγαπήσουμε «τα θέλω», τα όμορφα στοιχεία, αλλά και τα άσχημα, ενός ανθρώπου όταν πρώτα δεν έχουμε αναγνωρίσει και αποδεχτεί τον ίδιο μας τον εαυτό. Αναντιμετωπίζουμε τον «εαυτό μας» ως ένα άλλο άτομο, ακριβώς όπως κάνουμε στις συναναστροφές μας, τότε θα μπούμε στη διαδικασία να τον μάθουμε. Θα κατανοήσουμε τα θέλω του, τις ανάγκες του, ακόμα και τις πιο βαθιές επιθυμίες του. Και όταν μας παρατηρήσουμε καλά τότε έχει έρθει η ώρα να πάψουμε να κρυβόμαστε και να αναρωτηθούμε: Μας αγαπάμε; Μας εκτιμάμε; Τις αγκαλιές που προσφέρουμε απλόχερα στους άλλους θα τις χαρίζαμε και σε εμάς; Τα «γλυκόλογα» και τα κομπλιμέντα που θα λέγαμε στον έρωτά μας, τα αξίζουμε και εμείς;
Οι απαντήσεις δεν χρειάζεται να είναι υπερφίαλες και γεμάτες αλαζονεία. Οι προσωπικές φιλοφρονήσεις είναι απλά αποτέλεσμα ωραιοπάθειας. Εγώ μιλάω για αγάπη. Για κάτι βαθύτερο. Είναι αυτό που αναγνωρίζεις τα θετικά σου ισάξια με τα στραβά σου. Αγάπη προς εμάς είναι να αναγνωρίζουμε τα καλά της προσωπικότητάς μας, να μη τα θάβουμε, αλλά να τα εξελίσσουμε, να μην είμαστε αυτοκαταστροφικοί, αλλά να προσπαθούμε ώστε να δημιουργήσουμε την καλύτερη έκφανση του εαυτού μας. Για εμάς, όχι για τους άλλους! Για εμάς να παλεύουμε και την αλλαγή των αρνητικών μας προκειμένου να γινόμαστε καλύτεροι, με περισσότερη ανθρωπιά, κατανόηση και ενσυναίσθηση.
Αγάπη προς εμάς είναι η αγάπη για το σώμα και το πνεύμα μας. Είναι όταν φτιάχνεις ένα καλό και υγιεινό γεύμα, όταν γυμνάζεσαι, όταν διαβάζεις και εξασκείς το μυαλό σου. Αγάπη είναι όταν μας χαρίζουμε ελεύθερο χρόνο. Όταν δεν αναλωνόμαστε σε μια δουλειά που μας πνίγει. Όταν ταξιδεύουμε και γεμίζουμε εικόνες. Όταν γελάμε και περνάμε χρόνο με αγαπημένα πρόσωπα. Βέβαια, αγάπη είναι και η προσεκτική επιλογή των ατόμων που βρίσκονται κοντά μας. Είναι ένα δείγμα σεβασμού προς εμάς, αφού αν αυτά τα άτομα είναι τοξικά, τότε μόνο καλό δεν μας κάνουν στην καθημερινότητα και στη ζωή μας, γενικότερα. Μακριά από τοξικά άτομα, μακριά και από τοξικά συναισθήματα. Ας γεμίσουμε αγάπη την ψυχή μας. Μη ζηλεύουμε, μη συγκρινόμαστε, αφού έτσι και αλλιώς είμαστε μοναδικοί. Αγάπη είναι και η ανιδιοτελή προσφορά μας σε άλλους. Αυτή η προσφορά έχει διπλό καλό, μιας και όσο βοηθάς τόσο γεμίζεις εσύ ο ίδιος το αίσθημα της ικανοποίησης και της αγάπης.
Αυτός ο φαύλος κύκλος και η απογοήτευση όταν δεν βρίσκουμε τελικά το άλλο μας μισό, δεν έχει να κάνει με τους άλλους,αλλά με εμάς. Με εμάς που ψάχνουμε την αγάπη δίπλα μας όταν πρώτα δεν έχουμε κοιτάξει μέσα μας. «Περί αγάπης» προς εμάς λοιπόν. Εξάλλου «το να αγαπήσεις τον εαυτό σου είναι η αρχή ενός Έρωτα που θα κρατήσει μια ολόκληρη ζωή» (Όσκαρ Ουάιλντ).
*Μύθος του Αριστοφάνη σύμφωνα με τον οποίο υπήρχαν τρία φύλα: το αρσενικό, το θηλυκό και το «ανδρόγυνο». Το τελευταίο είχε τρομερή σωματική δύναμη, έμοιαζε με πορτοκάλι ενώ ταυτόχρονα είχε χαρακτηριστικά τόσο θηλυκά όσο και αρσενικά. Κάποια στιγμή τα έβαλε με τους Θεούς. Ο Δίας για να τιμωρήσει την ύβρη, χώρισε το ανδρόγυνο κάνοντάς το ανίσχυρο. Από τότε ψάχνουμε το «μισό πορτοκάλι» μας προς επίτευξη της ολοκλήρωσής μας.