Ο Στέλιος Μαλακόπουλος ανέβηκε στην σκηνή του TEDxAUTH 2019 και μοιράστηκε μαζί μας το δικό του PERSPECTIVE. Η ομάδα του Blog βρήκε την ευκαιρία και έκανε μια όμορφη συζήτηση μαζί του…
\-Τι σημαίνει Πρέλεβιτς για εσένα;
Απ: Τον κ. Μπαν το γνώριζα και πριν το ατύχημα. Είχαμε μια οικογενειακή σχέση, τον θαύμαζα πρώτα απ’ όλα παρά πολύ σαν αθλητή και όταν έμαθε ότι γυμνάζομαι με στόχο τους παρα-ολυμπιακούς αγώνες και άφησα το μπάσκετ και ασχολούμουν με τον στίβο, προθυμοποιήθηκε, ήρθε σε επαφή μαζί μου και με βοήθησε πιο πολύ στο να με φέρει σε επαφή με ανθρώπους που χρειάζονταν για να έχω κάποια στήριξη. Με βοήθησε πολύ και ψυχολογικά, κέρδισα πάρα πολλά από αυτόν τον άνθρωπο. Τον θαυμάζω πολύ γιατί έχει κάνει πολλά πράγματα. Και τα μισά από αυτά να κάνω θα είμαι ευτυχισμένος.
\-Πώς συνέβαλε ο αθλητισμός στην ψυχολογία σου μετά το ατύχημα;
Απ: Συνέβαλε στην ψυχολογία μου γιατί με ανέβασε και με έκανε να έχω αυτοπεποίθηση. Με βοήθησε πολύ και σωματικά, παρόλο που είχα μια αναπηρία, γιατί ξεκίνησα να γυμνάζομαι σε πολύ υψηλό βαθμό και να κάνω διπλές προπονήσεις με έναν στόχο, με βοήθησε να ξεπεράσω το ατύχημα, να έχω γρήγορη αποκατάσταση. Ουσιαστικά όταν είχα χτυπήσει μου είχαν πει ότι θα διαρκέσει 3 χρόνια μέχρι να φτάσω στο 95% τω δυνατοτήτων μου και εγώ μέσα στα πρώτα τρία χρόνια κατάφερα να έχω και κάποιες διεθνείς διακρίσεις στον αθλητισμό. Κατάφερα ουσιαστικά μέσω του αθλητισμού να φτάσω στο 95% από τους πρώτους μήνες.
\-Πώς αξιοποιείς τον ελεύθερο χρόνο σου;
Απ: Η αλήθεια είναι πως δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο γιατί περνάμε όλη την ημέρα στο γήπεδο και εκτός αυτού περνάμε και πολλές στην αποκατάσταση. Πρέπει να κάνουμε φυσικοθεραπεία και άλλες ασκήσεις ελαστικότητας. Δεν είναι δηλαδή μόνο οι δυο τρεις ώρες στο γήπεδο το πρωί και το απόγευμα. Αλλά όταν έχουμε χρόνο βγαίνουμε βόλτες εδώ στην πόλη με την κοπέλα μου και όταν έχω και κανένα διήμερο μετά από αγώνα που καθόμαστε να επανέλθει το σώμα, επιδιώκουμε να πηγαίνουμε και κανένα ταξίδι. Μου αρέσει επίσης να πηγαίνω όπου με καλούνε για να μιλάω σε μικρά παιδιά σε σχολεία. Είναι μέρος της ζωής μου και αυτό, πηγαίνω σχεδόν κάθε μήνα σε ένα σχολείο και μιλάω για το ατύχημα και για τις δυσκολίες που μπορεί να σου επιφυλάσσει η ζωή και πως μπορούμε να ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία.
\-Πώς φαντάζεσαι τη ζωή σου σε 10 χρόνια από τώρα;
Απ: Γενικά έχω την νοοτροπία ότι δεν ακολουθώ ινδάλματα στην ζωή μου. Βλέπω συχνά τον εαυτό μου και φαντάζομαι το ίνδαλμα μου να είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Και στόχος μου είναι να καταφέρω να είμαι ο εαυτός μου μετά από τόσα χρόνια, δεν το λέω εγωιστικά, επιδιώκω να παραμείνω πιστός στις αξίες και στις αρχές μου όσα χρόνια και αν περάσουν.