Τον τελευταίο καιρό, αυτό το θέμα με προβληματίζει ιδιαίτερα. Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου: εκείνους, που δηλώνουν πολυπράγμονες, τους άλλους, που έχεις συνδέσει στο μυαλό σου με ένα συγκεκριμένο project, μια ομάδα. Τι είναι αυτό, που τους κινητροποιεί;
Σε μια εποχή, που επιτάσσει συνεχώς την εξέλιξη, δεν είναι δύσκολο να μου απαντήσει κάποιος. Η τακτική της ενασχόλησης με διαφορετικά αντικείμενα, ο εμπλουτισμός του CV με εμπειρίες και δεξιότητες σε μια αγορά εργασίας, που απαιτεί κάθε μέρα περισσότερα προσόντα αποτελεί, συχνά, επαρκές κίνητρο. Ο καθένας μπορεί να φέρει στο μυαλό του κάποιο πρόγραμμα, ένα συνέδριο, μία εργασία, κατά την οποία, λειτούργησε περισσότερο ωφελιμιστικά. Η υιοθέτηση ενός οράματος, όμως, αυτή η ιδιαίτερη σύνδεση, που νιώθεις με μια ιδέα, αποτελεί μια διεργασία πολύ πιο σύνθετη και, αναμφίβολα, πιο επίπονη.
Διότι αφιερώνεις κάτι περισσότερο από το χρόνο ή τη σκέψη σου. Αφιερώνεις τον εαυτό σου, τη διάθεσή σου, τη δημιουργικότητά σου. Η απήχηση, που αποκτά αυτή η ιδέα, αποτελεί προσωπική σου επιτυχία και κίνητρο για να καταβάλλεις εντονότερες προσπάθειες για την πραγματοποίησή της.Η ίδια η σκέψη ότι εργάζεσαι για ένα σκοπό, που δεν πρόκειται να σου αποφέρει άμεσα κάποιο υλικό όφελος, σε γεμίζει με ένα αίσθημα πληρότητας.
Στην υποθετική ερώτηση «ποιους ανθρώπους θεωρείς ικανούς», η απάντησή μου θα ήταν η εξής : «αυτούς , που γνωρίζουν σε βάθος τις αρετές και τα μειονεκτήματά τους. Εκείνους, που ανακάλυψαν την κλίση τους και προσπαθούν να φτάσουν στην ολοκλήρωση, μέσα από αυτήν». Κι ο λόγος είναι απλός. Δεν μπορεί να συγκριθεί η ικανοποίηση, που βιώνεις, όταν υπηρετείς στόχους και αξίες, που αγαπάς και σε έχουν κατακτήσει.
Μπορείς να αφιερώσεις ατελείωτες ώρες στο Photoshop, μέχρι να επιτύχεις το ιδανικό αποτέλεσμα; Ονειρεύεσαι εκείνη τη στιγμή, που θα τερματίσεις πρώτος σε εκείνους τους αγώνες, για τους οποίους προετοιμάζεσαι; Έχεις βρει το κίνητρο, που σε παρακινεί να προχωράς, να εξελίσσεσαι.
Μόνο για ένα πράγμα πρέπει να μεριμνάς τώρα: να μην το χάσεις.