To feel or not to feel

– Γεια τι κάνεις;
– Όλα καλά εσύ;

Ένας οικουμενικός και διαχρονικός διάλογος. Είτε μιλάς με έναν άγνωστο είτε μιλάς με ένα κοντινό σου πρόσωπο στην ερώτηση αυτή απαντάμε ενστικτωδώς ένα απλό και ασφαλές καλά αγνοώντας τι μπορεί να υποδηλώνει αυτή η λέξη. Μπορεί να σημαίνει “Πονάω”, “Είμαι πιο ευτυχισμένη από ποτέ”, “Είμαι μπερδεμένη”, “Είμαι έτοιμη να κυνηγήσω τα όνειρά μου”, “Πνίγομαι”. Το ένστικτο όμως μας υπαγορεύει να κρατήσουμε για εμάς το πραγματικό συναίσθημα και να προσφέρουμε μια πιο βολική απάντηση, που δεν θα μας αναγκάσει να ανοιχτούμε περισσότερο, να δείξουμε τι υπάρχει μέσα μας. Το ερώτημα είναι γιατί δημιουργείται αυτή η ανάγκη να κρύψουμε τόσο βαθιά το κουτί των συναισθημάτων μας; Τι είναι αυτό που μας κάνει τόσο δειλούς όταν έρχεται η ώρα να αρθρώσουμε το τι νιώθουμε;

Ο συναισθηματικός κόσμος κάθε ανθρώπου είναι μοναδικός και περίπλοκος. Είναι δύσκολο να απαντήσουμε στο τι ακριβώς οδηγεί τον καθένα σε αυτό το μονοπάτι. Πολλοί είναι αυτοί που φοβούνται ότι μόλις αποκαλύψουν τι κρύβουν μέσα τους, θα βιώσουν την απόρριψη ή θα πληγωθούν ανεπανόρθωτα. Τα βιώματα, τα συναισθήματα και οι εμπειρίες μας αποτελούν κατευθυντήριες γραμμές για την πορεία που διαλέγουμε. Προκύπτουν φόβοι, επιθυμίες και όνειρα. Όλα καταλήγουν στο τι σε φοβίζει πιο πολύ. Ακόμη, δεν είναι κρυφό ότι πολλοί από εμάς συνδέουμε την έκφραση συναισθημάτων με την αδυναμία και την ευαλωτότητα. Ονομάζουμε αδύναμο όποιον νιώθει, ευάλωτος όποιον νιώθει και το μαρτυρήσει, γιατί αποκαλύπτει την “αχίλλειο πτέρνα” του, μετατρέποντας το πιο όμορφο κομμάτι του να είσαι άνθρωπος σε πεδίο μάχης. Πώς άλλωστε να το αρνηθείς, όταν αυτό σου υπαγορεύει η ίδια η κοινωνία, η οποία είναι χτισμένη σε υλιστικές αρχές και επιφανειακές αξίες;

“Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα” όπως έγραψε ο Αντώνης Σαμαράκης.

Από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μέχρι τις διαφημίσεις και τις εκπομπές το αλάνθαστο μήνυμα, το οποίο προβάλλεται είναι <<Μη νιώθεις>>, αλλά αν κάνεις αυτό λάθος <<Μη το δείχνεις>>, συγχέοντας την ανεξαρτησία και την αυτονομία του καθενός με τη συναισθηματική ψυχρότητα. Έτσι, λοιπόν, κρύβουμε, καταπίνουμε, υπομένουμε και σιωπούμε, για να μην προκαλέσουμε. Υπακούμε σε αυτό που λέει η κοινωνία, γιατί μας προσφέρει μια αδιάφορη ασφάλεια. Τα συναισθήματα,το μέσο μας να κατανοήσουμε αυτό τον κόσμο βαθύτερα και να τον αισθανθούμε κομμάτι μας, με τον πόνο αλλά και τη χαρά που αυτό προϋποθέτει, γίνεται τελικά η φυλακή που μας κρατά αιχμάλωτους. Εν τέλει, ο πόνος που βιώνουμε από αυτή την καταπίεση είναι πολύ πιο επώδυνος από μια πιθανή απόρριψη ή από την κοινωνική κατακραυγή.

Το αποτέλεσμα είναι άνθρωποι συναισθηματικά ψυχροί και πεινασμένοι, αποξενωμένοι από τον εσωτερικό τους κόσμο και αποσυνδεδεμένοι από συνάνθρωπο. Υπάκουα, λογικά ρομπότ. Πόσο καιρό καταφέρνει όμως κάποιος να επιβιώσει έτσι; Γιατί αυτό είναι απλή επιβίωση και όχι ζωή. Πόσο καιρό πριν λυγίσει από αυτά που κρατάει φυλακισμένα και παγωμένα; Το τίμημα των συναισθημάτων είναι ο πόνος, τον οποίο θα βιώσουμε αδιαμφισβήτητα πολλές φορές. Είναι όμως πολύ μικρό συγκριτικά με όσα απαρνούμαστε, για να τον γλιτώσουμε με λογική και ψυχρότητα. <<Όχι, δεν είναι η λογική που κινεί τον κόσμο. είναι το συναίσθημα>>*.

Κι αν τελικά το τίμημα είναι μεγάλο και υποκύψουμε στον πόνο και σπάσουμε και ραγίσουμε και πληγωθούμε, ας θυμηθούμε τα λόγια του Leonard Cohen: << There is a crack in everything. That’s how the light gets in>>.

*Μανώλης Σιμιτσάκης

Παρόμοια Άρθρα

Osmosis - TEDx AUTH
Περισσότερα
The Cleaningans - TEDx AUTH
Περισσότερα
lets-talk-about-comedy
Περισσότερα