Τα πρώτα δευτερόλεπτά μας πάνω στη γη συμβαίνει κάτι εντελώς παράξενο. Τη στιγμή που ο γιατρός θα σε κρατήσει στα χέρια του και θα ανακοινώσει τη γέννησή σου, όλοι θα ευχηθούν μόνο ένα πράγμα: να κλάψεις. Και εκείνη η φορά θα είναι ίσως η μόνη, σε ολόκληρη τη μετέπειτα ζωή σου, που όλοι θα προσεύχονται να κλάψεις. Γιατί εκείνο το κλάμα είναι τόσο ζωτικής σημασίας, αφού σημαίνει πως είσαι καλά.
Την αμέσως επόμενη στιγμή από αυτή που κρατούσαν την ανάσα τους μέχρι ακούσουν την στριγγλή φωνή να βγαίνει από το στόμα σου, συμβαίνει κάτι ακόμη πιο παράξενο. Από εκείνο το σημείο και πέρα, ξεκινά για τους ανθρώπους που σε αγαπούν μία αποστολή: να χαμογελάς. Αντιφατικό όλο αυτό, αν σκεφτείς ότι έχουν την απαίτηση από εσένα να ζήσεις τη ζωή σου με έναν διαφορετικό τρόπο από αυτόν τον οποίο εκείνοι θέλησαν για την πρώτη σου στιγμή.
Εσύ, ωστόσο, σαν να γνωρίζεις το παράδοξο της υπόθεσης, αρνείσαι πεισματικά για κάμποσο καιρό να τους δώσεις αυτό που ζητάνε. Σαν να έχεις επιλέξει ότι το πρώτο σου καλωσόρισμα στον κόσμο τους ήταν αυτό που προκαθόρισε την πορεία σου. Οι άνθρωποί σου, λοιπόν, περνάνε ώρες, ημέρες, ακόμη και μήνες, σκυμμένοι πάνω από το προσκεφάλι σου, χρησιμοποιώντας τα καλύτερα «κόλπα» τους, για να σε ξεγελάσουν και να τους δώσεις αυτό που επιθυμούν. Η μαμά σου τραγουδά, ο μπαμπάς σε κουνάει πέρα δώθε στον αέρα, η γιαγιά σου δείχνει εικόνες, ο μεγάλος αδερφός κάνει τις πιο αστείες του γκριμάτσες. Κάποια στιγμή, ξεχνιέσαι. Χαμογελάς και η ζωή των γύρω σου αποκτά ξαφνικά άλλο νόημα. Σαν να το αντιλαμβάνεσαι αυτό, παραδίνεσαι. Και αποφασίζεις πως αυτό είναι το αίσθημα που προτιμάς.
Δεν χαρίζεις, όμως, το πρώτο σου χαμόγελο στον καθένα. Είσαι, μάλλον, πολύ επιλεκτικός απέναντί τους. Άθελά σου, τους βάζεις ακόμη και να συναγωνιστούν για το ποιος θα σου προκαλέσει το πρώτο σου μειδίαμα στα χείλη. Και εσύ έρχεσαι, σαν κριτής στον αγώνα τους, να χαρίσεις το έπαθλο σε αυτόν που για εσένα το αξίζει λιγάκι περισσότερο από τους άλλους.
Ο άνθρωπος αυτός είναι, εκείνη τη στιγμή, ο πιο σημαντικός σου.
Στην πορεία της ζωής σου, ο άνθρωπος αυτός πιθανόν να αλλάξει· πρόσωπο, ένταση, ιδιότητα, ακόμη και αριθμό. Αν είσαι τυχερός, θα περιτριγυρίζεσαι από περισσότερα του ενός άτομα που είναι οι δικοί σου σημαντικοί άλλοι.
Αν ρωτήσεις διαφορετικούς ανθρώπους, το καθένα θα σου πει τον δικό του σημαντικό άλλο. Εγώ πάντως, τους ρώτησα
Η Ν. μας είπε «το αγόρι μου. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, είναι ο μόνος που με κάνει να γελάω, ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις.
Η Π. μας ανέφερε «η γιαγιά μου γιατί είναι 72 χρόνων και νιώθει σαν 20χρονη!»
Ο Τ. μας είπε «ο μπαμπάς μου, γιατί πάντα με στηρίζει σε όλες τις αποφάσεις που παίρνω και είναι εκεί για εμένα κάθε φορά που δεν πηγαίνουν τα πράγματα όπως θέλω».
Από εκείνο το πρώτο σου χαμόγελο και έπειτα, όλα έγιναν πιο ξεκάθαρα. Αναζητούσες, υπέμενες, υποχωρούσες, μέχρι να ξαναβρείς τον άνθρωπο που θα αξίζει το χαμόγελό σου. Εκείνον που θα κάνει τα δάκρυα να στεγνώσουν, το κλάμα σου να σταματήσει.
Και ο άνθρωπος αυτός ήρθε με πολλές μορφές. Αδέλφια, γονείς, συγγενείς, φίλοι, απλοί γνωστοί, σύντροφοι. Ο καθένας μας έχει στη ζωή του έστω έναν άνθρωπο που τον νιώθει σημαντικό. Έναν άνθρωπο που τον κοιτάει και δε μπορεί παρά να χαμογελάσει, όπως εκείνη την πρώτη του φορά. Έναν άνθρωπο που είναι εκεί, να σκεπάσει τα σκοτάδια του και να φωτίσει με τα δικά του μοναδικά όμορφα χρώματα τις πιο άσχημες στιγμές. Που έχει μάτια γεμάτα σπίθες, ικανές να κάψουν κάθε αμφιβολία που καταστρέφει τα όνειρα. Έναν άνθρωπο με καρδιά μικρού παιδιού, που δε γνωρίζει μίσος, κακία και μικρότητες. Που έχει μια αγκαλιά τόσο θεραπευτική, ικανή να κάνει όλα τα θραύσματα κάθε πληγωμένης ψυχής να κολλήσουν ξανά.
Λένε ότι όταν κοιτάς έναν άνθρωπο που σε ελκύει, εκκρίνονται στον οργανισμό σου οκυτοκίνη, ντοπαμίνη και σεροτονίνη, ορμόνες που θεωρούνται ότι συνδέονται με τη χαρά και τα θετικά συναισθήματα. Χαμογελάς. Κι αυτό το χαμόγελο είναι ικανό να φωτίσει όλο το δωμάτιο.
Ξαναγυρνάς, λοιπόν, νοητά πίσω σε εκείνη την πρώτη σου στιγμή στο μαιευτήριο και συλλογίζεσαι: μήπως θα έπρεπε τελικά να παρακαλούν να δουν το γέλιο να απλώνεται στο πρόσωπό μου και όχι τα δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά μου; Μήπως εκείνα τα πρώτα μου λεπτά θα έπρεπε να τα σημαδέψει η ζεστασιά του χαμόγελου, αφού όλοι γύρω μου παλεύουν εν τέλει γι’ αυτό; Θα ήταν μάλλον όλα αυτά απολύτως λογικά, δεδομένης της μετέπειτα συμπεριφοράς τους. Ωστόσο, μήπως τελικά έχει σημασία εκείνο το πρώτο χαμόγελο,που βγήκε μέσα από τα κλάματα και φώτισε τον κόσμο; Εκείνο που σηματοδότησε τη στιγμή που ο απλός άλλος γίνεται ο δικός σου σημαντικός άλλος;
*Τα αρχικά των ονομάτων χρησιμοποιήθηκαν για τις ανάγκες του άρθρου και είναι φανταστικά. Δεν υπάρχει καμία συσχέτιση με την πραγματικότητα. Οι φόρμες, στις οποίες το κοινό δίνει τις απαντήσεις του, είναι και θα παραμείνουν ανώνυμες.
Φωτογραφία: TEDxAUTH 2023 Photography team
